Πολλές ήταν οι διαφωνίες μας όλα αυτά τα χρόνια της λιτότητας και των περικοπών, τις ενστάσεις μας, όμως, αυτές δεν τις εκφράσαμε στις εκλογές, παρά πριμοδοτήσαμε και πάλι κόμματα, που αν μη τι άλλο δεν θα υλοποιούσαν ουδαμώς πολιτικές ανάπτυξης του βιοτικού επιπέδου.

Με την λεγόμενη «αριστερή παρένθεση» μάθαμε τι θα πει να βρίσκονται στην εξουσία δεξιοί εθνικιστές μαζί με τους επονομαζόμενους ευρωαριστερούς, πώς θα αντιδρούσαν στις πιέσεις των δανειστών και αυτό το βιώσαμε το καλοκαίρι του 2015 με το ουσιαστικό κλείδωμα των τραπεζικών λογαριασμών και την ανάληψη χρημάτων με το δελτίο.

Τότε διεπράχθη και το μεγαλύτερο κερδοσκοπικό παιχνίδι, εκεί μάθαμε για τα καλά τι σημαίνει να στερείσαι από τα στοιχειώδη. Οι εκλογές, όμως, πλησιάζουν και όπως φαίνεται μεγάλο μέρος των πολιτών ετοιμάζεται να πέσει και πάλι στην παγίδα των κομμάτων, με το να ψηφίσει σχηματισμούς που δεν έχουν να του προσφέρουν τίποτε περισσότερο εκτός από υποσχέσεις για μια νέα λιτότητα, συγκαλυμμένη και κρυφίως εκπεφρασμένη.

Οι πολίτες της, τηρώντας στο έπακρο την νεότερη ιστορία τους, αναμένουν και πάλι από τα κόμματα να τους προσφέρουν τις δέουσες λύσεις και να αλλάξουν τα δεδομένα στην αγορά. Τα δεδομένα, όμως, αυτά, όχι απλώς δεν αλλάζουν, αλλά επιδεινώνονται σε τέτοιο βαθμό, που κανείς πλέον δεν ξέρει πότε και με ποιο τρόπο αυτή θα ανακάμψει.

Άδεια και ξενοίκιαστα μαγαζιά, μηδενικός τζίρος και άκρως επιφυλακτικοί καταναλωτές, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αμφιβολίας και απαισιοδοξίας, με δεδομένο ότι οι πολίτες δεν έχουν να διαθέσουν και μία μόνο κατηγορία τους ευημερεί: αυτοί που γεύονται το μαύρο χρήμα.

Η εξοντωτική φορολόγηση, από την άλλη, αλλά και η παρατεταμένη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, προκαλούν εκτόξευση του μαύρου χρήματος, με αποτέλεσμα να την πληρώνουν μόνο αυτοί οι ελάχιστοι που τηρούν τους νόμους και καταβάλλουν τους προβλεπόμενους φόρους.

Είδαμε λοιπόν, την «αριστερή παρένθεση», σε λίγο θα μάθουμε και την πολιτική της φιλελεύθερης δεξιάς, που προσπαθεί να αποβάλλει την ρετσινιά της συνεργασίας με την ακροδεξιά. Θα δούμε πιθανά αύριο και τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως πρωθυπουργό, να υπεραμύνεται της νέας λιτότητας που θα εφαρμόσει, για να διορθώσει τα «κακά» των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ.

Θα δούμε και πάλι διαδηλώσεις περισσότερο για την πολιτική ή το τσεκούρωμα μισθών, σε πλήρη φυσικά αντίθεση με αυτά που ευαγγελίζεται σήμερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν είναι άγνωστο το εν λόγω σενάριο στον ελληνικό λαό. Θα έλεγε κανείς ότι έχει μάθει να ζει με αυτό, πως δεν μπορεί να μην σύρεται κάθε τέσσερα χρόνια στην κάλπη, επιλέγοντας πάλι τους ίδιους και τους ίδιους.

Έχει μπολιαστεί ο Έλληνας πολίτης από την κομματική προπαγάνδα, σε αυτά τα κόμματα εναποθέτει κάθε φορά τις αξιώσεις του για μια θέση στον ήλιο. Το σενάριο λοιπόν, λέει: Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση, νέα λιτότητα και νέο σκύψιμο του κεφαλιού, με παράλληλο ροκάνισμα των μισθών και των συντάξεων. Αν μη τι άλλο, ένα νέο απατηλό παιχνίδι με αποδέκτη τον πολίτη, που αγωνιά για την επόμενη μέρα και που πάντα κάνει το ίδιο λάθος: να υπερψηφίζει αντιλαϊκούς νόμους και διατάγματα.

Μέχρι πότε θα κρατήσει αυτού του είδους η δοσοληψία; Μέχρι πότε θα θυσιάζεται μεγάλο μέρος των πολιτών για μια θέση εργασίας και θα απομακρύνονται οριστικά από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, αφού θα δέχονται ταυτόχρονα αδιαμαρτύρητα περικοπές και νέα λιτότητα;

«Φθάνουμε στο τέλος της κρίσης», λένε οι κυβερνώντες με θράσος και εγώ απορώ πού το βρίσκουν. «Φθάσαμε στον πάτο» κραυγάζει η αντιπολίτευση, αλλά δεν έχει να προτείνει απολύτως τίποτε, παρά μονάχα κάποιες αλλαγές στην άσκηση πολιτικής για το θεαθήναι. Στο τέλος μένουν μονάχοι οι πολίτες, αυτοί και οι επιλογές τους. Ήταν στο χέρι τους, να βάλουν τέλος στην κοροϊδία. Προτιμούν, όμως, πάλι να είναι αυτοί τα κορόιδα.