Παρά την φτώχεια, ο Έλληνας δεν στερείται με κανέναν τρόπο τον πασχαλινό οβελία. Θεωρεί πως είναι από τα λίγα πράγματα που του έχουν απομείνει σε ότι αφορά την απομάκρυνση από τα προβλήματα και τα κάθε λογής βάσανα. Και σε αυτές τις γιορτές, λοιπόν, οι ευχές ήταν πολλές, κυρίως, όμως, οι ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, που δεν φαίνεται πάραυτα στον ορίζοντα.

Γιατί οι περικοπές των προηγούμενων χρόνων έχουν προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά, οι δε νέες θα δώσουν μια και καλή το τελειωτικό χτύπημα. Από την κυβέρνηση βέβαια, ούτε λόγος για νέα λιτότητα, αφού για να πάει με ασφάλεια στις εκλογές, θα πρέπει η εικόνα να είναι σε κάθε περίπτωση ωραιοποιημένη.

Και ενώ στην Συρία οι παρενέργειες από την επίθεση με χημικά είναι ορατές, στην χώρα όπου περισσότερα από 5. εκατ. παιδιά στηρίζονται στην ανθρωπιστική βοήθεια, ενώ μετά την εισβολή και κατάληψη του Αφρίν από τους Τούρκους οι Κούρδοι περιορίζονται και χάνουν την έξοδο προς την Μεσόγειο, στην Ελλάδα δεν σταματούν να τονίζουν πως ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία είναι πιθανότερο όσο ποτέ άλλοτε.

Πάραυτα, ο οβελίας οβελίας. Και τι δεν μηχανεύεται ο Έλληνας για να ξεφύγει από το βαρύ υφεσιακό κλίμα και τι δεν προφασίζεται για να δείξει πως αντέχει ακόμα. Το ζητούμενο, βέβαια, δεν είναι μόνο να αντέχει κανείς, αλλά να προσπαθεί συνεχώς για το καλύτερο. Αυτό δεν συμβαίνει στην χώρα, παρά το γεγονός ότι ενίοτε και ισχυρή θέληση υπάρχει και σφοδρή επιθυμία εξόδου από την κρίση. Ο λόγος είναι ότι οι πολίτες από την μια διαμαρτύρονται με πάθος για την επικρατούσα κατάσταση και από την άλλη δεν κάνουν κάτι ουσιαστικό που θα ξαφνιάσει την εξουσία. Με λίγα λόγια, η πορεία των διαμαρτυριών είναι περίπου προδιαγεγραμμένη.

Παρά τα όσα έχει υποστεί ο κόσμος τα τελευταία χρόνια, η έξοδος το Πάσχα ήταν και πάλι μεγάλη, θυμίζοντας παλιές εποχές οικονομικής ευημερίας. Γιατί τα έθιμα τα τηρεί ο Έλληνας, το δε φαγητό και δη υπερβολικό αδυνατεί να στερηθεί. Χαράς ευαγγέλια, σε τελική ανάλυση, για την εκάστοτε κυβέρνηση, που δεν έχει λόγο να φοβάται από την στιγμή που ο ίδιος πολίτης αυτοπεριορίζεται και αποσύρεται από τους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Ευχολόγια, χοροί και πανηγύρια, γιατί έτσι έχουν μάθει αυτό τον λαό: να το ρίχνει έξω και ας καίγεται το σύμπαν.

Αυτό είναι ένα ακόμη παράξενο φαινόμενο που παρουσιάζεται στην χώρα, να επιβάλλονται τρομερές στερήσεις και οι πολίτες να δείχνουν πως δεν νοιάζονται. Οι υποχρεώσεις, όμως, μετά τις γιορτές ξανάρχονται και οι επιζητούμενες ρυθμίσεις χρεών χτυπούν κόκκινο. Εκεί έρχεται πάλι η εξουσία να προσφέρει ψίχουλα, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό ότι επιβραβεύει την ανοχή. Και τι είναι αυτά τα ψίχουλα; Από πενιχρές επιστροφές φόρων, μέχρι αστείες πριμοδοτήσεις «λόγω καλής συμπεριφοράς».

Δείτε, για παράδειγμα, τι κάνουν οι τράπεζες για να ικανοποιήσουν τους πελάτες τους. Απολύτως τίποτε. Δείτε τι μηχανεύονται οι υπηρεσίες κινητής τηλεφωνίας και οι πάροχοι ηλεκτρικού ρεύματος, όλοι όσοι μπήκαν δυνατά στο παιχνίδι της κερδοσκοπίας. Υπάρχουν ελπίδες άραγε, να καταλάβει ο κόσμος ότι το παιχνίδι που έχει στηθεί είναι δαιδαλώδες; Θα μπορούσε άραγε, ο πολίτης να ξεμπερδέψει τον μίτο της Αριάδνης, για να ξεκλειδώσει τα μυστικά του ήρεμου και ανενόχλητου βίου; Πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο.

Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν θέλει να βάλει το χέρι του στην φωτιά, για να βοηθήσει στην κοινωνική ανάταση. Και επειδή περί αναστάσιμου μηνύματος λόγω των ημερών ο λόγος, ουδείς μπαίνει στην διαδικασία να προσευχηθεί για να δει άσπρη μέρα. Μόνο επίκληση του υπέρτατου όντος γίνεται αναφανδόν, μόνο για την σταύρωση ομιλούν και για έξοδο εις τους ουρανούς. Εδώ κάτω στην γη όμως, εδώ που κυλά η ζωή, δεν περισσεύει κανείς για να αμφισβητήσει τα ισχύοντα δεδομένα. Με αυτά και με αυτά λοιπόν, η παρατεταμένη σταύρωση καλά κρατεί και ο θύτης δεν παύει στιγμή να θυσιάζει. Και να σκεφθεί κανείς, ότι η στέρηση έχει ξεπεράσει από καιρό κάθε επιτρεπτό όριο.