Το ότι συνεχίζεται αυτό το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας σε ότι αφορά την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτών, αλλά και την επιστροφή στην Τουρκία των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα αμέσως μετά το πραξικόπημα κατά του  Ερντογάν, δείχνει πολύ απλά ότι τα πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των δύο γειτονικών λαών υπερισχύουν της λογικής αντιμετώπισης παρόμοιων συμβάντων.

Βέβαια, τι θα περίμενε κανείς από έναν Ερντογάν που θέλει να μετατρέψει την χώρα σε Βασίλειο, από την στιγμή που οι Τούρκοι πολίτες εξακολουθούν να τον στηρίζουν; Τι θα απαιτούσαμε άραγε, από έναν τέτοιο πολιτικό, που συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στα χέρια του και που μάλλον επιθυμεί να εποπτεύει τα πάντα; Από την άλλη όμως, τι καλύτερο θα περιμέναμε από μια νωθρή ελληνική κυβέρνηση που παλινδρομεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, που δεν δείχνει σταθερή στις αποφάσεις της και που μάλλον εξαρτά την τύχη της από τις αλλεπάλληλες επισκέψεις του πρωθυπουργού στο εξωτερικό;

Είναι σαφές ότι ο Ερντογάν επιθυμεί σφόδρα την ανταλλαγή των στρατιωτών, λες και βρισκόμαστε στα πρόθυρα ένοπλης σύγκρουσης και όχι ενός ακόμη τεχνάσματος προερχομένου από τα μυαλά των εκατέρωθεν κυβερνώντων. Η ένταση στις σχέσεις των δύο γειτονικών χωρών συντηρείται πάντως βάσει σχεδίου, είτε αυτό έχει να κάνει με την ανταλλαγή των στρατιωτικών, είτε με τα θερμά επεισόδια στο Αιγαίο, είτε με τις παραβιάσεις στον εναέριο χώρο.

Πρόκειται για μια ένταση με λαμπρό παρελθόν, που περιέργως λαμβάνει χώρα όταν τα εσωτερικά προβλήματα των δύο χωρών κορυφώνονται ή είναι στο απόγειό τους. Και ενώ οι λαοί θα έπρεπε να εστιάσουν αλλού το ενδιαφέρον τους, δηλ. στο πώς θα διορθώσουν τις νοσηρές οικονομικές πολιτικές και στα δύο κράτη, αναλώνουν την ενέργειά τους στην ελληνοτουρκική διαμάχη που χρονολογείται από την Μικρασιατική καταστροφή και μετά.

Αν υπήρχε σύνεση και λογική, οι στρατιωτικοί θα ανταλλάσσονταν με την προοπτική μιας δίκαιης δίκης των Τούρκων στην πατρίδα τους και την αντίστοιχη επιστροφή των δύο Ελλήνων. Αυτό δεν θα χρειαζόταν να γίνει καν αντικείμενο συνάντησης μεταξύ Τσίπρα και Ερντογάν, αφού και τα δύο περιστατικά θα μπορούσαν να είχαν επιλυθεί με διαφορετικό τρόπο.

Όμως, ούτε η βούληση υπάρχει, ούτε η θέληση. Η Ελλάδα υποστηρίζει πως έχει το δικαίωμα να μην παραδώσει τους Τούρκους, στο όνομα της μη δίκαιης δίκης. Ο Ερντογάν, από την άλλη, κατηγορεί την Ελλάδα ότι υποθάλπει τρομοκράτες. Αδιέξοδο λοιπόν, μετά και την τελευταία απόρριψη από την τουρκική δικαιοσύνη του αιτήματος αποφυλάκισης που κατέθεσαν οι συνήγοροι των δύο Ελλήνων στρατιωτών.

Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι δεν αναμένεται να σταματήσει, ακόμη και αν τα δύο αυτά σοβαρά θέματα κάποτε λυθούν. Κάποιοι ενδιαφέρονται να υπάρχει μόνιμη κρίση στο Αιγαίο, παρά το γεγονός ότι και οι δύο χώρες ανήκουν στο ΝΑΤΟ. Θα έλεγα καλύτερα ότι το να πάψει αυτή η αναταραχή είναι μάλλον δουλειά υψηλότερων αξιωματούχων του ΝΑΤΟ, αλλά και των ευρωπαίων εταίρων.

Η Τουρκία πάντως, δεν φαίνεται να επιθυμεί όπως άλλοτε, την ένταξή της στην ΕΕ. Στοχεύει περισσότερο στο να γίνει ο προστάτης του μουσουλμανικού τόξου και κλείνει συμμαχίες με άλλες γειτονικές χώρες, γιατί έτσι πιστεύει πως θα υλοποιήσει το εν λόγω όραμα. Από την άλλη, οι δικοί μας πολιτικοί όποτε χρειάζεται ανακράζουν εθνικιστικά συνθήματα. 

Έτσι, όμως, δεν επιλύονται σοβαρές καταστάσεις, προβλήματα και κρίσεις.

Ας όψονται όλοι όσοι φροντίζουν κάθε χρόνο να προσθέτουν και από ένα περιστατικό, για να γίνονται δεκτοί από πλευράς διαθέσιμων κονδυλίων οι υπερεξοπλισμοί. Γιατί εκεί είναι το θέμα.