Γενιές περνούν, γενιές φεύγουν, μα οι νοοτροπίες στην χώρα παραμένουν σχεδόν οι ίδιες. Τι θα μπορούσε να πει κανείς, για παράδειγμα, για την ανατροφή των νέων παιδιών, για την διαπαιδαγώγηση που αφορά  αποκλειστικά στην εντρύφηση με το εφήμερο και στην λογική του πώς να βγάζεις λεφτά με όσο το δυνατόν ευκολότερο τρόπο;

Γιατί μην μου πείτε ότι οι σημερινοί γονείς που υπήρξαν νέοι περί τα τέλη της δεκαετίας 70 και 80 δεν αποδεικνύονται άξιοι συνεχιστές ενός ακραιφνούς συντηρητισμού και υπερκαταναλωτικής λογικής, που έχει τις ρίζες της μεταπολεμικά από την δεκατία του 60 και μετά;

Αν προσέξει κανείς τα πρότυπα και τις αξίες του σημερινού μέσου νέου ανθρώπου, αυτές είναι άμεσα συνυφασμένες με το τι «αρπαχτή» θα κάνει και με ποιο τρόπο θα «χωθεί» σε μια θεσούλα σαν αυτές που βρήκαν οι γονείς τους την δεκαετία του '80, όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μετέτρεψαν την χώρα σε ένα απέραντο δημόσιο.

Δεν φταίνε πάντως, οι νέοι για αυτό, πολλοί μάλιστα, από τους οποίους αντιδρούν και αντιτίθενται σε όλη αυτή την λογική του παραλόγου. Φταίνε οι γονείς τους, που αφού βολεύτηκαν τις εποχές εκείνες, έρχονται τώρα και δίνουν δείγματα γραφής ως «καλοί γονείς», για το πώς πρέπει να μεγαλώσει το παιδί τους σε αυτήν την, κατά δική τους ομολογία, «ζούγκλα», σε τούτη την ξεχαρβαλωμένη από πλευράς ηθικών αξιών και ιδεολογίας κοινωνία, στην διαμόρφωση της οποίας συνέβαλαν τα μάλα και οι ίδιοι.

Διαμαρτύρονται λοιπόν, όλοι αυτοί οι γονείς, ηλικίας 40 50 τουλάχιστον, ότι τα παιδιά τους είναι κακομαθημένα και πως στις «δικές τους εποχές» τα πράγματα «ήταν πιο αγνά». Μέγα μύθευμα. Δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα τότε, καθώς μόνο οι προκλήσεις ήταν διαφορετικές. Δεν υπήρχε ντομπροσύνη ή κάτι άλλο αίσιο στην Ελλάδα της δεκαετίας του 80, ειδικά τις εποχές εκείνες όπου τα κόμματα ήταν οι τοποτηρητές και οι εργοδότες, τα αφεντικά και τα γραφεία ευρέσεως εργασίας.

Ας μην εκθειάζονται λοιπόν, ποικιλοτρόπως εκείνες οι εποχές συγκριτικά με τις σημερινές, όπου δήθεν οι νέοι «δεν έχουν αξίες», παρά είναι συνεχώς πάνω από το κινητό μιλώντας στο messenger. Οι διαφορές ήταν και είναι ελάχιστες. Απλά υπάρχει άλλη πρόκληση σήμερα, άλλες δομές επικοινωνίας, άλλοι αυτοματισμοί και μόδες.

Για παράδειγμα, τις παλιότερες εποχές θεωρούνταν «προσόν» στις παρέες το να καπνίζει κανείς ή να πίνει μέχρι τελικής πτώσης. Σήμερα ξεχωριστός είναι όποιος έχει τα πιο πρωτότυπα τατουάζ, προϊόντα μιας διαφημιστικής απελευθέρωσης (ή φυλακής αν το θέλετε) από την στιγμή που αυτά οικειοποιήθηκαν από τις γνωστές πολυεθνικές με το υποτιθέμενο κοινωνικό πρόσωπο.

Προύχοντας λοιπόν, νέος, είναι σήμερα εκείνος που καταφέρνει τον «παλιό  επαναστάτη» 40ρη ή 50ρη πατέρα ή μητέρα του, να του αγοράσει το νέο κινητό που αξίζει περισσότερο από 500 ευρώ, κοινώς περίπου ο ελάχιστος μισθός ενός πρωτοαπασχολούμενου. Και ενώ οι νέοι γονείς ενδίδουν χωρίς ενδοιασμούς στα γούστα των παιδιών τους, επειδή δεν έχουν μπει καν στον κόπο να τους εξηγήσουν τι σημαίνει η αξία του ενός ευρώ στην εποχή που ζούμε, αλλά και που οι ίδιοι έχουν στην κατοχή τους κινητά ή τάμπλετ μεγάλης αξίας στο όνομα της συνεχούς κόντρας με τους συνομηλίκους  τους, τα παιδιά και οι νέοι πέφτουν χωρίς να το θέλουν στην παγίδα της υπερκατανάλωσης, επειδή οι μετανοημένοι «επαναστάτες» γονείς τους ξέχασαν τι σημαίνει να εκφράζεις την αντίθεσή σου σε ό,τι σου σερβίρουν ή που αντίθετα είναι οι ίδιοι πλέον κήρυκες και ντελάληδες της διαφημιστικής βιομηχανίας.

Γενιές περνούν και γενιές φεύγουν, όμως τα πρότυπα παραμένουν τα ίδια. Αν μάλιστα, προσθέσει κανείς ότι ο καθωσπρεπισμός επιστρέφει δριμύτερος και η εμμονή με το πώς θα μεγαλώσει «το δικό μου παιδί» και ας χαθεί όλος ο κόσμος βασιλεύει, τα περιθώρια για κοσμογονικές αλλαγές μειώνονται δραματικά. Εν ολίγοις, η «άλλη κοινωνία» δεν θα έρθει και πάλι από τις δοξασμένες και πολυθρύλητες γενιές του '80, που σήμερα είναι οι νέοι γιάπι και που σε τελική ανάλυση δεν πέτυχαν απολύτως τίποτε και απόδειξη είναι πως όλοι συνεχίζουν να μιλούν μεταπολεμικά μονάχα  για τον Μάη του 68. Τα νέα αρπακτικά που άφησαν κατά μέρους τις διαμαρτυρίες, χάριν της ποθητής «θεσούλας».