Το να επιχειρήσεις να αλλάξεις τα δεδομένα, τις συνήθειες και την θέληση ενός λαού, δεν είναι υπόθεση μιας μέρας και πολύ περισσότερο δεν είναι κάτι που κανείς θα μπορούσε να σου εγγυηθεί πως η όλη προσπάθεια ακόμη και αν γίνεται σε καιρούς όπου χρεοκοπεί το μέγεθος και η έκταση της εκάστοτε εξαπάτησης του συστήματος εξουσίας θα στεφθεί από επιτυχία.

Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, η εδραιωμένη συνήθεια, του να εκλέγουν κάθε φορά τους ίδιους και τους ίδιους, παρά το γεγονός ότι ακόμη και οι ψηφοφόροι τους, τους έχουν βαρεθεί, εντούτοις δεν λησμονούν να πάνε για μια ακόμη φορά στην κάλπη, για να διαψεύσουν τα τεχνητά πολιτικά διλήμματα, αλλά κατά βάση για να στρέψουν για μια ακόμη φορά την επιλογή κατά των ζωτικών συμφερόντων τους, είναι κάτι που προβληματίζει βαθιά.

Ποιο είναι, όμως, σήμερα το συμφέρον ενός πολίτη; Δεν είναι να διαφυλάσσει τις κατακτήσεις δεκαετιών και να διατηρεί ίσες αποστάσεις από την εξουσία; Αυτό είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει, από την στιγμή μάλιστα, που ο πολίτης αυτός ούτε κυβερνά, ούτε αποφασίζει για την τύχη του.

Θέλω να πω ότι δεν επεχείρησε ποτέ να αυτοκυβερνηθεί, να συνασπιστεί με άλλους πολίτες και να δοκιμάσει μοντέλα αυτενέργειας και δράσης, με λίγα λόγια να δώσει ο ίδιος νόημα στην ζωή του, τον λόγον διδόναι στον εαυτό του και όλους τους συμπολίτες του.

Αντ' αυτού σήμερα, επειδή τίποτε από τα προαναφερόμενα δεν κάνει, έχει μόνο να περιφρουρήσει τις όποιες κατακτήσεις που έγιναν με αγώνα και θυσίες και που το σημερινό σύστημα επιχειρεί να  καταργήσει.

Δεν συμβαίνει αυτό στην εργασία, στην εκπαίδευση και την Παιδεία; Δεν διαπιστώνει κανείς με ευκολία ότι αυτό που γίνεται συνήθως είναι να επιβάλλεται ένας πολυμοντελικός υλικός κόσμος σε βάρος της ουσίας της ζωής που σχετίζεται με την πραγματική επικοινωνία και τον διάλογο, μακριά από επίπλαστες και κατακερματισμένες συνήθειες που υπηρετούν το γενικευμένο ψεύδος;

Ποιοι πολίτες θεωρούνται σήμερα ενεργοί λόγω των περίφημων κοινωνικών δικτύων, όταν μια παγκόσμια κοινότητα εκατομμυρίων χρηστών του facebook ή του twitter δεν μπορεί να συγχρονιστεί και να αντιδράσει απέναντι σε σοβαρά γεγονότα που γίνονται γνωστά ένεκα αυτής ακριβώς της ταχύτητας πληροφορίας;

Ποιο το αποτέλεσμα της διάχυσης της πληροφορίας και της εικόνας σε κάθε σπίτι και νοικοκυριό, όταν αυτό καθηλώνει περαιτέρω την ανθρώπινη αντίδραση; Η επίπλαστη ελευθερία, θέλω να πω, απόψεων και θεωριών μέσω του διαδικτύου, το μόνο που επιτυγχάνει, είναι να κάνει τους χρήστες να νοιώθουν πως πλέον μπορούν να μοιράζονται εμπειρίες και σκέψεις, αλλά κατά βάθος ένας άλλος στόχος επιτυγχάνεται: να γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος ο ανταγωνισμός μεταξύ των ανθρώπων, όταν άλλοι προβάλλουν την οικονομική τους ευμάρεια και άλλοι δεν έχουν να δείξουν απολύτως τίποτε.

Ένα απόλυτο μηδέν είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και υπηρετούν μόνο την ανάγκη του καθενός να αισθάνεται πως έχει γνώμη και άποψη για τα διαδραματιζόμενα. Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, ήδη θα είχε διαφανεί το μέγεθος της αποτυχίας των εμπνευστών τους, που σίγουρα δεν ήταν, ούτε είναι να εξεγερθεί ο κόσμος μαζικά.  

Τουναντίον, με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται ένας καθολικός έλεγχος, καθώς κανείς δεν ξέρει πώς και με ποιο τρόπο αλιεύονται οι πληροφορίες για τον χαρακτήρα του και τις συνήθειές του, όταν προβαίνει σε κάθε είδους συναλλαγές και πόσο έχουν βοηθήσει σε αυτό τα αποκαλούμενα social media.

Το να προσπαθεί λοιπόν, κανείς να αλλάξει τις συνήθειες και τα πιστεύω του κόσμου, δεν θα συμβουλευτεί ούτε το facebook, ούτε το twitter, το πολύ πολύ να προσπαθήσει μέσα από εκεί να αλιεύσει κάποιους που εξακολουθούν να εκφράζουν τις ανησυχίες τους και αυτό είναι όλο. Για να αλλάξει ο κόσμος, όμως, θέλει πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια.

Θες το βόλεμα και η εξασφάλιση, θες το μπόλιασμα με τα υλικά αγαθά και η συνήθεια, του να αλλάζεις κάθε τόσο τις υλικές σου ανάγκες αναλόγως των προσφερόμενων αγαθών, η ουσία είναι ότι ουσία δεν υπάρχει πουθενά.

Τα δεδομένα, οι συνήθειες και τα θέλω των λαών είναι προδιαγεγραμμένα και καθορισμένα. Εκτός και αν οι λαοί εμπνευστούν για τα καλά από την καθολική αποτυχία του συστήματος να μοιράσει αφειδώς εξασφαλισμένο μέλλον στους πολίτες και την μόνιμη επωδό μιας εδραιωμένης απαισιοδοξίας για την καθημερινότητα που το επιβαρύνει σημαντικά, παρά το γεγονός ότι οι πολίτες εξακολουθούν να παραμένουν καθηλωμένοι.