Η φτώχεια στην χώρα είναι τόσο μεγάλη, που και να το υπέθετε κανείς, μάλλον έξω θα έπεφτε. Από την άλλη, υπάρχουν ουκ ολίγα νοικοκυριά που χρωστούν δάνεια, κάρτες και έχουν πολύ μεγάλα ανοίγματα, αλλά παρόλα αυτά δεν σταματούν να απολαμβάνουν ούτε τις βραδινές εξόδους στα κέντρα διασκέδασης, ούτε αγχώνονται για το τι θα γίνει στο μέλλον. Βολεμένοι πίσω από τις περιβόητες «ρυθμίσεις», θεωρούν πως θα πορεύονται με αυτό τον τρόπο στην ζωή, αφού πρωτίστως δεν θέλουν να απολέσουν ούτε τα ξενύχτια, ούτε τα χαχανητά, σε μια χώρα που αν μη τι άλλο, η αφερεγγυότητα είναι βασικό προσόν.

Φορτώνοντας τα βάρη στα παιδιά τους, μη δεχόμενοι να στερηθούν από το προσωπικό τους πρόγραμμα, οι διάφοροι χρωστούντες δεν αντιδρούν συνειδητά στην κλοπή από το κράτος, παρά κάνουν πως δεν ακούν και μεταθέτουν στο μέλλον τις δανειακές τους υποχρεώσεις, μη γνωρίζοντας ότι οι τράπεζες και οι ΔΕΚΟ έχουν τον τρόπο και να τους πάρουν πίσω και να τους «τρέξουν» δικαστικά.

Γενικά οι πολίτες αυτής της χώρας, ενώ έχουν διαπιστώσει ότι το κράτος δεν πρόκειται να τους χαρίσει ούτε ένα ευρώ, εντούτοις μπαίνουν στην διαδικασία τού να χρωστούν, χωρίς να στοχεύουν στο να μην ξοφλήσουν, αλλά απλά για να μην στερηθούν τις υλικές απολαύσεις. Και να σημειωθεί ότι η κοινωνία αυτή παρέχει ως διέξοδο τις όποιες υλικές απολαύσεις, το νέο smartphone ή tablet αξίας πάνω από 500 ευρώ, που κάνει τον μέσο πολίτη στο όνομα της φιγούρας να το αποκτήσει και ας μην έχει να πληρώσει την εκάστοτε δόση του σπιτιού που αγόρασε.

Πρόκειται για την πλέον αποπροσανατολισμένη και επιεικώς εκτροχιασμένη κοινωνία, για νοικοκυριά που δεν σκέφθηκαν ποτέ ότι χωρίς την βοήθεια των γονιών δεν πρόκειται να στέκονταν όρθια, για γονείς που δεν λογαριάζουν τις ανάγκες των παιδιών τους ή εξαντλούν το ενδιαφέρον για το αν τα παιδιά τους θα φορέσουν το τάδε συνολάκι ή θα μοστράρουν το δείνα κινητό στους φίλους τους. Κατά τα άλλα, το επιχείρημα ότι η νεολαία έχει βαλτώσει είναι μόνιμο και η αποθέωση της δικής τους γενιάς που βούλιαξε μέσα στον συμβιβασμό και την τυπολατρεία, για να μπορούν σήμερα οι 50άρηδες να μιλούν για μη συνειδητοποιημένους νέους, είναι το σταθερό επιχείρημα δικαιολόγησης της δικής τους ερημιάς που εξαντλείται στις αναρτήσεις στο facebook και το twitter, με στόχο την ανεύρεση χαμένων ερώτων.

Κάποιος θα πει, ότι δεν είναι όλοι οι πολίτες της χώρας έτσι, πως υπάρχουν και συνειδητοποιημένοι σ' αυτή την ερημιά. Θα συμφωνήσω. Όμως, πού είναι όλοι αυτοί; Ακούγονται; Μπορεί να ακουστεί ο λόγος τους μέσα σε αυτή την φασαρία; Ερωτήματα που έχουν απάντηση. Όχι δεν ακούγονται οι φωνές τους. Στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των πολιτών έχει δεχθεί αδιαμαρτύρητα και την λιτότητα και την κοροϊδία των κομμάτων. Έχει πιστέψει, για παράδειγμα, ότι οι Γερμανοί είναι ξανά κατακτητές κατά τον ίδιο τρόπο, όπως ο αφελής μέσος Γερμανός θεωρεί ότι αυτός πληρώνει την ελληνική αφερεγγυότητα. Με λίγα λόγια: η κοροϊδία είναι αφενός πανευρωπαϊκή και αν θέλουμε να το επεκτείνουμε, παγκόσμια.

Μόνο με την συνειδητοποίηση από τον μέσο πολίτη, πως στόχος είναι να αποβλακωθούν τελείως οι μάζες, μπορεί να υπάρξει ελπίδα. Μόνο με την πεποίθηση ότι από τις δυνάμεις των ίδιων των πολιτών μπορεί να υπάρξει αλλαγή και μάλιστα άμεση, το σχέδιο της σαρωτικής επικράτησης του ποταπού και του εφήμερου μπορεί να καταπολεμηθεί. Και φυσικά όχι με καταφυγή σε τεχνητές απολαύσεις και την επαναστατική γυμναστική του τύπου «δεν πληρώνω», αλλά που κατά τα άλλα αν βρεθώ στην εξουσία, το ξεχνώ. Όπως πράττει επί του παρόντος η λεγόμενη αριστερή παρένθεση.