Μια ξεχωριστή παρουσίαση βιβλίου σήμερα στις 7 το βράδυ, από το ιστορικό βιβλιοπωλείο της Μυτιλήνης Χατζηδανιήλ και τις Εκδόσεις «Ψυχογιός» στο καφέ MARUSH.

Η καταξιωμένη πλέον συγγραφέας Πηνελόπη Κουρτζή, θα βρίσκεται για άλλη μια φορά στην πόλη μας, για να παρουσιάσει το νέο της μυθιστόρημα «Το Πριγκιπότο» και να συνομιλήσει από κοντά με το φίλο αναγνωστικό κοινό της.

Για το βιβλίο θα μιλήσει και ο δημοσιογράφος Στρατής Μπαλάσκας.  Λίγα λόγια για το βιβλίο:   

«Στα τέλη του 19ου αιώνα, δύο αδελφικές φίλες, η Αμάντα και η Κλημεντίνη, περνούν μαζί τα καλοκαίρια τους στην Κέρκυρα, όπου μοιράζονται τα μυστικά και τα όνειρά τους. Κάποια στιγμή, οι δρόμοι τους θα χωρίσουν. Η μία, θυμωμένη από τον έρωτα, προσπαθεί να ξεχάσει. Η άλλη, πληγωμένη από τον έρωτα, μετατρέπει τον πόνο της σε δημιουργικότητα, προκειμένου να καταφέρει ν' ανοίξει το δικό της ξενοδοχείο στην Κηφισιά.

Έπειτα από χρόνια, οι δύο γυναίκες θα συναντηθούν στο Πριγκιπότο για να ζήσουν πάλι μια κοινή ζωή, γεμάτη από τα μυστικά του παρελθόντος αλλά κι αυτά που έρχονται να τις ενώσουν ξανά. Μα όταν ο θυμός του έρωτα ζωντανέψει εκ νέου, τότε θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και για τις δύο. Επειδή αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν μέχρι το τέλος είναι ποια από τις δύο θα πέσει θύμα στα βέλη του... Ένα μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται από το 1878 μέχρι το 1898 στην Κέρκυρα και κατόπιν στην Κηφισιά της μπελ επόκ. Μια γυναίκα που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Και ο έρωτας ο παράνομος, που δεν έχει λόγο άνθησης, αλλά έχει λόγο ύπαρξης».

Το νέο κοινωνικό μυθιστόρημα της Π. Κουρτζή είναι ένα εισιτήριο που εξασφαλίζει στον αναγνώστη ένα συναρπαστικό ταξίδι στον κόσμο της λογοτεχνίας. Οι σελίδες του διάχυτες από έρωτα, αισθήματα πόνου, απογοήτευσης, ψυχικής δύναμης, αρώματα μιας άλλης εποχής, γεύσεις, συνήθειες, τακτικές καθημερινότητας, σεργιάνια στην Κέρκυρα και την Κηφισιά, στα κοσμοπολίτικα ξενοδοχεία της Ευρώπης, μπόλιασμα με ευαισθησία μα και δυναμισμό στις αντιξοότητες της ζωής. Ο αναγνώστης θα ζήσει πολλές φορές τον εαυτό του μέσα από τη γραφή της. Θα δει στις σελίδες του στιγμές από τη ζωή του, σκηνές γνώριμες, θα ιχνοβατήσει τουλάχιστον στα μονοπάτια του νου και της ψυχής του χάρη στις εικόνες που δίνει μέσα από τη μυθοπλασία η αγαπημένη συγγραφέας.

Στον σημερινό «Δημοκράτη» έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε συνέντευξη με τη συγγραφέα χάρη στην αποψινή παρουσίαση του νέου της βιβλίου.

-«Το Πριγκιπότο», ένα ταξίδι στο χρόνο πλέον των εκατό ετών, ανάμεσα σε Κέρκυρα και Κηφισιά, με άρωμα και γοητεία «μπελ επόκ». Τι είναι αυτό που βάζει στη γραφή σας το εισιτήριο γι' αυτό το ταξίδι;

Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία και την ευκαιρία να ταξιδέψουμε στο Πριγκιπότο μέσα από τα δικά μου μάτια. Πράγματι είναι ταξίδι πολύ παλιά στον χρόνο, σε αυτήν την γοητευτική περίοδο που ονομάζουμε Μπελ Επόκ, όπου όλα ήταν γοητευτικά, μαγικά και όμορφα. Αυτό που με ενθουσίασε και μ' έκανε να εξερευνήσω την περίοδο αυτή είναι η ομορφιά της όχι μόνο στον τρόπο ζωής, την τέχνη και την ανάδειξη ιστορικών προσώπων, αλλά και η ομορφιά στον ρόλο που έπαιξαν εκείνα τα χρόνια, ώστε να αλλάξουν κοινωνικά στερεότυπα, δομές σκληροπυρηνικές στις νοοτροπίες και ν' ανθίσει η γυναικεία δυναμική!

