Μαθήματα δημοκρατικής συμπεριφοράς δεν μπορεί, ούτε δικαιούται να κάνει κανένας σε κανέναν, από την στιγμή που ζούμε σε μια χώρα, η οποία αγνοεί επί πολλά συναπτά έτη βασικά πρότυπα δημοκρατικής συμπεριφοράς.

Το κακό αυτό ξεκινά από πολύ παλιά -τουλάχιστον από τον Β' παγκόσμιο πόλεμο και μετά- όπου στα ερείπια μιας διχασμένης πολιτικά λόγω του εμφυλίου χώρας, οικοδομήθηκε ένα αυταρχικό καθεστώς που κατέληξε στην χούντα και στην μεταπολιτευτική ψευτοδημοκρατία, με τα γνωστά αποτελέσματα στον κοινωνικο-οικονομικό ιστό.

Το λέω αυτό γιατί τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, ούτε οι αστυνομικές αύρες έλειψαν, ούτε τα δικαιώματα των κοινωνικών μειοψηφιών δεν έπαψαν να καταπατούνται από το πασοκικό και το νεοδημοκρατικό καθεστώς και κράτος, που σήμερα πολλοί αναπολούν ως δήθεν πεμπτουσία της Δημοκρατίας, με την γνωστή καθοδηγούμενη αναπόληση επώνυμων ηγετών.

Σε μια σημερινή εποχή, που απλά έχει χάσει τον συνδετικό κρίκο με αυτό που αποκαλείται δημοκρατία, μια χώρα που ποτέ δεν συμβάδισε πραγματικά με τις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη πέραν της ραγδαίας αύξησης του εθνοπατριωτισμού και των ακροδεξιών κομμάτων δεν είναι ούτε και αποτελεί πρότυπο τήρησης στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων, πολύ δε περισσότερο μοντέλο της μεταξύ των πολιτών της επικοινωνίας.

Αν κάτι ήλπισαν κάποιοι στην δεκαετή μνημονιακή επικράτεια, ήταν η ραγδαία αλλαγή της νοοτροπίας και των συμπεριφορών στους πολίτες. Ούτε αυτό, όμως, συνέβη. Τουναντίον, οι εναπομείνασες ελάχιστες δημοκρατικές αξίες πήγαν περίπατο και οι ειδήμονες των αναλύσεων αναλώθηκαν για μια ακόμη φορά στην «κατάντια της νεολαίας», λες και ευθύνονται οι νέοι, που οι γενιές των βολεμένων της μεταπολίτευσης  έδωσαν και πάλι μαθήματα αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς.

Πιστεύω λοιπόν, ότι μαθήματα δημοκρατικής ευαισθησίας δεν δικαιούνται να δώσουν ούτε οι σημερινοί κυβερνώντες, ούτε οι χθεσινοί μέχρι πρότινος κυβερνητικοί εταίροι. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η Ελλάδα των τελευταίων εβδομήντα χρόνων αποτελεί το παράδειγμα προς αποφυγήν, γιατί πολύ απλά οι πολιτικοί της θεώρησαν πως για να καλυφθεί το τεράστιο νούμερο των ανθρώπινων απωλειών του Β΄ παγκοσμίου, θα έπρεπε να δημιουργηθούν αυταρχικά καθεστώτα, για να αποτελειώσουν από άλλες πλευρές τους πολίτες. Μετά την κατοχή και τον εμφύλιο που δίχασαν τους πολίτες, τα δεξιά, πράσινα και αριστερά καφενεία διχοτόμησαν την χώρα κατά το δοκούν, με σοβαρές συνέπειες στην διακυβέρνησή της.

Θα πει βέβαια κάποιος, προς τι η σημερινή αναδρομή; Η απάντηση είναι σαφής: Κανείς σε αυτή την χώρα δεν πρέπει να ξεχνά -και πολύ περισσότερο οι νεότερες γενιές ότι δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ, ούτε, όμως και Μάης 68. Κανείς με λίγα λόγια, δεν νομιμοποιείται να αναμιμνήσκεται ούτε την καταστροφική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, την δεκαετία του '80, ούτε την δήθεν αποκατάσταση της Δημοκρατίας από το 74 μέχρι το '81, ούτε φυσικά τις επικές συμμαχίες της αριστεράς με την δεξιά στο όνομα της κάθαρσης το '89, ούτε βέβαια την διακυβέρνηση της χώρας μέχρι το 2010, όταν και ο πλαστικός πλούτος οδήγησε στην οικονομική καταστροφή, ανεξάρτητα αν οι ευρωπαίοι εταίροι εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο αυτή την καταστροφή.

Μιλώ για τα κόμματα που έφεραν την χώρα σε αυτή την κατάσταση, με έναν λαό να μην γνωρίζει ποιοι είναι οι συντελεστές της καταστροφικής αυτής πορείας, γιατί η παραπληροφόρηση γίνεται σε τέτοιο βαθμό και συντονισμένα τα χρόνια του μνημονίου, αποθεώνοντας εποχές που σίγουρα θα έπρεπε να υπήρχε τρόπος να γυρίσει ο χρόνος πίσω, για να δούμε τα πραγματικά περιστατικά.

Γιατί όντως, το κακό ξεκίνησε από πολύ παλιά και ο χρόνος που περνά και παίρνει μαζί του όχι μόνο τους συντελεστές αυτής της πολύχρονης καταστροφής, αλλά και τους σφοδρούς επικριτές της, είναι αδυσώπητος. Με την διαφορά ότι οι συντελεστές της παρακμής ενίοτε καθαγιάζονται στην συνείδηση των πολιτών και όλων αυτών που επειδή δεν έζησαν τις εποχές αυτές, είναι ευκολότερα θύματα παραπληροφόρησης.