Οι ανάγκες μεγαλώνουν όσο πληθαίνουν οι ενστάσεις του καθενός για έναν κόσμο αποκλεισμένο από τα κάθε λογής κοινωνικά δρώμενα, έναν κόσμο που δεν επιθυμεί να ζήσει διαφορετικά, παρά τους όποιους σκοπέλους και υφάλους της καθημερινότητας.

Είναι αυτές ακριβώς οι ανάγκες που ξεπηδούν στην ψυχοσύνθεση του καθενός, παρά το γεγονός ότι κανείς δεν κάνει την πρώτη κίνηση να αλλάξει τα δεδομένα. Θα έλεγα καλύτερα ότι ουδείς προβαίνει στο αποφασιστικό βήμα, να στείλει στο παρελθόν τις όποιες λανθασμένες αποφάσεις, και μάλιστα όταν αυτές του έχουν κοστίσει ακριβά στο παρελθόν. Δεν παύει, όμως, ανά πάσα στιγμή να στιγματίζει το σήμερα ο άνθρωπος, τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, αλλά πάνω απ' όλα να κριτικάρει την υφιστάμενη κατάστασή του.

Οι άνθρωποι, με λίγα λόγια, είναι μπερδεμένοι και ακολουθούν σε μεγάλο βαθμό αδιέξοδη πορεία. Εκείνοι είναι, όμως, που πρέπει και πάλι να βρουν το μίτο της Αριάδνης. Εκείνοι οφείλουν να αποδιώξουν το στίγμα της απομόνωσης και του εγκλεισμού, αν πραγματικά θέλουν να αγγίξουν το αδύνατο, που στην περίπτωσή μας έχει να κάνει με την απαλλαγή από την κάθε είδους εξουσιαστική επιβολή και την εδραίωση της αρμονικής ανταλλαγής εμπειριών.

Οι ίδιοι οι άνθρωποι θα πρέπει κάποια στιγμή να πάψουν να ασκούν την επιβεβλημένη εξουσία ο ένας στον άλλο, με δεδομένο ότι με την βοήθεια της ιεραρχίας δεν πετυχαίνουν παρά τον εκμηδενισμό της προσωπικότητάς τους, καθώς κάποια στιγμή της ζωής του, ο καθένας θα υποτιμηθεί και θα υπερτιμηθεί.

Οι άνθρωποι, οι απλοί άνθρωποι, πρέπει να δώσουν και πάλι την λύση. Είτε αυτό αφορά την θέση τους στην κοινωνία, είτε την Παιδεία και καλλιέργεια του εαυτού τους εν ολίγοις αυτά που τους στερούν για προφανείς λόγους, θα πρέπει και πάλι να τα διεκδικήσουν και να τα αποκτήσουν.  

Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, όπου η προσωπικότητα του καθενός τσαλαπατήθηκε τα χρόνια της κρίσης, στην χώρα όπου το κάθε τι εξαγοράζεται με την ικανότητα να εντριφθεί κανείς στην μαύρη κακοπληρωμένη εργασία, οι άνθρωποι δίνουν μια άνιση μάχη με τον χρόνο, καθώς δεν μπορούν να αλλάξουν την καθημερινότητα σε όλα τα επίπεδα, μια καθημερινότητα που τους έχει εκμαυλίσει συνολικά την ζωή.

Η φτώχεια έχει επιφέρει συντριπτικό χτύπημα στα θέλω του καθενός και οι μόνοι επιβιώσαντες είναι αυτοί που δεν πτοούνται από την έλλειψη χρήματος ή εκείνοι που δεν το έχουν ανάγκη διότι τους περισσεύει.  

Μέρες γιορτινές γίνονται αυτές οι σκέψεις, μέρες που όλοι αναζητούν την επαφή και την επικοινωνία, καθώς όλο το υπόλοιπο χρονικό διάστημα λησμονούν τα πάντα.

Τις μέρες που ανταλλάσσονται οι συνήθεις τυπικές ευχές, τις μέρες όπου το ενδιαφέρον για τον άλλο πολλαπλασιάζεται σε εικονική βάση, τις μέρες αυτές, οι άνθρωποι διερωτώνται και δη σε μια τόσο φτωχή, όσο και ταυτόχρονα ακριβή χώρα προς τα πού θα κατευθυνθούν και με ποιο τρόπο θα δώσουν τη λύση.

Όμως, όπως προείπα, η λύση πρέπει να δοθεί από τους ίδιους. Αν ευχόμαστε κάτι τις μέρες αυτές, είναι να πάψει η εχθρότητα και το μίσος, να αναπτυχθεί η αλληλεγγύη και να πρυτανεύσει το συναίσθημα. Αν, όμως, όλα αυτά δεν θέλουμε να παραμείνουν ευσεβείς πόθοι, αν δεν επιθυμούμε για μια ακόμη φορά να βρεθούμε σε κοινωνικό  αδιέξοδο, πρέπει να πάψουμε τις ευχές και να προχωρήσουμε στην πράξη.

Οι άνθρωποι λοιπόν, είναι υπεύθυνοι για την τύχη τους. Είτε βρίσκονται στην επίπλαστα ευημερούσα Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, είτε στις ΗΠΑ των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων, είτε στην Κίνα της φτηνής εργασίας και στην Ρωσία του μεγαλοϊδεατισμού, θα πρέπει και πάλι να βρουν τη λύση. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο υπεύθυνοι για την ιστορία τους, είναι και υπεύθυνοι για την χάραξη της μελλοντικής τους πορείας, για το αν τελικά μείνουν περιχαρακωμένοι για μια ακόμη φορά στα του οίκου τους. Το μπέρδεμα, θέλω να πω, υφίσταται πράγματι, όμως από ένα σημείο και μετά, δεν υπάρχουν δικαιολογίες γιατί κάποτε οι εξουσίες απογυμνώνονται σε όλο τους το μεγαλείο και για να ξαναγραφτούν πραγματικά ανθρωποκεντρικά έπη, θα πρέπει να γίνουν και πάλι θυσίες.

Τα έχουν δοκιμάσει όλα οι άνθρωποι, έχουν υποστεί το κυριολεκτικό κηλίδωμα της προσωπικότητάς τους, από ένα σύστημα που παράγει ασταμάτητα κλώνους. Στο χέρι τους είναι να σταματήσει εδώ ο κατήφορος, διότι οι ανάγκες μεγαλώνουν, παρά τον σαφή κοινωνικό αποκλεισμό. Σε τελευταία ανάλυση, οι άνθρωποι αποφασίζουν για την τύχη τους, για το αν θα διαμαρτύρονται στις πλατείες βουβά ή θα αξιώσουν την αλλαγή των συνθηκών με πιο δραστικούς τρόπους. Στο χέρι του καθενός είναι να προσπαθήσει για αυτό που στην πορεία του χρόνου λησμόνησε, να ζήσει αυτόνομα και δημοκρατικά, μακριά από την συνήθη πια λεκτική κακοποίηση των όρων. Ως πρώτη και τελευταία ευχή, η εν λόγω προτροπή.