-Θα θέλατε να μας αποκαλύψετε τις εσωτερικές διεργασίες που βιώσατε γράφοντας την πρώτη λέξη και βάζοντας την τελευταία τελεία του μυθιστορήματός σας;

Ήταν πολλές και σημαντικές για μένα! Οι πρώτες λέξεις του βιβλίου, ο πρόλογος συγκεκριμένα, ήταν και ένα από τα βασικά ζητούμενα που εξερευνούσα όταν έγραφα το βιβλίο, δηλαδή η ευελιξία και ψυχραιμία απέναντι σε όποια αλλαγή και απρόοπτο και το σθένος να προχωρήσει κάποιος και να την αποδεχτεί. Όταν έγραφα την τελευταία λέξη, τι να σας πω για το συναίσθημά μου; Ήταν μια μεγάλη συγκίνηση που παρέδωσα πίσω αυτό το κλειδί του Πριγκιπότου και που έκλεισα τις πόρτες του, αφήνοντας πίσω ένα μέρος που αγάπησα και που δεν ήθελα να αποχωριστώ με τίποτα!! Ήταν σαν να έπρεπε να φύγω από τις ωραιότερες διακοπές της ζωής μου, αν μπορώ να το παρομοιάσω έτσι και να μην το επιθυμώ καθόλου! Επίσης να σας πω, πως η πραγματική τελευταία λέξη του βιβλίου υπονοείται στο κείμενο και δεν είναι γραμμένη, η ερώτηση με την οποία κλείνει το βιβλίο μένει αναπάντητη, αν και η απάντηση είναι πρώτον προφανής αλλά και γιατί επί τούτου ήθελα ο κάθε αναγνώστης να δώσει το όνομα, το οποίο αυτός επιλέγει και προτιμά!

-Ο αναγνώστης όσο προχωρά τις σελίδες τυλίγεται από την αύρα του έρωτα σε όλες του τις διαστάσεις. Πρώτος νεανικός και ως εκ τούτου τυφλός ...αλλά και έρωτας του θυμού, του πάθους και του παρορμητισμού... με τα ανάλογα σημάδια του στην καρδιά  της Κλημεντίνης και της Αμάντας, του Αριστείδη και του Αλέξιου. Ο χρόνος περνά... Οι λαβωματιές σβήνουν ή προδιαγράφουν ασυναίσθητα τις μελλοντικές επιλογές;

Απόλυτα το δεύτερο!! Οι ήρωες του βιβλίου μου, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην πραγματική ζωή, σημαδεύονται και σμιλεύονται από τα έντονα και πρωτόγονα συναισθήματα που νιώθουν και μέσω του μεταβολισμού αυτών των συναισθημάτων με το χρόνο, διαμορφώνουν χαρακτήρες και συμπεριφορές. Οποιοδήποτε συναίσθημα είναι αυθόρμητο και ενστικτώδες έχει επίπτωση στην μετέπειτα πορεία ενός ανθρώπου, στις επιλογές του, τα πρότυπά του και τους στόχους του. Και αυτή είναι άλλωστε, η μαγεία της ανθρώπινης φύσης!!

-Ευωδιές, καυτός ήλιος, γεύσεις θέρους στο νησί της Κέρκυρας του 1878 και μέσα σε όλα αυτά «οι κεραυνοί της ανοιχτής θάλασσας» ανελέητα φέρνουν την ανατροπή «καίγοντας» μια νεανική καρδιά. Οι βαθιές πληγές που αφήνει αυτός ο κεραυνός με τη θαλασσοταραχή του πόσο μπορεί να σκληρύνουν ένα νεαρό άτομο;

