Μετά από την τριαντάχρονη υπηρεσία μου στην πατρίδα και στις τάξεις της Πολεμικής μας Αεροπορίας, χαίρομαι που ακόμα και σήμερα διαπιστώνω, ότι για πολλούς από εσάς, η υπηρέτηση της στρατιωτικής θητείας προς την πατρίδα, δεν ήταν μια απλή τυπική διαδικασία, αλλά μια ενσυνείδητη υποχρέωση προσφορά προς αυτήν.

Αντίθετα, υπάρχουν και εκείνες οι φωνές, ευτυχώς λιγότερες, που πιστεύουν ότι οι εποχές πρέπει να αλλάξουν και πρέπει να περάσουμε στην εποχή της σύσφιξης και σύζευξης μεταξύ των γειτονικών χωρών μας, διαμέσου του τουρισμού, της τέχνης, της αλλοίωσης της ιστορίας, των μεταρρυθμίσεων στην παιδεία κ.α. Είναι δε τόσο απόλυτες, ώστε να θεωρούν ότι είναι μονόδρομος η σύσφιξη των σχέσεων με τους Τούρκους, σε σημείο να προκαλούν όσους εξακολουθούν να πιστεύουν στις αξίες της ΠΑΤΡΙΔΟΣ, της ΣΗΜΑΙΑΣ και του ΕΘΝΟΥΣ.

Φυσικά και ζούμε σε μια Δημοκρατική Ευρωπαϊκή χώρα, που όλοι έχουν φωνή και πρέπει να ακούγονται, αλλά κανένας δεν έχει δικαίωμα να θεωρεί ότι έχει το «αλάθητο του Πάπα», ιδιαίτερα σε ζητήματα που έχουν άμεση σχέση με την Εθνική εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια και την Εθνική κυριαρχία της πατρίδος μας.

Όταν δηλαδή, έχουμε θέσεις και απόψεις για τέτοια θέματα, θεωρώ ότι πρέπει να ξέρουμε ποιον έχουμε απέναντί μας, να έχουμε μελετήσει τον χαρακτήρα  και την πορεία του διαχρονικά. Κυρίως δε, αν πρόκειται για λαούς και μειονότητες.

Μια πολεμική σύρραξη μεταξύ Κρατών, δεν ξεκινά ξαφνικά από την μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται χρόνο και περνά από πολλά στάδια. Ο πόλεμος είναι η συνέχεια μιας αποτυχημένης πολιτικής. Οι αποτυχημένες διακρατικές πολιτικές, οφείλονται στις Κυβερνητικές αποφάσεις, λόγω ανικανότητας και κακής συνεκτίμησης των γεγονότων και «θερμών επεισοδίων», που προηγούνται και ενίοτε της ανικανότατος και ενδοτικότητάς τους.

Για να ληφθούν, όμως, αποφάσεις από την Πολιτική και Στρατιωτική ηγεσία, χρειάζονται σωστές πληροφορίες από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών συνεκτιμώντας και τα τρέχοντα γεγονότα.

Εύλογα γεννάται το ερώτημα, ενεργοποιηθήκαμε ενώ γνωρίζαμε ότι με την έλευση των ερευνητικών σκαφών στην Κυπριακή ΑΟΖ, ο Τούρκος θα επεδίωκε να δημιουργήσει «θερμό επεισόδιο»;

Πώς αντιδράσαμε στις 19-1-18, όταν η Τουρκική ακταιωρός παρεμπόδισε εντός Ελληνικών χωρικών υδάτων την κανονιοφόρο «Νικηφόρο»;

Τι μέτρα πήραμε, όταν πάλι στις 12-2-18 Τουρκική ακταιωρός εμβόλισε το «Γαύδος»;  

Φυσικά δεν υπονοώ ότι θα έπρεπε να αντιδράσουμε ανταποδίδοντας κάποιο αντίστοιχο χτύπημα, αλλά πιστεύω ότι σε στρατιωτικό επίπεδο θα έπρεπε να λάβουμε αυξημένα μέτρα, ενώ η διπλωματία εργαζόταν, σύμφωνα με το πρωτόκολλό της. Έπρεπε να προβλέψουμε όλα τα ενδεχόμενα σενάρια σε στεριά, θάλασσα και αέρα, γνωρίζοντας την αυξανόμενη επιθετικότητα και εχθρικότατα της γείτονος χώρας. Μπορεί όλα τα ανωτέρω να έγιναν, αλλά εκ του αποτελέσματος αποτύχαμε, γιατί δεν εκτιμήσαμε ότι η Τουρκία μπορεί να στήσει «παγίδα» και στην στεριά, ενώ ταυτόχρονα μάχεται στο Ανατολικό μέτωπο.

