Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι αγώνες για την πραγματική δημοκρατία δεν θα πρέπει να σταματούν ποτέ, παρά το γεγονός ότι ζούμε σε κοινωνίες ολοκληρωτισμού που δεν αφήνουν περιθώρια για ελεύθερη σκέψη, πολύ περισσότερο για πράξεις αντίστασης. Όλοι αυτοί οι αγώνες για ένα καλύτερο κόσμο, μακριά από τον σημερινό εφιάλτη που έχει βυθίσει στην φτώχεια μεγάλα τμήματα των κοινωνιών, δεν θα πρέπει να σταματήσουν, γιατί ακριβώς αυτές οι συνθήκες παρακμής και συνολικής υποβάθμισης, είναι που κάνουν επιτακτική την ανάγκη επαναφοράς των χαμένων αξιών.

Μπορεί να φαίνεται δύσκολο ή ακατόρθωτο, όμως όλα μπορεί να γίνουν όταν υπάρχει θέληση, αλλά πάνω απ' όλα διάθεση για σαρωτικές αλλαγές σε έναν ούτως ή άλλως κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό. Είναι οι πολίτες αυτοί που θα αποφασίσουν να  αλλάξουν τα δεδομένα, αυτοί που θα επιβάλλουν την θέλησή τους στην εκάστοτε εξουσία, που αδιαφορεί προκλητικά για την τωρινή παρακμή επειδή την βολεύει.

Δεν πρέπει λοιπόν, να σταματούν ποτέ οι αγώνες για την επαναφορά μιας χαμένης εδώ και αιώνες Δημοκρατίας. Δεν μπορούν κάποιοι που κατέλαβαν τα πόστα, να ρυθμίζουν εσαεί τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, να ορίζουν ποιος και τι θα κάνει την κάθε στιγμή. Οι απλοί πολίτες, που είναι τα θύματα όλης αυτής της κατάστασης, οι αποδέκτες όλων των αλλοτριωτικών συνθηκών, που ξεκινούν από την απομάκρυνση του ενός από τα προβλήματα του άλλου και καταλήγουν στην εχθρότητα και την αποστροφή για τις μεταξύ τους ξεχωριστές ανάγκες, εκείνοι και μόνο εκείνοι είναι που μπορούν να δώσουν την τελική απάντηση.

Αυτοί μπορούν να αλλάξουν άρδην τα δεδομένα, να τροποποιήσουν τις συνθήκες, να υπερβούν εαυτούς και να καταλάβουν ποια είναι η πραγματική αιτία για την σημερινή παρακμή, που παρασύρει στην δίνη της όλους τους συμμετέχοντες στην αποδιοργανωμένη κοινωνική διαδικασία. Αν υπήρχαν κάποτε λίγες πιθανότητες για θετικό αποτέλεσμα, σήμερα αυτές έχουν λιγοστέψει κατά πολύ. Πάραυτα, όμως, δεν παύουν οι πολίτες να είναι εκείνοι που πρέπει να πουν την τελευταία λέξη, αυτοί που πρέπει πρώτοι να προτείνουν και να προσπεράσουν επειγόντως την τωρινή παρακμή.

Δεν θα βρεθεί κανείς από τους κατέχοντες τα εκάστοτε εξουσιαστικά πόστα να μιλήσει για την όποια πιθανή ανανέωση των πολιτικών συνθημάτων. Δεν θα υπάρξει κανένας καλοθελητής από όλους αυτούς που απολαμβάνουν τα οφίτσια κάθε τέσσερα χρόνια, να υποδείξει πώς και με ποιον τρόπο μπορεί να αποφευχθεί το κοινωνικό τέλμα.  

Η λύση λοιπόν, για την επιστροφή της Δημοκρατίας στις κοινωνίες της ολιγαρχίας (φυσικά με την κατάργησή τους) θα έρθει από τον καθένα ξεχωριστά, από την συμβολή του καθενός στην όλη ανατροπή των διεφθαρμένων δομών εξουσίας που εγκλώβισαν μια για πάντα τους πολίτες σε μονόδρομους λανθασμένων επιλογών και ελλιπών δράσεων.

Αυτή η εικόνα μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση βόλευε και βολεύει πάντα αυτούς που εμπιστευόμαστε κάθε τέσσερα χρόνια την τύχη μας. Στο χέρι του καθενός είναι λοιπόν, να προσδώσει στον ρόλο του έναν άλλο χαρακτήρα, να αποτινάξει τον ζυγό των αλλοτριωμένων σχέσεων, να επιδιώξει την πραγματική δημοκρατία, να μην συνεχίζει να πειραματίζεται με την ψήφο του, παρά να επιλέξει μια και καλή να βιώσει την ελευθερία σε όλες της τις διαστάσεις.

Εξάλλου, τι έχει να αφήσει πίσω του; Όλες τις αψιμαχίες με τους θεσμούς καταστολής και κοινωνικού εξανδραποδισμού. Τι θα χάσει με την νέα αποφασιστική του παρέμβαση; Αυτά που τον περιόρισαν στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, εδώ και πολλές δεκαετίες.

Η Δημοκρατία είναι εκ φύσεως μεγάλη πρόκληση. Ο δε ανοιχτός δρόμος επικοινωνίας πιο επείγων παρά ποτέ. Οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης έχουν υποστεί τα πάνδεινα. Από φυλακίσεις και παραβιάσεις δικαιωμάτων μέχρι λογοκρισία, απολυταρχισμό και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από «δόγματα του σοκ» μέχρι παρακολουθήσεις και αυταρχισμό μέσω έκτακτων διαταγμάτων. Οι προκλητικές αφορμές και τα θλιβερά ιστορικά γεγονότα, με λίγα λόγια, έχουν από καιρό υπερκεράσει τα όρια υπομονής. Αυτό από μόνο του κάνει την ανάγκη για έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, επιτακτική. Και την πραγματική άμεση Δημοκρατία το καίριο ζητούμενο.