Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Σε όλο τον κόσμο λαμβάνει χώρα μεγάλη αντίδραση γύρω από τον τρόπο που ασκούν οι κατεστημένες εξουσίες διεθνώς την διοίκηση και την διακυβέρνηση, όταν με όπλο τα μέτρα λιτότητας και την εξαγωγή των εσωτερικών προβλημάτων, προσπαθούν να καταπνίξουν και τις τελευταίες μορφές αντίστασης.

Στο Ιράν, για παράδειγμα, οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους και ένα φανατικό θρησκευτικό καθεστώς δεν πείθει σε καμία περίπτωση για την θεωρία του περί «ξένου δάκτυλου». Αυτό βέβαια, είναι και το σταθερό επιχείρημα στις αραβικές χώρες αλλά και το Ισραήλ, όταν ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους πότε για τις ανατιμήσεις, πότε για την φορολογία και πότε για την διαφθορά.

Οι κατεστημένες εξουσίες σε όλο τον κόσμο χωρίς καμία εξαίρεση, μετέρχονται κάθε μέσον και τρόπο, προκειμένου να εξοβελίσουν την κάθε μορφής αντίδραση, επειδή μόνο έτσι μπορεί να διατηρηθεί ανέπαφο το σύστημα εξουσίας που πριμοδοτεί ευθέως την μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό. Σ' αυτό το τοπίο, επιβιώνουν μονάχα όσοι βρίσκονται κοντά στην επίσημη εξουσία, εκείνοι που περιμένουν με το στόμα ανοιχτό να μοιραστούν τα κάθε λογής προνόμια.

Αν φαίνεται περίεργο το γιατί αυτή την στιγμή, που το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα βρίσκεται υπό άμεσο έλεγχο, οι απλοί πολίτες στην χώρα βγαίνουν στον δρόμο, σε συνδυασμό με την πρόσφατη αναγνώριση από τους Αμερικανούς της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύσουσας του Ισραήλ, αυτό δεν αρκεί για να υποβαθμιστούν λεκτικά ή στην πράξη οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και ο λαϊκός ξεσηκωμός.

Συνήθως, σε τέτοιες περιπτώσεις, χρησιμοποιούνται παρόμοια επιχειρήματα, για να μειωθεί η αξία των εξεγέρσεων και τα συνωμοσιολογικά σενάρια να αποδυναμώσουν το νόημα των διαμαρτυριών. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο Ιράν, αλλά και όπου αλλού οι πολίτες αντιστέκονται σε ολοκληρωτικές και απολυταρχικές πολιτικές. Το πρόβλημα πάντως παραμένει, καθώς όλες αυτές οι διαμαρτυρίες δεν παίρνουν μαζικό χαρακτήρα και συνήθως μετά τους κατάλληλους ελιγμούς της εξουσίας (τύπου προσχηματικών υπαναχωρήσεων) σταματούν. Δέστε τι γίνεται και σε άλλες χώρες, όπως στην Βενεζουέλα όπου υποτίθεται ότι υπήρχε κομμουνιστικό καθεστώς, δέστε την Τουρκία, την Αίγυπτο και τις χώρες της Βόρειας Αφρικής, όπου πριν από λίγα χρόνια ο ξεσηκωμός ήταν ανεξέλεγκτος, δέστε τις ίδιες τις ΗΠΑ, όπου οι διαμαρτυρίες για τα μέτρα Τραμπ λιγόστεψαν ή την Ανατολική Ευρώπη, όπου μπροστά στην δυτική προϊοντική επέλαση, η φτώχεια παύει να είναι ο καθοριστικός παράγοντας για τις λαϊκές διαμαρτυρίες.

Μπορούμε ακόμη να δούμε την τεράστια φτώχεια στην Κίνα και την Ρωσία, που λόγω των επανειλημμένων κατασταλτικών μέτρων αλλά και τον εκφοβισμό των πολιτών, εξακολουθεί να μην αποτελεί αιτία εξέγερσης, το ίδιο όπως και στις φτωχές χώρες της Ευρώπης, όπου ο ανεξέλεγκτος δανεισμός και η πολιτική λιτότητας αντί να βγάζουν τους πολίτες στους δρόμους, τουναντίον τους εγκλωβίζουν. Για να μην μιλήσουμε για τις υποτιθέμενες ανεπτυγμένες ή κατά τα λεγόμενα ανθηρές οικονομίες των πλούσιων χωρών της Ευρώπης, εκεί όπου τα κοινωνικά συστήματα πνέουν τα λοίσθια, χώρες που αναμένεται να βρεθούν σύντομα στον κυκλώνα της οικονομικής κρίσης, αλλά που πάραυτα μια επίπλαστη ευημερία τις κρατά ακόμη ζωντανές.

Όλα αυτά, λοιπόν, σε συνδυασμό με την απουσία αισθημάτων αλληλεγγύης στο όνομα του «ό,τι δεν είναι στην χώρα μου δεν με απασχολεί», ή ελεεινών επιχειρημάτων του τύπου «έκανα κάποτε την επανάστασή μου και τέλειωσα» οδηγούν ακριβώς σε αυτό τον σημερινό εφιάλτη, όπου ο καθένας και η καθεμιά αναζητούν τους λόγους που θα τους κλείσουν μια για πάντα στο καβούκι τους γιατί έτσι επιτάσσει ο σημερινός συντηρητικός τρόπος ζωής. Όμως, παρά όλα τα προηγούμενα, παρά το γεγονός ότι οι αντιδράσεις συνήθως κάποια στιγμή παύουν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνουν ξαφνικά γεγονότα που βάζουν σε σκέψεις το κατεστημένο που λέμε, το οποίο πάντα φοβάται τις διαμαρτυρίες. Κανείς, με λίγα λόγια, παρά την ομολογουμένως μεγάλη υποχώρηση των εξεγέρσεων, δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει στο μέλλον.

Αυτοί που θέλουν να πιστεύουν πως πάντα θα γίνεται έτσι, το λιγότερο είναι αφελείς και εξαπατημένοι και το περισσότερο βολεμένοι στην αυταρέσκειά τους. Η ιστορία έχει δείξει πως μια σπίθα αρκεί, για να ξεφύγουν τα πράγματα από τον έλεγχο. Και σήμερα οι λαοί μπορεί να μην επαναστατούν επί μακρόν, όμως η δυσαρέσκεια -και δη σοβαρή- υπάρχει. Θέλει απλά να συντονιστούν οι διαμαρτυρίες, να πάψουν τα κλαδικά αιτήματα να είναι ο οδηγός των οδομαχιών. Πρέπει ο πολίτης να δει πως πίσω από τις οικονομικές κρίσεις, κρύβεται η επιβίωση της εκάστοτε εξουσιαστικής κάστας και του περιβάλλοντός της. Αυτό από μόνο του αρκεί, για να γίνει και πάλι το όραμα για μια δίκαιη και ισότιμη ζωή πραγματικότητα και οι εμμονές για την προάσπιση του ατομικού συμφέροντος ουτοπία.