Μια καλή φίλη, πολιτικός παλιάς στόφας και γυναίκα από εκείνες που «τιμούν τα παντελόνια τους» περισσότερο από πολλούς σερνικούς στο δημόσιο βίο μας, η Βιργινία Τσουδερού έφυγε, πλήρης ημερών.

Όταν κτυπούσε πρωί-πρωί το τηλέφωνο του σπιτιού μου, μια στις τέσσερις πιθανότητες ήταν να πρόκειται για κλήση της Βιργινίας. «Αν δεν έχεις πιει ακόμη τον καφέ σου, έλα να τον πιούμε μαζί, να πούμε κάποια πράγματα». Με την πρώτη γουλιά του καφέ, έμπαινε κατευθείαν στο ψητό. Πάντα ενημερωμένη, για τα ελληνικά και για τα διεθνή τεκταινόμενα. Έχοντας διαβάσει πρωί-πρωί ό,τι την ενδιέφερε.

Ένα τέτοιο πρωινό, με έπιασε τελείως «αδιάβαστο». Και μάλιστα σε δικό μου κείμενο. Ήμουν τότε ο αρθρογράφος των πρωτοσέλιδων κύριων άρθρων και των σχολίων του «Βήματος». Εννοείται ότι κάθε κείμενο που έγραφα το περνούσα από κόσκινο πολλές φορές. Διότι τα άρθρα της εφημερίδας, έδιναν, εκείνα τα χρόνια, γραμμή για τις πολιτικές εξελίξεις. Είχα λοιπόν γράψει το άρθρο μου, είχε δημοσιευθεί, οπότε δεν έκανα τον κόπο να το διαβάσω, πριν πάω για καφέ στην Βιργινία.

«Ίντα πράγμα είναι αυτό που του έκανες του Γιώργου Μαύρου, με τούτο το άρθρο σήμερα;» ήταν η πρώτη και κοφτή ερώτησή της, την οποία διατύπωνε κραδαίνοντας το πρωτοσέλιδο του «Βήματος». Ενθυμούμενος πολύ καλά το περιεχόμενο του κειμένου που είχα παραδώσει, έμεινα έκπληκτος με το ερώτημα. «Τι είναι αυτά που μου λες, εγώ δεν κάνω κανέναν επιθετικό χαρακτηρισμό κατά του Μαύρου στο κείμενό μου, αν και γνωρίζεις τις απόψεις μου για την ανεπάρκειά του», απάντησα.

«Γιώργη, μην παριστάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Δεν χρειαζόταν κανένας επιθετικός χαρακτηρισμός. Με αυτά τα σημεία στίξεως που έβαλες, εκήρυξες το τέλος του. Εκτός και αν δεν είναι δικά σου».

Πήρα την εφημερίδα στα χέρια μου και ξαναδιάβασα ολόκληρο το άρθρο. Δεν είχε απαλειφθεί, ούτε προστεθεί, από τον Χρήστο Λαμπράκη, που έκανε τον τελικό έλεγχο, ούτε μια λέξη. Απλώς, σε μία, είχαν προστεθεί εισαγωγικά. Εκεί που έγραφα ο αρχηγός της ΕΔΗΚ Γεώργιος Μαύρος, είχαν μπει, ασφαλώς δια χειρός Λαμπράκη, εισαγωγικά στην λέξη αρχηγός. Όπερ, δια τους παροικούντες την Χρήστου Λαδά, όπου ήταν το στρατηγείο του ΔΟΛ, σήμαινε ότι ο Λαμπράκης «τραβά το χαλί» κάτω από τα πόδια του Μαύρου. Όπως και έγινε.

Έτσι γραφόταν, τότε, η ιστορία. Με δυο εισαγωγικά.

 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr