Μπορεί ο Κάρολος Μαρξ να έχει διαψευστεί σε πολλά από εκείνα τα οποία θεωρούσε ως νομοτελειακώς αναπόφευκτο να συμβούν. Αλλά ισχύει πάντοτε η εκτίμησή του κατά την οποία «τα πάντα, στη βάση τους είναι οικονομία». Αν αυτό το αξίωμα διεκδικεί το εύρος μιας γενικής εφαρμογής, μπορεί να είναι συζητήσιμο. Διότι δύο ερωτευμένοι, που «τα τινάζουν όλα στον αέρα» για να ζήσουν τον έρωτα τους, μπορούν να ισχυριστούν ότι το αξίωμα αυτό δεν τους αφορά. Στην πολιτική όμως έχει απόλυτη εφαρμογή.

Έγραφα προ ημερών ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο «σουλτάνος της Άγκυρας» προχώρησε σε επίσπευση των εκλογών, είναι η κατάσταση της τουρκικής οικονομίας. Ότι δηλαδή επιχειρεί να προλάβει, ώστε να εξασφαλίσει «μια ισχυρή ανανέωση της εντολής του, πριν οι Τούρκοι ψηφοφόροι νιώσουν στο πετσί τους, ότι η οικονομία της χώρας τους καταρρέει, ότι το περίφημο «οικονομικό θαύμα» του Ερντογάν, αποδεικνύεται, παταγωδώς, ότι ήταν μια «φούσκα».

Μια φούσκα η οποία μεγάλωσε, ως το σημείο της έκρηξής της, από τον υπερδανεισμό των πολιτικών του φίλων, των προερχομένων από τα βάθη της Ανατολίας, και οι οποίοι εξωθήθηκαν να γίνουν «επιχειρηματίες» με τραπεζικό δανεισμό, που εξασφάλιζαν ως ρουσφέτι. Αλλά και από την φούσκα των εργολαβιών, προς ημετέρους, κυρίως του οικογενειακού περιβάλλοντος του Ερντογάν, για χάρη των οποίων καταστρέφονται όχι μόνον ελληνικά, εβραϊκά, αρμένικα ή λεβαντίνικα αρχιτεκτονικά μνημεία, αλλά ακόμη και οθωμανικά.

Το πόσο άθλια στην πραγματικότητα είναι η κατάσταση, περιγράφεται γλαφυρότατα με την χθεσινή απόφαση του οίκου αξιολογήσεων Standard & Poor's με την οποία υποβαθμίζεται, ακόμη μια φορά, το αξιόχρεο της τουρκικής οικονομίας. Τόσον, ώστε τα αξιόγραφα του τουρκικού κράτους, να κατατάσσονται στην κατηγορία junk, δηλαδή στα «σκουπίδια» στα οποία δεν αξίζει να βάλει τα χρήματά του κανένας διεθνής επενδυτής.

Αν είναι να υπάρξει και στην περίπτωσή μας κάποια επίσπευση των εκλογών, ο μόνος λόγος θα είναι στη βάση του οικονομικός. Διότι μπορεί τα δημόσια οικονομικά να εμφανίζουν, στατιστικώς, μια καλύτερη εικόνα, αλλά αυτό οφείλεται σε μια πολιτική που οδηγεί στην εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Εξαθλίωση που θα γίνει αγριότερη από την 1η Ιανουαρίου του 2019, με την πλήρη εφαρμογή του νόμου Κατρούγκαλου και τις λοιπές, προσυμφωνημένες με τους δανειστές, περικοπές. 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr

 

 

 

 

*****                   **********            ***********

 

 

 

Ο Κουρής απέθανε

ζήτωσαν οι νυν και

αεί «Αυριανιστές»

 

Αποφεύγω σήμερα να ασχοληθώ με το πρόσωπο Γιώργος Κουρής. Όχι επειδή πιστεύω ότι ο «τεθνεώς δεδικαίωται».  Αλλά διότι, κατ' εμέ,  έχει μεγαλύτερη σημασία εκείνο που εξέφραζε, εκείνο που άφησε πίσω του, από ό,τι ήταν ο ίδιος ως πρόσωπο. Η «σχολή» που δημιούργησε. Κυρίως δε, αυτό με το οποίο τον «πίστωσε» με την ελεγειακή ανάρτησή του στο τουίτερ, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος: Το «αποτύπωμά» του: «Ο Γιώργος Κουρής υπήρξε πιστός στη δημοσιογραφία μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του. Καθ' όλη τη διάρκεια της μακράς πορείας του στο χώρο της ενημέρωσης άφησε το δικό του ιδιαίτερο αποτύπωμα, τόσο ως δημοσιογράφος, όσο και ως ιδιοκτήτης Μέσων».

Κάποτε, για την Αριστερά του Κύρκου και του Φλωράκη, η «Αυριανή», ήταν το «χοιροστάσιο του Ταύρου». Ένθεν εκπορευόταν η αποθέωση της χυδαιότητας και του φασίζοντος λαϊκισμού. Τόσο φασίζοντος, ώστε να ταυτίζουν την «Αυριανή» με το «Avanti» του Μουσολίνι.

Τώρα η «ριζοσπαστική» μαϊμού «Αριστερά» του Τσίπρα, δικαιώνει, όχι μόνον με τις δηλώσεις και τα σχόλια εκπροσώπων της, αλλά και με την καθημερινή πρακτική της, το «αποτύπωμα» του Κουρή. Διότι, όταν με επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση, χαρακτηρίζεται κάποιος ως «ναρκέμπορος», χωρίς να έχει δικαστεί και καταδικαστεί, αυτό είναι πολιτικός αυριανισμός.

Προσωπικώς υπήρξα πολέμιος του «αυριανισμού». Του οποίου έγινα, πριν τριάντα χρόνια, και μέγας στόχος. Όταν με «κρέμασε στα μανταλάκια», με οκτάστηλους τίτλους, ως ... «χαφιέ της χούντας». Και μπορώ να υπερηφανεύομαι ότι είμαι ίσως ο μοναδικός που κατάφερε να καταδικάσει τον εκλιπόντα, τελεσιδίκως, για την λάσπη που εκτόξευσε σε συνεργασία με τους Κουτσόγιωργα και Τόμπρα.

Αλλά θα ήταν στρουθοκαμηλισμός να θωρήσω ότι το «αποτύπωμα» του Κουρή ήταν μόνο προσωπικό. Έκανε μια «σχολή» την όποια υπηρέτησαν με την ίδια ζέση, άνθρωποι με διαφορετικά «καπέλα». Από τον Τράγκα, ως τον Κακαουνάκη, τον Τριανταφυλλόπουλο, ή τον Χίο, σε δημοσιογραφικό επίπεδο. Και από τον Κουτσόγιωργα και τον Γιαννόπουλο, ως τον Νικολόπουλο, τον Πολάκη τον Καμμένο, τον Λεβέντη και πολλούς άλλους σε πολιτικό.

Αν επέζησε ο αυριανισμός, δεν φταίει ο Κουρής. Αλλά το ότι, από τον καιρό των δημαγωγών, είμαστε, ως λαός, ευεπίφοροι στην δυαδικότητα, τον λαϊκισμό και στο κατασπάραγμα των άλλων. Από τότε που ακόμη και ο Αριστοφάνης, με τις «Νεφέλες» του, προέτρεπε τον όχλο στην εξόντωση του Σωκράτη.

Εικόνα σου είναι, κοινωνία, ο αυριανισμός.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr