Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αν είχαν καταλάβει οι πολίτες το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες τους, δεν πρόκειται να ξαναεπιχειρούσαν να πριμοδοτήσουν άλλες μνημονιακές κυβερνήσεις που έφεραν σε πέρας τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους εταίρους, επιβάλλοντας αυτή την χρόνια λιτότητα που δεν πρόκειται να σταματήσει ούτε με την έξοδο από τα μνημόνια.

Αν έβλεπαν πραγματικά τους σχεδιασμούς για την μεταμνημονιακή εποχή, που δήθεν μόνο τότε δεν θα είχαμε περικοπές, αν διαπίστωναν με παρρησία ότι αυτή η εποχή για την χώρα προμηνύει την μελλοντική καταστροφή και δεν πίστευαν τις φανφαρολογίες των κομμάτων περί δήθεν σύντομης επιστροφής στην ομαλότητα που διατυμπανίζουν όλοι όσοι ποντάρουν στην παραπλάνηση και την ψευδή ενημέρωση, οι πολίτες θα είχαν προ πολλού λάβει τις οριστικές τους αποφάσεις.

Θα είχαν, με λίγα λόγια, απαλλαγεί από τον κομματικό βρόγχο, αλλά πάνω απ' όλα θα αποφάσιζαν αυτοί για τον εαυτό τους μετά την αλύπητη φορολόγηση που δεν έκανε ποτέ τον στοιχειώδη διαχωρισμό των πλουσίων από τους φτωχούς. Όλοι έχουν αντιληφθεί σχεδόν πως η κατάσταση της μεταμνημονιακής εποχής δεν θα έχει και μεγάλη διαφορά από την τωρινή.

Συνδυαζόμενου του γεγονότος ότι οι δανειακές μας υποχρεώσεις ως χώρα επιμηκύνονται εις βάθος δεκαετιών και λαμβανομένου υπόψιν του μη κουρέματος του χρέους, μία είναι και παραμένει η οδός για το επίσημο κράτος: να τα παίρνει από τους πολίτες.

Πρόκειται για την κλασική μέθοδο που εφαρμόζουν τα κράτη παγκοσμίως με διαφορετικούς τρόπους και ειδικά αυτά που βρίσκονται σε οικονομική αστάθεια. Κάθε κρίση ακουμπά στις πλάτες των πολιτών, δοκιμάζει τις αντοχές και την τσέπη τους, είναι ο προάγγελος της κατάργησης της κοινωνικής πολιτικής, αν και εφόσον αυτή υπάρχει.

Στην Ελλάδα, όπου το κράτος ποτέ δεν υπήρξε κοινωνικό και που οι πολίτες του επί δεκαετίες ξεχρεώνουν με τους καταβαλλόμενους φόρους τα προπολεμικά δάνεια, θα συνεχίσει να παίζει αυτό τον ρόλο, σκύβοντας ουσιαστικά για μια ακόμη φορά το κεφάλι στους πιστωτές.

Την ίδια στιγμή, το κερδοσκοπικό παιχνίδι που πολλοί ακόμη και μέσα στα κόμματα έχουν κατά καιρούς καταγγείλει, συνεχίζεται ακατάπαυστα και αποδέκτες δεν είναι παρά και πάλι οι πολίτες, που πιάνονται για μια ακόμη φορά στον ύπνο λόγω της διασπειρόμενης ασάφειας από την πλευρά των κυβερνώντων, αλλά και της αντιπολίτευσης.

Ο μόνος κερδισμένος ουσιαστικά και κατέχων την μερίδα του λέοντος της επιτυχίας είναι η ακροδεξιά, που διαρρηγνύει τα ιμάτιά της να παίξει δραστικό ρόλο στα τεκταινόμενα της χώρας. Το δυστύχημα είναι ότι ολοένα και περισσότερες ξενοφοβικές φωνές προκαλούν αυτό το νεοσυντηρητικό ντελίριο με την ανοχή της αριστεράς, που εν προκειμένω συγκυβερνά με την εθνικιστική δεξιά.

Αυτό από μόνο του συνιστά πρόκληση και για πολλά άλλα κόμματα που φιλοδοξούν να κερδίσουν ψήφους από την συνολική απογοήτευση των πολιτών. Δυστυχώς, αρκετοί είναι οι πολίτες που αντί να στραφούν προς την αποχή, καταγγέλλοντας όλη αυτή τη σκευωρία σε βάρος τους, παρέχουν την εμπιστοσύνη τους σε κόμματα που αν μη τι άλλο, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από το να αναπαράγουν τις μεταμνημονιακές τσιρίδες, συνοδεία πάντα λιτότητας και περικοπών.

Για να το πούμε πιο καθαρά: κανένα κόμμα, όποτε και να ερχόταν στην εξουσία δεν θα καταργούσε τους αντεργατικούς νόμους που ψηφίστηκαν από το 2010 και μετά, ούτε θα προέβαινε σε επιστροφή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας που αντικαταστάθηκαν από τις ατομικές.

Ποιος, αλήθεια, θα γύριζε την πλάτη στα κονσόρτσιουμ και τις πολυεθνικές που θα απειλούσαν να αποσύρουν τις εγκαταστάσεις και επενδύσεις τους από την χώρα; Μέχρι βέβαια, να κυβερνήσουν όλοι αυτοί οι γραφικοί εξ αριστερών, τα λόγια πάντα θα είναι παραφουσκωμένα, ότι τάχα «ο ιμπεριαλισμός», «το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο θα νικηθούν». Όταν πάρουν, όμως, την εξουσία, ποιος θυμάται και τι...

Επειδή, λοιπόν και μνήμη έχουμε και συνείδηση, δεν ξεχνάμε ούτε το '89, ούτε την κυβερνώσα αριστερά από το 2015 και μετά. Οι ασχημονίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ συνοδεύτηκαν στο έπακρο από την κάθε λογής κυβερνώσα Αριστερά. Αν οι πολίτες γνώριζαν πραγματικά ποιο παιχνίδι παίζεται στις πλάτες τους και για πόσο καιρό, δύο πράγματα θα έκαναν: Πρώτα θα απογαλακτιζόταν από τα άθλια κομματικά συνθήματα, θα απομυθοποιούσαν το παρελθόν και έπειτα θα στηριζόταν στις δικές τους δυνάμεις. Όποτε αυτό έγινε στην ιστορία, η μειοψηφία των κομμάτων βρισκόταν σε πανικό.