Ίσως να έχουμε συνηθίσει τις παραβιάσεις στον αέρα και την θάλασσα και να μην προβλέψαμε τώρα την στεριά.

Ίσως να πιστέψαμε, ότι επειδή το μόνο Τουρκικό όπλο, που δεν απασχολείται στον πόλεμο της Συρίας, είναι το Ναυτικό και με αυτό θα συνεχίσει να μας παρενοχλεί.

Ίσως να θέλουμε να πιστεύουμε ότι η Τουρκική πολεμική μηχανή δεν μπορεί να υλοποιήσει την απειλή της «ταυτόχρονα πόλεμο σε 2,5 μέτωπα».

Έτσι, λοιπόν, δώσαμε την ευκαιρία στον Τούρκο να συλλάβει δύο Στρατιωτικούς μας και τώρα να προσπαθεί να μεγαλοποιήσει ένα σύνηθες περιστατικό, από αυτά που συμβαίνουν κάθε μέρα στην συνοριακή γραμμή, ως κακόβουλη εχθρική ενέργεια. Φτάσαμε σε δυσχερή θέση, γιατί δεν αντιληφθήκαμε ότι η Τουρκική προκλητικότητα κλιμακώνεται μέρα με την μέρα. Γιατί ενώ η Τουρκία συνεχίζει να αμφισβητεί και να διεκδικεί, εμείς συνεχίζουμε να μην διεκδικούμε τίποτα, λέγοντας ότι μας φτάνουν τα εδάφη που έχουμε,  ξεχνώντας ότι και εμείς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τα «Ελληνικά σύνορα της καρδιάς μας».

Δεν θα αναλύσω γιατί δεν μπορεί να σταθεί κατηγορητήριο για κατασκοπεία στους Στρατιωτικούς μας, αφού έφεραν στολή και διακριτικά σε περιοχή που είχαν λόγο να βρίσκονται. Φοβάμαι, όμως, την «εξυπνάδα» της Τουρκικής κουτοπονηριάς να συνεχίσει το σενάριό της, το οποίο θα καθορίσει και τις εξελίξεις.

Τι και αν είμαστε σύμμαχες χώρες μέλη του ΝΑΤΟ:

Τι και αν η οργάνωση «Συνύπαρξη και Επικοινωνία στο Αιγαίο» μαζί με την αντίστοιχη Τουρκική «Ένωση για την Ειρήνη και Επικοινωνία στο Αιγαίο», προωθούν τα θέματα φιλίας και συνεργασίας των δύο ακτών σε επίπεδο πολιτών:

Τι και αν η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου έχει όραμα η «antallaxima» να καθιερωθεί ως ετήσιος θεσμός που θα επιχειρούσε τη σύζευξη μεταξύ των γειτονικών λαών μας, μέσω της σύγχρονης τέχνης.

Αναρωτιέμαι αν η «Συν» του 2015, όπου επιχειρήθηκε να διερευνηθούν οι διαχρονικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά και η «συνυπαρξιακή συνάντηση» στο Αϊβαλί τον Φεβρουάριο του 2015, όπου συμμετείχαμε με 20μελή αντιπροσωπεία της «Συνύπαρξης» και με εκπροσώπους φορέων της Λέσβου όπως, ο Στράτος Γεωργούλας από την Τ.Α, ο Θράσος Καλογρίδης από το Επιμελητήριο, ο Περικλής Αντωνίου από την Ένωση Ξενοδόχων, ο τ. Βουλευτής Παύλος Βογιατζής, ο τ. Αντιδήμαρχος Λέσβου Παντελής Πατερέλλης, καθώς και ο Αλέκος Ευαγγελινός, που αναφέρθηκαν στις προοπτικές που ανοίγονται για προώθηση της Ελληνοτουρκικής φιλίας, (παρόλου που τόνισαν ότι η λογική και η μετριοπάθεια πρέπει να διέπει τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις), θα μπορούσαν σήμερα να συνεχίζουν να υποστηρίζουν και να επαναλάβουν την ίδια συνεργασία με τους Τούρκους, μετά την δήλωση του Ερντογάν στο Σαγγάριο ότι: «Όσοι θέλουν να φρεσκάρουν τη μνήμη τους ας κοιτάξουν την πρόσφατη ιστορία τους. Όσοι εκστομίζουν μεγαλύτερες κουβέντες από το μπόι τους πρώτα να διαβάσουν βιβλία ιστορίας. Ας μάθουν πολύ καλά πώς γλίτωσαν από το να παστωθούν στο Σαγγάριο και πώς έφυγαν από εδώ πέφτοντας στη θάλασσα»:

