Απέρριψαν επί χρόνια κυβερνήσεις και συνασπισμούς εξουσίας, όμως και πάλι θα πριμοδοτήσουν κόμματα, που αν μη τι άλλο έχουν προκαλέσει τεράστια προβλήματα στην χώρα εδώ και δεκαετίες. Καταβαράθρωσαν ποσοστιαία όλους αυτούς που κήρρυταν πως «μαζί τα φάγαμε» ή πως «όλοι είναι συμμέτοχοι στο σημερινό κατάντημα», όμως και πάλι ως είθισται, θα επαναφέρουν στην επιφάνεια όλους αυτούς που κομπορρημονούν πως με τις πράξεις τους διέσωσαν την χώρα, προσφέροντας αφειδώς χρήματα στον κόσμο, αλλά πάνω απ' όλα θέσεις εργασίας στο Δημόσιο και αλλού, με σίγουρη μισθολογική εξασφάλιση. Η συναλλαγή αυτή κράτησε χρόνια και κανείς δεν δήλωνε μετανιωμένος, τουλάχιστον ανάμεσα σε αυτούς που κρατούσαν τα πόστα.

Πίσω από την σίγουρη εξασφάλιση της καταβολής του μισθού, αλλά και την μονιμότητα που δεν επηρεάστηκε ποτέ από καμία ΕΔΕ, πίσω από συμβάσεις αορίστου χρόνου που βέβαια δεν ήταν προσφορά των κυβερνήσεων παρά κατακτήσεις χρόνων, πορεύτηκαν σταθερά, χωρίς ενδοιασμούς, για την φτώχεια σε κάποια άλλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού που δεν απέφυγαν ποτέ την κρίση, το βερεσέ και τα δανεικά. Αυτές οι κοινωνικές ανισότητες δεν έπαψαν ποτέ, αυτές όλες οι κατά πολλούς «παρενθέσεις» στην τεχνητή ευημερία δεν σταμάτησαν ποτέ να υπενθυμίζουν πως αυτή ακριβώς η παρακμή του καπιταλιστικού συστήματος έχει παρελθόν, παρόν, αλλά πάνω απ' όλα ζοφερό μέλλον.

Πολλοί δεν ήθελαν καν να το βλέπουν αυτό, άλλοι βολεμένοι πίσω από παχυλούς μισθούς και οφίτσια έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν, γιατί αυτή ακριβώς η ευημερία, τους έκανε να λησμονούν σχεδόν τα πάντα. Είναι οι ίδιοι λοιπόν, που τώρα έρχονται να επιλέξουν νέα κυβέρνηση εντός ολίγου χρονικού διαστήματος, οι ίδιοι που δεν θα διστάσουν να υποστηρίξουν με την ψήφο τους νέες πολιτικές λιτότητας σε βάρος και πάλι ανθρώπων που δεν έφταιξαν σε τίποτε.

Υπάρχει πάντα αυτό το μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, που διαβιώνει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, αυτοί που σε διαχρονική βάση ζουν από ανύπαρκτα στην ουσία επιδόματα, από συσίτια και φιλανθρωπικές προσφορές. Τους ξεχνάμε, άραγε; Παύουμε να μιλάμε για αυτούς επειδή το παιχνίδι παίζεται αλλού, και το ενδιαφέρον μας εστιάζεται σε δόλιες συναλλαγές, στις οποίες έχουμε άμεση συμμετοχή; Μάλλον κάτι τέτοιο συμβαίνει. Δεν ξεχνάμε μόνο, δεν παραλείπουμε να αναφερθούμε σε όλους αυτούς, πολύ απλά γιατί ποτέ δεν μας απασχόλησαν.

Αυτούς το σύστημα εξουσίας δεν τους έσπρωξε εκεί, παρά είναι η απόρροιά του. Αυτό και μόνο αν καταλάβουμε, θα διαπιστώσουμε πως δεν είναι τυχαίες ούτε οι συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, ούτε, όμως και η φτωχοποίηση ενός τόσο μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Όμως, οι πολιτικές επιλογές συνεχίζονται με βάση αυτό το διαχρονικό μοντέλο αποτυχημένης αντίληψης, πως άλλοι έχουν το όνομα και άλλοι την χάρη σε όλη τούτη την πολύπλοκη ιστορία.

Με λίγα λόγια, πως άλλοι θα έπρεπε να βρίσκονται στην δημοσιότητα αυτοί και τα άλυτα προβλήματά τους και άλλοι να μην αναφέρονται καν μετά από τόσα χρόνια καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου. Όμως, δεν γίνεται έτσι, καθώς ούτε οι συναλλαγές παύουν, ούτε όσοι συνεχίζουν να επωφελούνται κάνουν πίσω. Πρόκειται για την ίδια ιστορία, που επαναλαμβάνεται χωρίς σταματημό. Για όλους εκείνους που αναμένεται και πάλι να δώσουν το δικαίωμα στην εξουσία, να εφαρμόσει νέα λιτότητα και περικοπές. Το σενάριο είναι πλέον γνωστό, η εδραίωση πολιτικών αντιλήψεων που συντηρούν εσαεί τις παθογένειες του προκλητικά ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους, κάτι παραπάνω από διαχρονική.

Ας μην περιμένουμε λοιπόν, από το κομμάτι αυτό του ελληνικού λαού να αλλάξει κάτι. Πολύ περισσότερο, να προβάλλει αξιώσεις για κοινωνική ισότητα και μεταχείρηση. Ουσιαστικά είναι αυτή η μερίδα των πολιτών που διαμορφώνει κάθε φορά την ανισότητα, ανοίγοντας την ψαλίδα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Πάνω απ' όλα, όμως, εδραιώνοντας στην εξουσία τους κάθε λογής τυχάρπαστους, που μέσω των δανειακών συμβιβασμών φορτώνουν ένα ακόμη βάρος στον κοινωνικό ιστό. Για όλους εκείνους που δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ αν ο διπλανός τους λιμοκτονεί, ειδικά σε εποχές τεχνητής ευημερίας.