Δημοσιεύθηκε μια διεθνής μελέτη για το πού βρίσκονται τα πιο ευτυχισμένα παιδιά του πλανήτη. Έρευνα που επεκτάθηκε σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ. Και η οποία κατέδειξε ότι τα πιο ευτυχισμένα παιδιά, ιδίως στην τόσο κρίσιμη ηλικία της εφηβείας, από 12 έως 16 ετών, βρίσκονται στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην Ολλανδία.

Τι είναι, όμως, εκείνο που κάνει τα παιδιά στην Ολλανδία τόσο ευτυχισμένα, ιδίως δε τους εφήβους, ενώ οι δικοί μας έφηβοι, κυρίως όσοι ενδιαφέρονται για το αύριο και την προκοπή τους, ζουν μέσα στο άγχος; Υπάρχει κάτι από το οποίο θα άξιζε να διδαχθούμε, ως πολιτεία, ως εκπαιδευτικό σύστημα και λειτουργοί του, αλλά και ως γονείς; Μεταφέρω εδώ μια παράγραφο από τα συμπεράσματα που καταγράφονται στην έκθεση:

Το ολλανδικό εκπαιδευτικό μοντέλο, βασίζεται στο δικαίωμα του παιδιού να έχει ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι. Έτσι, μέχρι τα 10 τους χρόνια, τα παιδιά έχουν από ελάχιστες έως καθόλου εργασίες για το σπίτι, με το σύνολο της μαθησιακής διαδικασίας να επιτυγχάνεται εντός σχολείου. Παράλληλα, το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια δεν στηρίζεται σε μεμονωμένες εξετάσεις που αγχώνουν και εξουθενώνουν το παιδί, αλλά αντίθετα το κατευθύνει στη σωστή επιλογή, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις δεξιότητές του από την ηλικία των 12 ετών.

Αν διερωτάσθε πώς το πετυχαίνουν αυτό το αποτέλεσμα, το εκπαιδευτικό σύστημα και οι λειτουργοί του, στην συγκεκριμένη ευρωπαϊκή χώρα όπως άλλωστε και στην Φιλανδία και την Σουηδία που έχουν ανάλογες επιδόσεις- μην ψάχνετε να βρείτε αν έχουν κάποιο ...κληρονομικό χάρισμα. Το κλειδί βρίσκεται σε μια άλλη παράγραφο αυτής της έκθεσης:

Επιπλέον, οι εκπαιδευτικοί στην Ολλανδία περνούν από συνεχή προγράμματα επανεκπαίδευσης και αξιολόγησης, όπου μαθαίνουν να αξιολογούν και να προσεγγίζουν ψυχολογικά τα παιδιά.

Το κρίσιμο εργαλείο λοιπόν, είναι η αξιολόγηση. Οι εκπαιδευτικοί αξιολογούνται συνεχώς. Και κρίνεται η ικανότητα τους να είναι πραγματικοί ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ. Όχι απλώς κάποιοι που κατάφεραν να πάρουν ένα πτυχίο ανώτατης σχολής σε μια ειδικότητα που τους δίνει το δικαίωμα να διδάσκουν, ακόμη και αν είναι παιδαγωγικώς ακατάλληλοι. Αυτό το εργαλείο που αρνούνται πεισματικώς οι δικοί μας, υποτίθεται πολιτικώς «προοδευτικοί», εργατοπατέρες των εκπαιδευτικών. Και τα κόμματα που τους στηρίζουν. Διεκδικώντας το αλάθητο της «αυθεντίας», το οποίο σκοτώνει τα παιδιά μας, αλλά θρέφει τα φροντιστήρια, την παραπαιδεία. Άρα είναι «εργαλείο ...κονόμας.

 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr