Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Θα το επαναλάβω μια ακόμη φορά, πως η κρίση που πλήττει εδώ και επτά χρόνια την Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική αλλά κρίση αξιών, τρόπου ζωής, και συνηθειών της καθημερινότητας, κρίση που έχει να κάνει με το διεθνές σύστημα εξουσίας, με την ιδιοσύσταση και πτωτική πορεία του ιδιωτικού καπιταλισμού, με την αποθέωση της ιδιώτευσης και την απαξίωση της ανθρώπινης επικοινωνίας.

Η κρίση αυτή που πλήττει και τις υπόλοιπες διεθνείς οικονομίες, που διαμορφώνονται και εξελίσσονται αναλόγως της διακύμανσης των χρηματιστηριακών τιμών, των επενδύσεων των πολυεθνικών και των διεξαγόμενων επεκτατικών πολέμων, που είναι συνυφασμένοι με το συνεχώς αναδιαμορφούμενο κατά κεφαλήν εισόδημα ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, δεν ευνοεί, όπως αναμενόταν, την αλληλεγγύη και την συναδέλφωση των λαών - πράγμα που συνέβη στην κρίση του 1923 και τις εξεγέρσεις που ακολούθησαν αλλά πριμοδοτεί τον διαχωρισμό των κοινωνικών τάξεων, λαμβανομένης υπόψιν της καταστροφής της μεσοαστικής και μικροαστικής τάξης που μέσα σε όλα τ΄ άλλα έπαιξαν τον ρόλο τους στην κοινωνική εξισορρόπηση των περασμένων δεκαετιών, πριν την οριστική εμφάνιση του δίπολου που αφορά στην τάξη των πολύ πλουσίων και των πολύ φτωχών.

Αυτό ακριβώς ισχύει πλέον σε όλο τον κόσμο και θα έλεγε κανείς πως ο καπιταλισμός της Δύσης φθίνει, ακριβώς όπως ο κρατικός καπιταλισμός του πάλαι ποτέ κραταιού ανατολικού μπλοκ, τότε που η κερδοσκοπία των κομισάριων του κομμουνιστικού κόμματος βύθισε στην απόλυτη φτώχεια τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις, τότε που και πάλι υπήρχαν πολύ πλούσιοι και  φτωχοί, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθούν κάποια στιγμή  οι λαοί και να καταργήσουν μια και καλή το απεχθές σταλινικό σύστημα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και τώρα στην Δύση, από την στιγμή που υπάρχουν μόνο πολύ πλούσιοι και  φτωχοί, σήμερα που στρατιές ανέργων μετακινούνται από την μια χώρα στην άλλη, σε μια εποχή όπου ο ρατσισμός θριαμβεύει εκ νέου προϊδεάζοντας για την συνέχεια, ξεκινώντας κατά βάσιν από τις πρώην ανατολικές χώρες και καταλήγοντας στην κατά τα άλλα υποτιθέμενα ευημερούσα Δύση, η οποία εξακολουθεί να υφίσταται ευθέως της επιπτώσεις της αχαλίνωτης παραγωγικής ανάπτυξης που ξεκίνησε εδώ και δεκαετίες. Απλά στην σημερινή κρίση τίποτε δεν προμηνύει πως οι λαοί θα επιχειρήσουν να ανατρέψουν το σύστημα αυτό όπως έγινε το 1989 και μετά στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα όπου η κύρια ενασχόληση των ΜΜΕ είναι αν και  κατά πόσο επηρεάστηκε η προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ από την Ρώσικη εμπλοκή και τι είδους επεκτατικότητα επιδεικνύουν οι Κινέζοι που, για παράδειγμα, πανικοβάλλουν για μια ακόμη φορά την ευρωπαϊκή κανονιστική αγορά με την χωρίς έλεγχο πολυπροϊοντική επέλαση, αναγκάζοντας την Κομισιόν να επιβάλλει έκτακτους φόρους στους ευρωπαίους πολίτες για την αγορά των κινέζικων προϊόντων, προκειμένου να επανακτηθούν οι οικονομικές απώλειες από την μη καταβολή φόρου αγοράς, που έχει κάνει τα κινέζικα προϊόντα μη ανταγωνιστικά. Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς  και την πρόσφατη  πομπώδη στρατιωτική επίδειξη δύναμης των Κινέζων, τα δεδομένα τείνουν να αλλάξουν άρδην.

