Η χώρα αυτή, ο δημόσιος βίος της, νοσεί βαθύτατα. Και δυστυχώς αυτό δεν είναι μόνον υπόθεση κορυφής. Δεν αναφέρεται μόνον στο πολιτικό εποικοδόμημα. Δεν είναι μόνον αυτό. Μόνο τα ψέματα μέσα στα οποία ζει, και τα οποία μας καλεί να πιστέψουμε η κυβέρνηση, με μια «καθαρή έξοδο από τα μνημόνια» που είναι απαστράπτον νέο μνημόνιο, διαρκείας δεκαετιών. Δεν είναι μόνον η γελοιότητα των «καταγγελιών» του Καμμένου για απόπειρες εξαγοράς βουλευτών του, με τις οποίες προσπαθεί να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι τον φτύνουν πολλοί από τους ίδιους τους ψηφοφόρους του, ακόμη και κομματικά του στελέχη. Λες και ξεχάσαμε την γελοιότητα των προτέρων καταγγελιών του για εξαγορά του Χαϊκάλη.

Τα πιο απαισιόδοξα μηνύματα εκπέμπονται από την βάση. Από τον ίδιο το λαό. Αυτόν που έχει τον τελικό λόγο.

Πώς να είμαι αισιόδοξος, όταν βρίσκονται άνθρωποι, οι οποίοι φορτώνονται σε λεωφορεία, ξεκινώντας από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, για να κατέβουν στα δικαστήρια, να δώσουν «αγωνιστικό παρών», με ελληνικές σημαίες, στον αποδεδειγμένως απατεώνα Αρτέμη Σώρα; Όταν, παρά τα όσα έχουν αποκαλυφθεί, εμφανίζονται να τον ζητωκραυγάζουν και να πιστεύουν ακόμη ότι τάχα θα ...σβήσει το χρέος της χώρας με ένα πέτσινο «ομόλογο» εξακοσίων δισεκατομμυρίων που έχει στο τσεπάκι του; 

Πώς να είμαι αισιόδοξος όταν ένα καθόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της νεολαίας μας έχει ως ίνδαλμα του τον δολοφόνο Κουφοντίνα; Όταν οργανώνει πορείες, καταλήψεις, αφισοκολλήσεις και άλλες εκδηλώσεις συμπαράστασης σε έναν στυγερό εγκληματία; Όταν αυτός ο εγκληματίας γίνεται «οδηγός» και η δράση του θεωρείται «επαναστατική» και αξιομίμητη; Όταν αυτό το πνεύμα εκφράζεται από νέους ανθρώπους που υποτίθεται ότι είναι το μέλλον του τόπου; Ιδίως από σημερινούς φοιτητές, που αύριο θα κληθούν, από θέσεις ευθύνης, να βάλουν την σφραγίδα τους στον δημόσιο βίο μας;

Τους πολιτικούς εκείνους που εμφανίζουν έκδηλα τα συμπτώματα του ψεύδους, της απάτης, της γελοιότητας, της σχιζοφρένειας, μπορούμε να ελπίζουμε ότι είναι εύκολο να τους στείλουμε, σε μια εκλογική διαδικασία, στο «καλάθι των αχρήστων της ιστορίας». Αλλά πόσο πιθανό είναι να συμβεί αυτό, στην έκταση μάλιστα που έχει ανάγκη ο τόπος, αν κομμάτια ολόκληρα αυτού του λαού, πορεύονται με την ίδια ακριβώς νοσηρότητα;

Να ελπίζω στον «Θεό της Ελλάδας»; Φοβάμαι μήπως κάνει κάποια «στάση εργασίας» αυτή την περίοδο, έχοντας πια βαρεθεί να ασχολείται μαζί μας.

 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr