Οι μάχες που πρέπει να δοθούν είναι πολλές και ανεξάντλητες. Ο αγώνας ενάντια στην ψευδολογία και την άθλια προπαγάνδα της κάθε κυβέρνησης που θεωρεί πως είναι η καλύτερη που πέρασε από την χώρα, είναι σκληρός και επίπονος γιατί ακριβώς τα ψέματα είναι πολλά και τα σαθρά επιχειρήματα  άλλα τόσα.

Δεν πρέπει κανείς να εφησυχάζει πως τα μνημόνια τελείωσαν και πως η ΝΔ ως κυβέρνηση μετά τις ερχόμενες εκλογές θα προσπαθήσει να απαλύνει τον πόνο και να ελαφρύνει τα βάρη του λαού. Επί πολλά ακόμη συναπτά έτη, θα ισχύει αυτή η σκληρή φορολόγηση, επειδή ακριβώς τα κέρδη είναι πολλά και οι οραματιστές του αυριανού τρόμου ακόμη περισσότεροι, λες και τρέφονται από όλη αυτή την δυστυχία, λες και δεν τους ενδιαφέρει στο παραμικρό η τύχη του κάθε νοικοκυριού.

Μάχες, λοιπόν και αντίσταση ενάντια στην ολοκληρωτική επικράτηση του κάθε δόλιου σχεδίου οικονομικής αφαίμαξης του λαού, μάχες χωρίς τα κομματικά λάβαρα που ενίοτε ανεμίζουν εξ αριστερών και δεξιών, γιατί έτσι καπελώνουν επί δεκαετίες τους πολίτες που αδυνατούν να αντιπαρατεθούν από μόνοι τους με το όλο σύστημα εξουσίας. Μάχες αδιάκοπες, που θα πρέπει να έχουν ως αποτέλεσμα την σαρωτική αλλαγή νοσηρών νοοτροπιών αλλά και το πάγωμα των νέων μέτρων λιτότητας που έχει ήδη επιφέρει εδώ και χρόνια ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός.

Η αντιπαράθεση πρέπει να γίνει σε όλα τα επίπεδα, χωρίς παύση και υποχώρηση, χωρίς συμβιβασμούς και αφομοίωση μεροληπτικών συμφωνιών. Γιατί πρέπει να γίνει έτσι; Πολύ απλά διότι τα τεχνάσματα από την μεριά της επίσημης εξουσίας είναι πολλά και οι απαιτήσεις της από τους πολίτες εξωφρενικές. Ζούμε σε μια εποχή, κατά την οποία ούτε οι μισθοί αυξάνουν, ούτε η απασχόληση γνωρίζει ανάπτυξη, εποχές που τουναντίον και χιλιάδες άνεργοι υπάρχουν, αλλά και η συμπίεση των μισθών λαμβάνει χώρα στην λογική του «διαίρει και βασίλευε».

Κανείς δεν σου χαρίζει τίποτε αν πρώτα δεν έχει να πάρει πολλά από σένα και αυτό στην περίπτωση της κυβερνητικής πολιτικής επαυξάνει τα μάλα. Για να δώσουν εικονικές αυξήσεις πρέπει να σου πιούν το αίμα, να σε στραγγίξουν από μετρητά και να σε οδηγήσουν στον δανεισμό αν αυτός είναι δυνατός και από εκεί να ξεκινήσει ένα ακόμη κερδοσκοπικό παιχνίδι δια των τραπεζών και των τοκογλύφων.

Νομίζετε, άραγε, ότι λίγοι έχουν καταφύγει στους τελευταίους; Πιστεύετε ότι η εποχή δεν ευνοεί τον κάτω από το τραπέζι δανεισμό, η εξόφληση του οποίου θα έρθει μετά από πολλά χρόνια; Αν δεν ίσχυε αυτό, δεν θα είχαμε ανθρώπους να αυτοκτονούν λόγω χρεών, ούτε φυσικά και μαγαζιά που αγοράζουν χρυσό και που ξεπετάχτηκαν σαν τα μανιτάρια την εποχή της κρίσης.

Η παραοικονομία ανθεί και το «βερεσέ» έχει κατακλύσει πολλά υπάρχοντα εμπορικά μαγαζιά. Θεωρείται λοιπόν, ανάπτυξη όλο αυτό το πράγμα, για το οποίο η κυβέρνηση βαυκαλίζεται πως έχει οδηγήσει την χώρα σε μια άλλη εποχή; Είναι αυτή η κατάσταση υποφερτή, ώστε το κράτος να καταφεύγει και πάλι στον λαό και να ζητά ανοχή και υπομονή;

Οι μάχες δεν πρέπει να σταματήσουν. Πρέπει να δοθεί το μήνυμα ότι μέχρι εδώ ήταν η κοροϊδία και πως εφεξής δεν θα συγχωρείται το παραμικρό λάθος, εσκεμμένο ή μη. Οι οραματιστές του επόμενου τρόμου είναι και πάλι εδώ, γεμάτοι όρεξη και δόλια σχέδια. Δεν έχει σημασία αν τους βλέπετε να χαμογελούν γιατί το χαμόγελό τους είναι σαρδόνιο. Πρέπει να τους κάνετε να καταλάβουν πως δεν υπάρχει ούτε υπομονή ούτε κάποιας μορφής διάθεση συμβιβασμού.

Οραματίστηκαν έναν κόσμο πειθήνιο και υποτακτικό, έναν κόσμο που θα ξόδευε την ενεργητικότητά του στο πώς θα τακτοποιήσει τις οφειλές του απέναντι σε ένα κράτος ακλόνητο από πλευράς εξάντλησης των περιθωρίων, απέναντι σε μια θεσμισμένη εξουσία που δεν υπολογίζει στο παραμικρό ποιος και τι ανάγκες έχει. Τον έχουν μπροστά τους, όχι, όμως, στο σύνολό του.

Μάχες, λοιπόν και διεκδικήσεις δικαιωμάτων που έχουν κατοχυρωθεί εδώ και δεκαετίες και που η ανεξέλεγκτη ροή κεφαλαίου τις κατήργησε στην εργασία, στην οικονομία, στην ίδια την ζωή. Μάχες για την επιβίωση ενάντια σε ένα κλειστό σύστημα εξουσίας που ταξινόμησε τον κόσμο σε δυνατούς και αδύνατους, χτυπώντας φυσικά τους δεύτερους.