Αναρωτιέμαι, επίσης, αν θεωρείται σήμερα πετυχημένη, η συζήτηση περί ανάληψης δράσεων με στόχο τους νέους ανθρώπους, που η «συνυπαρξιακή συνάντηση» αισιοδοξούσε να φέρει κοντά και από τις δυο πλευρές, με βάση τα ενδιαφέροντά τους; Γιατί πώς μπορείς να φέρεις κοντά τους νέους Τούρκους που «έριξαν το διαδίκτυο», από υπερβάλλοντα ζήλο, μόλις έδωσε το σύνθημα ο Σουλτάνος τους, προκειμένου να πετάξουν τους άλλους Έλληνες νέους για μια φορά ακόμη στη θάλασσα;

Έτσι λοιπόν, το μήνυμα προς όλους όσοι πίστευαν ότι μπορούν να συνετίσουν και να συνεργαστούν με τα απέναντι παράλια, είναι ότι ο Τούρκος φίλος δεν πιάνεται. Θα έπρεπε πριν ξεκινήσουν τέτοιου είδους δράσεις για να  προωθήσουν την Ελληνοτουρκική φιλία, να λάβουν υπόψη τους τις 1265 εισόδους Τουρκικών αεροσκαφών στο FIR Aθηνών, εκείνης της χρονικής περιόδου.

Την μη τήρηση του «μορατόριουμ» από πλευράς Τουρκίας, για τις καλοκαιρινές στρατιωτικές ασκήσεις στο Αιγαίο, εδώ και τόσα χρόνια.

Το «Γκριζάρισμα» των Ιμίων.

Την άνανδρη δολοφονία του Σγου Ηλιάκη.

Τις απαράδεκτες συμπεριφορές των δύο Τούρκων πιλότων, που διασώσαμε μέσα από την θάλασσα του Αιγαίου.

Την δικτατορία του Ερντογάν και τις χιλιάδες Τούρκους, που έχει φυλακίσει και εξαφανίσει.

Την επιθυμία για επεκτατισμό της Τουρκίας και ανάδειξή της σαν Ηγεμόνα των Μουσουλμανικών Κρατών.

Την γενοκτονία που συντελείται σήμερα στο Αφρίν της Συρίας κατά των Κούρδων.

Αν είχαμε λάβει όλα αυτά τα γεγονότα σοβαρά υπόψη, μάλλον θα έπρεπε να είμαστε πιο διστακτικοί και επιφυλακτικοί με την Τουρκική οργάνωση  «Ένωση για την Ειρήνη και Επικοινωνία στο Αιγαίο». Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι και όλα στην γείτονα χώρα, κατευθύνονται και ελέγχονται από το παλάτι του ύπουλου αιμοσταγή Σουλτάνου.

Αλλά ποτέ δεν είναι αργά και πάντα υπάρχουν διορθωτικές κινήσεις για τα λάθη μας, αν τα έχουμε κατανοήσει. Είναι το ελάχιστο χρέος μας ως Έλληνες, που έχουμε να κάνουμε για τους γενναίους προγόνους μας και τις οικογένειες που τα παιδιά τους, έχουν ταλαιπωρηθεί ή σκοτωθεί από την Τουρκική μπαμπεσιά!

Καραθεοδώρου Ιγνάτης

Σμήναρχος Πολεμικής Αεροπορίας

Πρόεδρος Δ.Κ Καλλονής