Έχουν φτάσει τους πολίτες της χώρας σε τέτοιο σημείο, ώστε οι όποιες ανακοινώσεις για την επιτυχή έξοδο στις αγορές, αφενός να φαντάζουν ψευδείς και αφετέρου ακόμη και αν κάποιοι τις πιστεύουν, να μην θεωρούν σε καμία περίπτωση πως η κρίση έφτασε στο τέλος της. Δεν ξέρω, αλλά τώρα τελευταία ολοένα και περισσότερο χρησιμοποιούν και προβάλλουν τις ρήσεις των εταίρων ότι τα μνημόνια έλαβαν τέλος και πως μία νέα εποχή ξημερώνει για την Ελλάδα.

Οι δηλώσεις αυτές γίνονται δια στόματος αξιωματούχων ή Επιτρόπων της Κομισιόν, μέχρι πρωθυπουργών φίλα προσκείμενων κρατών. Η εκστρατεία αυτή πειθούς φαντάζει μεγάλη, δεδομένου ότι από τις εν λόγω ανακοινώσεις αναμένεται μεγαλύτερη αποδοχή στα όποια σχέδια για την οικονομία της χώρας. 

Ο αρμόδιος Επίτροπος για τις οικονομικές υποθέσεις Πιερ Μοσκοβισί, για παράδειγμα, δηλώνει ευθαρσώς πως τον Αύγουστο η Ελλάδα θα εξέλθει από το πρόγραμμα βοήθειας, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «πρέπει να αφήσουμε πίσω μας αυτή την υπόθεση. Εάν οι Έλληνες μεταρρυθμίσουν την οικονομία τους, όπως πρέπει, και εάν οι εταίροι αποδείξουν την αλληλεγγύη τους, το θέμα αυτό θα κλείσει με θετικό τρόπο», τονίζει χαρακτηριστικά ο ευρωπαίος Επίτροπος.

Είναι να απορεί κανείς πώς εκφράζουν τέτοιες θέσεις απέναντι σε έναν λαό, που όχι απλά δεν είναι έτοιμος να αλλάξει πορεία, αλλά που ακόμη προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του. Για να μείνει στο παρελθόν η υπόθεση της σοβαρής πολυετούς κρίσης στην Ελλάδα, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να επιστραφούν στους πολίτες όλα όσα τους πήραν τα τελευταία οκτώ χρόνια. Για να γίνει, όμως, αυτό, θα πρέπει να εφαρμοστούν κοινωνικές πολιτικές, που δεν προβλέπεται από κανένα μνημόνιο ούτε σχέδιο διάσωσης.

Τουναντίον, αυτό που απαιτείται είναι να τηρούν τις δανειακές τους δεσμεύσεις οι Έλληνες, τουτέστιν όσα παίρνουν από την φορολογία των πολιτών να τα επιστρέφουν στους εταίρους. Και ο φαύλος κύκλος έχει συνέχεια και δη καταστροφική, καθώς τα χρέη της Ελλάδας είναι τεράστια.

Τι άλλο λοιπόν, από κοροϊδία δεν είναι όλα αυτά, από την στιγμή που ο μέσος πολίτης δεν μπορεί να καταναλώσει τα στοιχειώδη; Και ποια, αλήθεια, έξοδο από την κρίση υποδεικνύουν, την στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των νοικοκυριών δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις όποιες δανειακές αξιώσεις, όταν ένα στα δύο νοικοκυριά περίπου ζει στα όρια της φτώχειας;

Αυτό που επικρατεί τούτη την στιγμή στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, είναι αφενός το μαύρο και αδήλωτο χρήμα για κάποιους, αλλά και η σκληρή φορολογία που υφίστανται οι μη έχοντες. Συνταξιούχοι, ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι που απώλεσαν βασικά τους δικαιώματα, καταστρατήγηση των συλλογικών και πριμοδότηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, σε συνδυασμό με την κατάργηση του 13ου μισθού (εκτός των ιδιωτικών υπαλλήλων) επέφεραν σημαντική αλλαγή στον κοινωνικο-οικονομικό ιστό, λαμβανομένου υπόψιν του γεγονότος ότι σε πολλές των περιπτώσεων είχαμε μαζικές απολύσεις ή εθελούσιες αποχωρήσεις, όπως είθισται να αποκαλείται η σημερινή εργασιακή περιθωριοποίηση.

Αυτά και άλλα πολλά, σε μια χώρα που αν μη τι άλλο ασθμαίνει από τα εκρηκτικά ποσοστά ανεργίας και υποαπασχόλησης, που λανσάρεται ως υποτιθέμενο δυναμικό εργασιακό προτσές. Αυτά λοιπόν, υπό την σκέπη ενός ολοένα και πιο ασφυκτικού παγκόσμιου συστήματος εξουσίας που απομονώνει τις φτωχές μάζες στο όνομα της κυριαρχίας των λίγων.

Ούτε τα μνημόνια έχουν φτάσει στο τέλος τους, ούτε οι υποχρεώσεις των πολιτών σταματούν εδώ. Ας μην κόπτονται λοιπόν, στα περί ανάπτυξης και θεωριών για μια νέα Ελλάδα, απαλλαγμένη από χρέη και οφειλές. Εξάλλου, όλα αυτά θα εξακολουθεί να τα πληρώνει ο λαός, που θα υφίσταται περαιτέρω σκληρή φορολόγηση. Αν δεν είναι αυτό κατανοητό σε όσους κάνουν τους απαραίτητους οικονομικούς σχεδιασμούς, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν πώς ζει ο κόσμος και πώς τα φέρνει βόλτα με τους μισθούς πείνας. Αν και πάλι δεν πειστούν, ας ρωτήσουν αυτούς που έχουν ακόμη καλές αμοιβές, αλλά που η εφορία τους έχει εξοντώσει.