Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Είχαμε δεν είχαμε θα ασχολούμαστε τώρα και με την διακοπή του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, όταν άλλα άλυτα προβλήματα παραμένουν ως έχουν και κανείς δεν μιλά. Εδώ φτάσαμε πλέον να ασχολούμαστε με τον κάθε επιχειρηματία που έχει επενδύσει τα λεφτά του στο ποδόσφαιρο και να γίνεται πρώτη είδηση η διακοπή τού κάθε ποδοσφαιρικού αγώνα. Θέλοντας και μη, έχουμε εισέλθει σε μία άλλη εποχή, παντελώς αδιάφορη από πλευράς κοινωνικών αιτημάτων που χάνονται στις κατακλυσμιαίες αλλαγές της καθημερινότητας.

Ναι, φτάσαμε ως εδώ, να διεκδικούν όλοι από την πίτα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και να μην ενδιαφέρεται κανείς για το τι γίνεται παραπέρα, στις κάθε λογής φτωχογειτονιές, εκεί όπου οι πολίτες δεν μπορούν να ανασάνουν. Μερίδιο ευθυνών για το τωρινό κατάντημα έχουν όλοι, από τους οπαδούς και φιλάθλους μέχρι τους παίκτες και τους προπονητές, που και τι δεν κάνουν για να αποπροσανατολίσουν τον πολίτη από τα καθημερινά του βάσανα. Αλήθεια, ποιος νοιάζεται άραγε, για το ποιος θα κατακτήσει το ελληνικό πρωτάθλημα; Ποιος κόπτεται για το αν το γκολ που μπήκε, θα μετρήσει ή όχι επειδή κάποιοι έχουν τζογάρει σε αυτή την όλη διαδικασία;

Κι, όμως, υπάρχει κόσμος που θεωρεί πως το πλέον ενδιαφέρον είναι το ποδόσφαιρο και όχι η φτώχεια που μαστίζει εδώ και μια επταετία τα νοικοκυριά. Δίνουν τα λεφτά τους οι φίλαθλοι σε κάτι τέτοια σόου για να ξεχάσουν τα πραγματικά τους προβλήματα, που απαιτούν εδώ και τώρα λύση. Μ' αυτά και μ' αυτά, ο επίλογος γράφεται με τα πλέον μελανά χρώματα, όταν οι εικόνες από τα ποδοσφαιρικά στάδια επικρατούν των άλλων, που δείχνουν πως η χώρα μόνο σε αναπτυξιακή διαδικασία δεν βρίσκεται.

Στο μεταξύ, η κρίση με την Τουρκία καλά κρατεί και θα έλεγα πως και αυτή εντάσσεται στο γενικό σχέδιο αποπροσανατολισμού. Έχει και συλλήψεις μελών ακροδεξιών πυρήνων το ειδησεογραφικό μενού, έτσι απλά για να μην νομίζει κανείς πως το παιχνίδι παίζεται μόνο από την  μια πλευρά.

Εν ολίγοις, αγαπητοί μου αναγνώστες, θέλοντας και μη συρόμαστε σε ένα ατέλειωτο πανηγύρι παραπληροφόρησης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ενεργούς θεατές και όχι μόνο. Αυτή την εποχή όπου τα κοινωνικά αιτήματα απουσιάζουν προκλητικά, σε αυτό το τοπίο όπου ο ρόλος του καθενός περιορίζεται μονάχα σε ρόλο κομπάρσου -και μάλιστα πολύ περιορισμένου, καθώς οι δυνατότητες συμμετοχής είναι προδιαγεγραμμένες καλούμαστε όλοι να αποδείξουμε ότι κάτι κάνουμε με την συμμετοχή μας σε κάθε ποταπό και ευτελές γεγονός.

Νομίζει κανείς πως παίζεται το γόητρό του, όταν αδικείται η ομάδα του σε κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα, πως από ένα σημείο και μετά ταυτίζεται με την φανέλα και το σήμα της ομάδας αυτής. Φτάσαμε λοιπόν και εδώ, παρά το γεγονός ότι κανείς δεν το περίμενε, να διακόπτεται ένα ολόκληρο πρωτάθλημα και η είδηση αυτή να κυριαρχεί στα ΜΜΕ. Την ίδια στιγμή βέβαια, η ανεργία φουντώνει, η υποαπασχόληση γίνεται κανόνας και όλοι μένουν ευχαριστημένοι που δεν έγινε και τίποτε χειρότερο.  

Στο τέλος δεν ξέρω τι θα έχουν να πουν από αυτή την ελεεινή κατάσταση, που μονοπωλεί το ενδιαφέρον της μάζας. Και αν η μάζα αυτή αποφασίσει να κατευθυνθεί αλλού; Αν κινηθεί προς άλλα μονοπάτια; Με ερωτήματα, όμως, δεν επιλύονται τα σοβαρά ζητήματα. Δέστε τι έχουμε μπροστά μας, τι διαμείβεται εκτός κάμερας, τι αποφασίζουν πως πρέπει να είναι η επόμενη είδηση. Το σίγουρο είναι πως η φαρέτρα με τα αιτήματα έχει προ πολλού εξαφανιστεί. Αρκεί μια είδηση για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου και οι βλέψεις στρέφονται αλλού. Εδώ φτάσαμε, λοιπόν, να πυρπολούν τους πολίτες με κάθε λογής ανοησίες και αυτοί να σιωπούν επιδεικτικά γιατί πολύ απλά δεν έχουν κάτι άλλο να σκεφθούν πέρα από το ποδόσφαιρο και τα συναφή αθλήματα που τζογάρει ο καθένας.