Αποφασισμένες φαίνονται οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο για ολοένα και περισσότερα μέτρα λιτότητας, με στόχο την αύξηση των εσόδων των κρατών, αποφασισμένοι, όμως, πλέον είναι και οι λαοί, να αντιδράσουν με την παραμικρή περικοπή που σημαίνει αυτόματα παύση των δικαιωμάτων τους σε πολλούς τομείς.

Μέτρο σύγκρισης δεν αποτελεί φυσικά η Ελλάδα, εκεί όπου ετερόκλητες πολιτικές απόψεις και υποκινούμενα επί πολλά συναπτά έτη εργατικά συνδικάτα, αποσιωπούν τις διαμαρτυρίες και τις αντιδράσεις μεγάλης μερίδας των πολιτών. Καπελωμένα από τα κόμματα συνδικάτα, δεν μπορούν να υπηρετήσουν τους σκοπούς αλλά και τον λόγο ύπαρξής τους, που είναι συνώνυμος με την ολική αντιπαράθεση με το σύστημα εξουσίας, όταν στοιχειώδη και εδραιωμένα δικαιώματα γίνονται σε μια μέρα στάχτη προς εξυπηρέτηση άλλων σκοτεινών σκοπών.

Οι λαοί της Ευρώπης έχουν αποδείξει επανειλημμένα ότι δεν χαρίζουν στο κράτος την παραμικρή κατάκτηση προϊόν χρόνιων αγώνων αλλά και δεν παζαρεύουν βασικά δικαιώματα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν άλλοι στόχοι. Όσο και αν φαίνεται απίθανο για κάποιους το σενάριο ότι χιλιάδες κόσμου κατεβαίνουν στον δρόμο όταν θιγεί ένα και μόνο εργασιακό δικαίωμα, άλλο τόσο ουτοπική είναι η πεποίθησή τους ότι ο κόσμος θα συνεχίσει να δέχεται αδιαμαρτύρητα τα κάθε λογής αντιλαϊκά μέτρα που αποτελούν έμπνευση του νεοφιλελευθερισμού.

Οι λαοί στην Ευρώπη, αλλά και σε όλο τον κόσμο, δεν είναι συνηθισμένοι να παραχωρούν στο κράτος το δικαίωμα να κανονίζει αυτό χωρίς την γνώμη τους τις κάθε λογής περικοπές, πολύ περισσότερο, όταν αυτές οι περικοπές αφορούν συντάξεις και μισθούς. Μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα δικαιώματα που κατακρεουργήθηκαν εδώ και οκτώ χρόνια στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα χρόνιων αγώνων από τα κοινωνικά κινήματα στην Ευρώπη και μοιάζει πολύ δύσκολο -αν όχι αδύνατο- να καταργηθούν.

Οι πολίτες λοιπόν, βρίσκονται σε εγρήγορση και παρά την εικονική ευημερία, πανέτοιμοι να αντιδράσουν δυναμικά. Το οξύμωρο βέβαια, είναι ότι οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου έχουν δεχθεί τις μειώσεις μισθών και όλα αυτά τα μέτρα που προκάλεσαν έμφραγμα στην κοινωνία. Η Ελλάδα, μάλιστα, παρά το γεγονός ότι οκτώ χρόνια μετά δεν παρουσιάζει καμία βελτίωση, παραμένει άπραγη, χωρίς αντιδράσεις και διαμαρτυρίες, παρά μονάχα επιλεκτικές πικετοφορίες στο όνομα του μη χείρον βέλτιστον.

Τα μέτρα λιτότητας, όμως και στην υπόλοιπη Ευρώπη αναμένονται σε σύντομο χρονικό διάστημα, παρά το γεγονός ότι η αντίσταση θα είναι μεγάλη. Το σίγουρο είναι ότι βαδίζουμε ολοταχώς σε μία κοινωνία πολύ πλουσίων και φτωχών, σε μεγάλες αντιθέσεις, που αναμένεται να προκαλέσουν σοβαρά κοινωνικά προβλήματα. Ο μεγάλος πλούτος από την μια και η διογκούμενη φτώχεια από την άλλη, θα επιφέρουν  οριστική ρήξη των πολιτών με το κράτος.

Θέλοντας και μη, θα ακολουθήσουν μαζικές αντιδράσεις και κανείς δεν αποκλείει σοβαρές κοινωνικές συγκρούσεις με πολιτικά και όχι απαραίτητα κλαδικά αιτήματα. Νέος Μάης 68 ενόψει; Κανείς δεν γνωρίζει. Το μόνο που είναι σίγουρο, ότι τα όποια eurogroup δεν μπορούν να σώσουν την κατάσταση. Τουναντίον, αυτές οι κατ' ιδίαν κεκλεισμένων των θυρών συναντήσεις, δημιουργούν περισσότερη καχυποψία στους πολίτες, που αξιώνουν εδώ και τώρα αποφάσεις για το μέλλον της ζωής τους.

Ο πλανήτης, από την άλλη, έχει υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη, καθώς πολλά είδη του φυτικού και ζωικού κόσμου έχουν εξαφανιστεί. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ολοένα και μεγαλύτερη παρακολούθηση της ιδιωτικής μας ζωής, θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ανασφάλεια, συνυπολογιζομένων των πολεμικών μετώπων που αυξάνονται μέρα με την ημέρα. Οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, αποφασίζουν μια χωρίς επιστροφή λιτότητα, στο όνομα της διάσωσης των οικονομιών, με παράλληλη, όμως, την κατακόρυφη αύξηση της παραγωγής και της επιδιωκόμενης κατανάλωσης.

Οι αντιθέσεις εν ολίγοις, παραμένουν σταθερές. Σε αυτό τον κόσμο όλοι περιμένουν από την τεχνολογία να τους σώσει. Αυτή, όμως, τους έχει προ πολλού χαντακώσει. Απομένει να δούμε πώς θα αντιδράσουν και πόσο θα κρατήσουν οι λαοί απέναντι σε αυτή την ομολογουμένως μεγάλη παράνοια, που χαρακτηρίζει τα περισσότερα επιθετικά ολιγαρχικά καθεστώτα.