Ως είναι λογικό, σε νεαρή ηλικία εκεί που ακόμα κεντρική θέση στην σκέψη μας έχει το παραμύθι και το όνειρο, μια πληγή ακραία και χωρίς εξήγηση και παρηγοριά, μπορεί να κάνει κάποιες πλευρές μιας ψυχής να σιωπήσουν για καιρό και να μείνουν υποανάπτυκτες όπως έγινε και στην ηρωίδα μου την Κλημεντίνη. Δεν ξέρω πόσες εμπειρίες και «χτυπήματα» φτάνουν για να σκληρύνει ένας άνθρωπος, μάλλον θα σας έλεγα πως το σοκ το συναισθητικό σε άγουρες ηλικίες λειτουργεί σαν αναισθητικό που παίρνει χρόνια να περάσει η επήρειά του και η ψυχή απομονώνεται γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να προστατευθεί, αφού δεν μπορεί ακόμα να μεταβολίσει αυτού του είδους τις εμπειρίες και τα γεγονότα. 

-Ο πόνος του έρωτα  αποπροσανατολίζει;

Θεωρώ πως με ένα περίεργο τρόπο ταυτόχρονα αποπροσανατολίζει και συγκεντρώνει τις δυνάμεις ενός ανθρώπου. Είναι τόσο πρωτόγνωρο και ολοκληρωτικό το συναίσθημα του θυμού του έρωτα και εμπεριέχει τόσο πολύ το ένστικτο της επιβίωσης μέσα του, που είναι και η απαρχή της ύπαρξης που είναι τελικά ανεξέλεγκτο και για αυτό και το βιβλίο αρχίζει με το «να τον φοβάσαι τον θυμό του έρωτα...». Συνήθως φοβόμαστε το άγνωστο και ακριβώς ο θυμός του έρωτα είναι άγνωστο πώς θα εξελιχθεί σε μια ψυχή και αν όπως είπατε θα την αποπροσανατολίσει, με αποτέλεσμα να κάνει κακό μόνο στην ίδια ή θα συγκεντρώσει μεγάλο αρνητικό φορτίο προς το υποκείμενο ή αντικείμενο του θυμού, οπότε να κάνει κακό και σε άλλους.

-Κυρία Κουρτζή, ως σταθερή αναγνώστρια των βιβλίων σας, θα ήθελα να πω ότι μέσα από τις σελίδες τους, έχω εισπράξει πολλές ευαίσθητες προσλαμβάνουσες μιας καθημερινότητας αλλοτινού καιρού με αρώματα, ήχους, ψιθυρίσματα, την αύρα μιας ζωής που έχει περάσει και έχει αφήσει ελκυστική επίγευση. Και όλα αυτά δοσμένα μέσα από την τέχνη του λόγου ενός μυθιστορηματικού ιστού. Ποιο το μερίδιο των εμπειριών και ακουσμάτων σε όλη αυτή τη μυθιστορηματική παραγωγή;

Έχω μάθει πολλά, έχω φανταστεί περισσότερα και έχω αποκτήσει όσο και αν ακούγεται περίεργο, επίκτητες μνήμες αυτού του παρελθόντος! Είμαι από τους ανθρώπους που πρεσβεύουν πως αν δεν μάθεις καλά το παρελθόν, δεν μπορείς να σχεδιάσεις καλά το μέλλον. Επίσης, είμαι πεπεισμένη πως η ζωή κάνει κύκλους όσον αφορά την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων και την εξέλιξή τους και έτσι το να ανακαλύπτω κοινά σημεία ανάμεσα στις εποχές και τους ανθρώπους, με ανακουφίζει και με κάνει αισιόδοξη. Τέλος, επειδή πάντα στα γραπτά μου εστιάζω στην ιστορία, όπως αυτή μεταφέρεται από το ανθρώπινο συναίσθημα και τον αντίκτυπο στο μικρό περιβάλλον του καθενός, τελικά νιώθω πως περιπλανούμαι ανάμεσα σε οικείες καταστάσεις και πως πάντα, ακόμα και αν αλλάζει το σκηνικό γύρω μας, οι ψυχές και οι χαρακτήρες παραμένουν ίδιοι και προσιτοί. 

