Η καλύτερη δυνατή ανάπτυξη δεν έρχεται από τους ξένους επενδυτές, οι οποίοι μεταφέρουν φτηνό εργατικό δυναμικό ή αξιοποιούν την ελληνική φτώχεια, προκειμένου να προσλάβουν για ένα κομμάτι ψωμί χρόνια ανέργους ή πολίτες που από την μια στιγμή στην άλλη έμειναν στο δρόμο λόγω της παρατεταμένης λιτότητας.

Η ανάπτυξη έρχεται μετά από συντονισμένη στήριξη των εγχώριων επιχειρήσεων, με κίνητρα και προοπτικές αποσυμφόρησης των χρεών που έχουν καταπνίξει τις ελληνικές εταιρείες.

Ανάπτυξη δεν είναι να μεταφέρει στην Ελλάδα μια ακόμη έδρα της η όποια πολυεθνική, που προσλαμβάνει ελάχιστους καλοπληρωμένους μάνατζερ και αναζητά προς εργασία άτομα που θα τρέχουν όλη μέρα για τον βασικό μισθό.

Ανάπτυξη έρχεται από την τήρηση των εξαφανισμένων και αντικατεστημένων από ατομικές συμβάσεις συλλογικών συμβάσεων εργασίας, με αμοιβές που τουλάχιστον προσδίδουν αξιοπρέπεια σε αυτούς που τους δίνουν, αλλά και αυτούς που τους παίρνουν.

Η αριστερο-δεξιά κυβέρνηση με περισσή περηφάνια κομπάζει πως αυτά τα έχει λύσει με το περίφημο τέλος των μνημονίων, που δήθεν άνοιξε τις πύλες του παραδείσου, λες και οι νέοι δεν αμείβονται στις εργασίες τους με μισθούς πείνας ή οι ηλικίας άνω των 40 και 50 ετών δεν έχουν γευθεί την ανεργία από ένα σύστημα που του πετά από το παράθυρο λόγω ηλικίας και σε καμία περίπτωση στο όνομα της εργασίας των νέων, γιατί όπως είπα, αυτούς τους αμείβει με όσο το δυνατόν χαμηλότερο μεροκάματο λόγω της σταθερά επιδιωκόμενης μείωσης του κόστους.  

Είναι επιεικώς προσβλητικό να παραποιούνται οι λέξεις, προκειμένου να δημιουργούνται κατάλληλες εντυπώσεις και άκρως αποκαρδιωτικό να βλέπεις όλους αυτούς τους «εξασφαλισμένους» να μιλούν για καλύτερη εποχή, διότι τάχα οι επιχειρήσεις αναζητούν, λέει, εργαζομένους και μάλιστα δεν βρίσκουν!

Χιλιάδες οικογένειες και νοικοκυριά στην Ελλάδα δεν έχουν ρεύμα, τηλέφωνο, ακόμη και νερό. Η ανθρωπιστική κρίση συνεχίζεται ακατάπαυστα και τα κόμματα έχουν ακόμη το θράσος να προβαίνουν σε ανακοινώσεις συμπόνοιας προς τους κάθε λογής κατατρεγμένους. Είναι τόσο μεγάλο το θράσος, που δεν φείδονται δηλώσεων πως εφεξής τα πράγματα θα κυλήσουν διαφορετικά, γυρίζοντας με αυτό τον τρόπο προκλητικά την πλάτη στις φτωχογειτονιές, όπου το βερεσέ εξακολουθεί να έχει την τιμητική του.

Από αυτές ακριβώς τις φτωχογειτονιές, θα ξεκινήσουν μετά από λίγο καιρό τις προεκλογικές τους εξορμήσεις. Η ύστατη πρόκληση απέναντι σε έναν λαό που τους έχει χαριστεί ουκ ολίγες φορές τα τελευταία χρόνια.

Για ανάπτυξη λοιπόν, μιλούν και σε τελευταία ανάλυση δεν ξέρουν τι εννοούν. Ή μάλλον ξέρουν, αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, όταν τους ρωτούν πώς και με ποιο τρόπο θα σταθεροποιηθούν οι οικονομικοί δείκτες. 

Και αφού τα χάρισαν όλα, αφού πρόσφεραν από το 2010 γη και ύδωρ στους δανειστές, αυτοί οι ίδιοι που τους κατηγορούσαν, με δυναμισμό έρχονται τώρα και χρησιμοποιούν τους επαίνους τους, για έναν λαό που επέδειξε μεγάλη υπομονή, ακόμη και με το τρίχρονο παιχνίδι και μαγείρεμα των capital control. Γιατί αυτή ήταν η μεγαλύτερη μπίζνα, από την οποία ωφελήθηκαν πολλοί.

Για όλη αυτή την τραγική οκταετία, κανείς δεν θα πάει φυλακή, δεν θα απολογηθεί καν για την παρατεταμένη ανθρωπιστική κρίση. Ουδείς από τα κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία οκτώ χρόνια δεν θα κινδυνεύσει να βρεθεί στο εδώλιο. Τουναντίον, οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για το κατάντημα της χώρας, είναι αυτοί που εξακολουθούν να μιλούν ακόμη και τώρα για ανάπτυξη.

Και δεν πρόκειται μόνο επαναλαμβάνω για την τωρινή κυβέρνηση, αλλά και για όλες τις προηγούμενες, που θα ξεχαστούν στο όνομα της ανάπτυξης. Και όπως και για τις προηγούμενες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, το ίδιο θα ισχύσει και εδώ. Καμία κατηγορία, καμία παραπομπή. Και όλα στο όνομα μιας ανάπτυξης, που θα γεμίσει εκ νέου τις τσέπες των καταναλωτών με πλαστικό χρήμα βάσει του προβλεπόμενου σχεδίου.

Ανάπτυξη που έρχεται μετά από νέες υποχωρήσεις των πολιτών και εργασιακή εκμετάλλευση, την οποία και ωραιοποιούν τεχνηέντως.