Φαίνεται πως υπάρχουν ακόμη συγχωροχάρτια στην ελληνική κοινωνία για όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν, την υφιστάμενη, αλλά και την μελλούμενη κατά τις προσήκεις συνήθειες μιας εξακολουθητικά υποδουλωμένης στους ετερόνομους θεσμούς της κοινωνίας. Φαίνεται πως δεν αρκούν ούτε τα επαναλαμβανόμενα μέτρα λιτότητας και οι περικοπές, πασπαλισμένες με άρωμα υποτιθέμενων βοηθημάτων από το  επονομαζόμενο εικονικό πλεόνασμα, βοηθήματα που παίρνουν την μορφή ψευδοστήριξης, όταν τα νοικοκυριά έχουν υποστεί προ πολλού δραματική μείωση των εισοδημάτων τους και μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ζει από τα βερεσέ.

Η σημερινή κυβέρνηση, πιστή στις εξαγγελίες της από το καλοκαίρι του 2015, ότι τάχα μετά τα τελευταία σκληρά μνημόνια η χώρα θα εισέλθει σε αναπτυξιακή πορεία, πετά τα προεκλογικά ψίχουλα, γιατί πολύ απλά πρέπει να ολοκληρώσει το έργο της σε σύντομο χρονικό διάστημα και να καλύψει κατά το δυνατόν την διαφορά που χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από την ΝΔ, με δεδομένο ότι στις ερχόμενες εκλογές δεν θα υπάρχει πλέον το δεκανίκι των ΑΝΕΛ.

Και μιας και οι ιδεολογίες έχουν προ πολλού παρέλθει ή πεταχθεί στον κάλαθο των αχρήστων, έχει έρθει ο καιρός που νέες συμμαχίες κομμάτων θα δουν το φως της δημοσιότητας, αφού εδώ και χρόνια καλλιεργήθηκε επιμελώς στην ελληνική κοινωνία το επιχείρημα του «μη χείρον βέλτιστον» αναφορικά με την διατήρηση της ψευδεπίγραφης δημοκρατίας.

Θέλω να πω με αυτό, ότι μην σας κάνει εντύπωση αν δείτε την Χρυσή Αυγή, για παράδειγμα -όχι βέβαια ως κυβερνητικό εταίρο γιατί εκεί τα κόμματα εξουσίας θα κινδύνευαν να χάσουν την πελατεία να δίνει οδηγίες προς τους ψηφοφόρους της να πριμοδοτήσουν κάποιο από τα δύο κόμματα εξουσίας με προσοχή βέβαια γιατί και αυτοί δεν θέλουν να απολέσουν την αντισυστημική τους πελατεία ούτε να υπάρξουν και άλλες μεταγραφές τύπου Παπακώστα, για να ενισχυθεί ο εθνικιστικός εταίρος των κατ' όνομα ευρωαριστερών του ΣΥΡΙΖΑ.

Χαράς ευαγγέλια βέβαια, για τα κόμματα εξουσίας, οι ψήφοι απ' όπου κι αν προέρχονται, με δεδομένο ότι η μαρξιστική θεώρηση των πραγμάτων σε ότι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει προ πολλού διαζύγιο από την ιδεολογική δεξαμενή του και η φιλελεύθερη πολιτική της ΝΔ έχει πάει περίπατο, από την στιγμή που οι ακροδεξιές φωνές εντός της ολοένα και δυναμώνουν, ρίχνοντας γέφυρα υποβολιμαίως στην Χρυσή Αυγή.

Το πολιτικό σκηνικό λοιπόν, παρουσιάζεται ποικιλόμορφο, αλλά πάνω απ' όλα απαλλαγμένο από ιδεολογήματα και πολιτικές θεωρίες του παρελθόντος, που αποτελούσαν την κόκκινη γραμμή για τις όποιες μετακινήσεις των ψηφοφόρων.

Με λίγα λόγια, για να συνεχίσω από εκεί που ξεκίνησα το σημερινό άρθρο, δεν είναι καθόλου περίεργο το γεγονός ότι τα συγχωροχάρτια δίδονται πλέον αφειδώς και χωρίς αναστολές ή ενδοιασμούς, καθώς οι ψηφοφόροι όχι απλά είναι μετακινούμενοι, όχι απλά δεν έχουν ιδεολογία, αλλά τους είναι πολύ εύκολο να ανεχθούν και νέες χούντες, παρόμοιες με αυτές που έχουν υποστεί τα τελευταία δέκα χρόνια και που έχουν επιβάλλει την γνωστή οικονομική δικτατορία.

Δεν είναι τελικά, θα έλεγα, συγχωροχάρτια όλα αυτά που δίδονται από τους πολίτες, παρά ευθεία πριμοδότηση μιας όχι απλά ετερόνομης κοινωνίας που αλλοτριώνεται στους ίδιους τους θεσμούς της, που έλεγε ο αείμνηστος και πάντα επίκαιρος Κορνήλιος Καστοριάδης, αλλά μιας κοινωνίας που τελικά δεν ασφυκτιά μέσα στην παρακμή της ή που μάλλον αυτή η  παρακμή είναι ο προσήκων συμβολισμός της.

Με τον τρόπο αυτό, επιλύονται και πολλές απορίες για το πού βαδίζει αυτή η κοινωνία, δεν χρειάζεται με λίγα λόγια να αναρωτηθεί κανείς αν η κοινωνία αυτή ή τουλάχιστον ένα μεγάλο τμήμα της επιθυμεί την απεμπλοκή της από τα όποια αδιέξοδα. Η κοινωνία, με λίγα λόγια, αρέσκεται στο να δημιουργεί αδιέξοδα, δραπετεύοντας μόνο με τις κατ' επίφασιν ιδεολογικές υπερβάσεις χάριν του γενικού συμφέροντος, η συχνή έμμεση επιχειρηματολογική πρακτική των κάθε λογής ψευτοαριστερών, ρεφορμιστών ή ανανεωτών.

Ούτως ειπείν, η κοινωνική παρακμή είναι το νέο πρόταγμα των πάσης φύσεως κυβερνώντων εκ δεξιών, κέντρου και αριστεράς, η άλλη όψη της προβαλλόμενης αναπτυξιακής προοπτικής των προηγούμενων, της σημερινής, αλλά και των αυριανών δήθεν μεταμνημονιακών κυβερνήσεων. Για να διαωνίζεται το μοντέλο κυριαρχίας και παρακμής της σκέψης μέσα από την εκάστοτε πολιτική τρικλοποδιά σε καθεστώς απόλυτα ψευδεπίγραφης δημοκρατίας.