-Κατά τη γνώμη σας, είναι προτιμότερο ο αναγνώστης να επιλέγει το βιβλίο που τον ενδιαφέρει, αφού παρακολουθήσει την παρουσίασή του, όπου αυτό είναι δυνατό ή δεν έχει σημασία; 

Αυτό θεωρώ πως είναι πολύ προσωπικό για τον καθένα! Αρκετοί άνθρωποι θέλουν να έχουν αποκλειστικά οι ίδιοι την επιλογή μόνο με τα δικά τους κριτήρια και την αίσθηση που δημιουργεί ένα βιβλίο στα μάτια τους, όταν το πρωτοδούν. Άλλοι πάλι, επιθυμούν να ακούσουν και τις σκέψεις του συγγραφέα και την ιστορία πίσω από την ιστορία! Εμένα για παράδειγμα, μου συμβαίνει πότε το ένα πότε το άλλο. Το μόνο σίγουρο είναι πως -για να μιλήσω για τον εαυτό μου και να μην το γενικεύσω στους συγγραφείς- έχω την διάθεση να ταξιδέψω όπου υπάρχουν αναγνώστες, ώστε να είμαι κοντά τους αν το θέλουν να ανοίξουμε μαζί τις σελίδες των βιβλίων. Το ότι δεν το καταφέρνω πάντα, έχει να κάνει με πρακτικά ζητήματα, όμως η επιθυμία είναι να είμαι κοντά! Γι' αυτό και άλλωστε στις παρουσιάσεις πάντα επιλέγω να μοιράζομαι μυστικά και προσωπικές μου σκέψεις που αφορούν στο βιβλίο, αλλά και στην ζωή μου, όπως αποτυπώνεται αυτή μέσα από τους ήρωές μου.

-Εξελίσσεται ο συγγραφέας μέσα από τη συνάφειά του με τους αναγνώστες;

Κατά κύριο λόγο, ο συγγραφέας εξελίσσεται μέσα από την αλληλεπίδραση με τους αναγνώστες και μέσα από τα βιβλία που διαβάζει. Φανταστείτε πως ένα βιβλίο είναι στην ουσία η έναρξη ενός ωραίου διαλόγου. Λέω κάτι εγώ, μου απαντάν οι αναγνώστες, αυτό που μου λένε το παίρνω, τους ευχαριστώ γιατί μου είναι πολύτιμο, το ενσωματώνω και το διερευνώ στο επόμενο βιβλίο και πάει λέγοντας. Αν ο συγγραφέας λέγεται πως εξελίσσει τους αναγνώστες του μια φορά, τότε πιστέψτε με οι αναγνώστες τουλάχιστον εμένα με εξελίσσουν χίλιες!!

-Αν σας ζητούσα να μου περιγράψετε σε πέντε επιρρηματικές λέξεις πώς αισθάνεστε όσο συγγράφετε ένα μυθιστόρημά σας, ποιες θα ήταν αυτές;

Έντονα. Πλούσια. Υπεύθυνα. Ψυχοθεραπευτικά. Ανυπόμονα.

-Λίγες σκέψεις για την παρουσίαση του νέου σας μυθιστορήματος και το ταξίδι σας στη Μυτιλήνη;

Καθώς όπως έχω ήδη πει πολλές φορές, η Μυτιλήνη είναι η δεύτερη πατρίδα μου και τόπος ευτυχισμένων οικογενειακών στιγμών, κάθε φορά που έρχομαι με ένα νέο βιβλίο είμαι πολύ συγκινημένη! Ξέρετε νιώθω απόλυτα τυχερή με την ανταπόκριση του κόσμου, εκεί που ενώ δεν είμαι γέννημα θρέμμα Μυτιληνιά με αντιμετωπίζουν έτσι! Είναι τέτοια η αγάπη μου για το νησί, που χαίρομαι που αυτή η αγάπη βρίσκει ανταπόκριση! Κάθε φορά που παρουσιάζω ένα βιβλίο καινούριο στην Μυτιλήνη, αυτό που περιμένω με λαχτάρα ν' ακούσω είναι το «ήρθε η Πηνελόπη, αυτή είναι δικιά μας»! Με τιμά τόσο πολύ και με γλυκαίνει να το ακούω, γιατί κάπως έτσι έχω τον τόπο στην καρδιά μου. Σαν δικό μου. Είναι η οικογένειά μου, η πατρίδα του άντρα μου και του γιου μου και άρα η πατρίδα της καρδιάς μου.

Απόψε λοιπόν στις 7, «Το Πριγκιπότο» ανοίγει τις πύλες του για να υποδεχτεί τους αναγνώστες και να τους χαρίσει αναγνωστική απόλαυση με αρώματα  και γεύσεις εποχής...

Ας είναι καλοτάξιδο.

vamvouramar@gmail.com