Αυτά συμβαίνουν περίπου και αν θέλουμε να μιλήσουμε για το τι σύστημα εξουσίας επιβάλλεται σταδιακά σε παγκόσμιο επίπεδο, με δεδομένη την συνεχιζόμενη κατάρρευση του ιδιωτικού καπιταλισμού, η εντύπωση είναι μάλλον για ένα μικτό σύστημα εξουσίας, προσανατολισμένο σε άξονες εθνικιστικής και ακροδεξιάς πολιτικής που εδράζεται στην αχαλίνωτη κεφαλαιακή επέλαση, οριζόμενη συγκαλυμμένα ως επενδυτική επίθεση από τις ανεπτυγμένες προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, όταν προηγουμένως έχουν πραγματοποιηθεί ως τώρα με επιτυχία οι προαναφερόμενες σαρωτικές κοινωνικές αλλαγές στις πρώτες με την εμφάνιση και επικράτηση δύο και μόνο τάξεων, των πολύ φτωχών και των πολύ πλουσίων. Κοινώς, το παράδειγμα που δίνει η «πολιτισμένη» Δύση είναι αφενός ο άκρατος πλουτισμός για τους λίγους και αφετέρου η ακραία φτώχεια για τους πολλούς.

Τρόπον τινά, θα έλεγα, δημιουργούνται σε Μέση και Άπω Ανατολή δεσποτικά χαλιφάτα κατά τα Δυτικά πρότυπα, με τις στρατιές των πλειοψηφικών φτωχών εργατών που αποπερατώνουν σε μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας το κάθε λογής «οικονομικά θαύματα» τύπου Κατάρ ή Σαουδικής Αραβίας, μιμούμενα τα Δυτικά πρότυπα, τα οποία δίνουν το παράδειγμα για το πως εισάγονται χιλιάδες φτηνά εργατικά χέρια από τις πολεμικές εστίες κρίσης που η ίδια η  Δύση δημιούργησε, προκειμένου να αποκτήσει με την σειρά της φτηνό εργατικό δυναμικό, στύβοντας τους μετανάστες και τους πρόσφυγες σαν λεμονόκουπα, όταν αυτοί ολοκληρώσουν την «βρώμικη αναπτυξιακή δουλειά», για να απολαμβάνουν οι πλούσιοι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι Δυτικοί τα πλεονεκτήματα μιας ψευδοευφορίας στο όνομα της ασύδοτης εργασιακής εκμετάλλευσης.

Και για να ολοκληρώσω ας κοιτάξουμε κάποτε και  εκτός της χώρας μας, ας δούμε την δυστυχία και ας σκεφθούμε πού εδράζεται η δήθεν οικονομική ανάπτυξη με τον ατέρμονο πολυπροϊοντικό βομβαρδισμό και την ταυτόχρονη ανάδειξη δύο και μόνο κοινωνικών τάξεων, των πολύ πλούσιων και των πολύ φτωχών. Πρόκειται για εκτεταμένη κρίση, κρίση που δεν έχει να κάνει μόνο με το πώς πορεύεται οικονομικά μια χώρα που βρίσκεται σε καθεστώς πτώχευσης, όπως για παράδειγμα η Ελλάδα ή η Ιταλία, αλλά κρίση του γενικότερου συστήματος εξουσίας, κρίση εν ολίγοις  του ιδιωτικού καπιταλισμού που ακολουθεί κατά πόδας την προγενέστερη κρατικοκαπιταλιστική κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ και που προς το παρόν διασώζεται μόνο με την αθρόα εξαγωγή της σε πολύ φτωχές οικονομίες, για να ανακατευθεί περαιτέρω η γεωστρατηγική τράπουλα, να αποτραπούν οι τοπικές εξεγέρσεις και να διαιωνιστεί η παγκόσμια κυριαρχία ενός καταρρέοντος συστήματος εξουσίας που ακούει στο όνομα ιδιωτικός καπιταλισμός.