Έγραψα χθες και επιμένω ότι το θέμα, στην υπόθεση των επιδομάτων ενοικίου κάποιων εξουσιαστών, δεν είναι τα πρόσωπα. Αδηφάγοι, άπληστοι, λιμάρηδες, λαίμαργοι, φιλοχρήματοι, φιλάργυροι, ταμαχιάρηδες, αχόρταγοι, πλεονέκτες, αμακαδόροι, συμφεροντολόγοι, άρπαγες, παραδόπιστοι, φίλαυτοι, ατομιστές, υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντοτε, είτε στον κεντρικό πυρήνα, είτε στους παράλληλους κύκλους τής εκάστοτε εξουσίας. Ένα πολιτικό πρόσωπο, είναι εξίσου απόβλητο, είτε εκδηλώνει τη λίμα του για λίγα χιλιάρικα, είτε για περισσότερα. Αλλά το κυρίως θέμα παραμένει το «νόμιμο», πλην ήκιστα ηθικό, πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί κανείς να ικανοποιεί την λαιμαργία του.

Χρησιμοποιώ σήμερα τον ίδιο τίτλο, που είχε η στήλη στα φύλλα της 27ης Μαΐου 2009, όταν είχε μπει στη ζωή μας το ΔΝΤ, καθώς είχαμε εισέλθει σε κατάσταση χρεοκοπίας. Από το κείμενο εκείνο αντιγράφω ένα απόσπασμα:

«Αφού μελέτησαν επισταμένως τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, οι οικονομολόγοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που παρέδωσαν χθες το πόρισμά τους στο υπουργείο Οικονομίας, κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα που είχαν καταλήξει οι άνευ πτυχίων γονείς των παλιότερων από μας. Αυτό δηλαδή που έλεγε η αγράμματη Μάνα μου με τη φράση «δέκα να μαζεύουν και ένας να σκορπάει, προκοπή δεν γίνεται. Όποιος θέλει να κάνει καλό κουμάντο πρέπει να κόβει τις ...σκορπαλευριές».

Αυτό ακριβώς υποστηρίζουν και οι απεσταλμένοι του Δ.Ν.Τ. Ότι δηλαδή αρκετά μαζεύουμε οι πολλοί, οι έντιμοι φορολογούμενοι. Και το πρόβλημα είναι πώς θα περιορίσει τις σκορπαλευριές ο ένας. Το κράτος. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι «Το ΔΝΤ εμφανίζεται αντίθετο στην αύξηση των φόρων για περιορισμό του ελλείμματος. Εκτιμά ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, είναι οι δαπάνες».

Ε, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας παραμένει το ίδιο. Δεν σώζεται με την συνεχή αύξηση της φορολογίας, η οποία έχει απλώς οδηγήσει σε τερατώδη ποσά τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις των πολιτών, τα ανείσπρακτα έσοδα του κράτους. Επειδή προφανώς έχει εξαντληθεί προ πολλού η φοροδοτική δυνατότητα του μέσου οικογενειάρχη. Ούτε με τις συνεχείς περικοπές των συντάξεων ή των κοινωνικών επιδομάτων, που περιορίζουν την κατανάλωση, δηλαδή την κινητήρια δύναμη κάθε οικονομίας.

Είναι δε πρόκληση, να στερούνται πολλοί ακόμη και το φάρμακο ή το φαγητό τους, για το ενοίκιο της κάθε Αντωνοπούλου, ή για να μένει ο Καρανίκας σε πεντάστερο ξενοδοχείο, όταν συνοδεύει τον πρωθυπουργό. Το πρόβλημα είναι, πάντα, οι «σκορπαλευριές».

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr