Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα ποτέ ότι θα φθάσω στο σημείο να ζηλεύω τους Σκοπιανούς. Και όμως. Όσα συνέβησαν εδώ και εκεί, το τελευταίο τριήμερο, με κάνουν να ζηλεύω. Και εκεί και εδώ είχαμε συναντήσεις των κορυφαίων πολιτικών ηγετών. Για το ίδιο πρόβλημα, από διαφορετική σκοπιά θεωρούμενο εκατέρωθεν. Με κοινό υποτίθεται στόχο, την εξεύρεση λύσης. Αλλά με αξιοσημείωτες διαφορές στον τρόπο φέρεσθαι.

Εκεί οι πολιτικοί ηγέτες όλων των κομμάτων, σλαβόφωνων και αλβανόφωνων, κάθισαν στο ίδιο τραπέζι. Σε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον δικό τους πρόεδρο, που είναι μάλιστα αντίθετος από την κυβέρνηση. Προφανώς και δεν συμφώνησαν σε όλα. Προφανώς το σκληρό εθνικιστικό κόμμα VMRO, του πρώην πρωθυπουργού Νίκολα Γκρούεφσκι, έχει εντελώς άλλη γραμμή από το σοσιαλδημοκρατικό του μετριοπαθούς σημερινού πρωθυπουργού Ζόραν Ζάεφ. Ενδεχομένως, κατά την διάρκεια της πολύωρης σύσκεψης, να υπήρξαν οξύτατες αντιπαραθέσεις. Αλλά, μετά το πέρας της συσκέψεως, κανείς δεν έβαλε «φωτιά στα τόπια». Ουδείς επιδόθηκε σε, εμπρηστικές ή μη, δηλώσεις. Όλοι τους τήρησαν τους κανόνες. Κανείς δεν «κοκορεύτηκε» για όσα είπε στη συνεδρίαση.

Ακόμη και ο αντιπρόεδρος του VMRO, που παρέστη στη σύσκεψη, και ο οποίος πριν από αυτή είχε δηλώσει ότι το κόμμα του δεν αποδέχεται καμία αλλαγή στο «συνταγματικό όνομα» της χώρας του, μετά την σύσκεψη, δεν έκανε καμία δήλωση για το περιεχόμενο των συζητήσεων.

Εδώ, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Αφενός δεν κατέστη δυνατόν να συγκροτηθεί σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αλλά μόνο χωριστές συναντήσεις του πρωθυπουργού με έναν έκαστο των πολιτικών αρχηγών. Και αφετέρου, μετά την σύσκεψη, οι περισσότεροι έσπευσαν να δώσουν, κάθε ένας, την δική του εκδοχή για το τι τους είπε ο πρωθυπουργός και τι του απάντησαν εκείνοι.  

Γιατί να μη ζηλεύω λοιπόν; Από την μία έχουμε μια επίδειξη πολιτικής υπευθυνότητας, που επέδειξαν οι δικοί τους πολιτικοί ηγέτες. Και από την άλλη, έχουμε την συνήθη ελληνική κομπορρημοσύνη. Αυτό το γνώριμο «και μου λέει αυτός έτσι, και τότε εγώ του λέω τα δικά μου και τον τάπωσα και δεν ήξερε που να κρυφτεί». Από τη μια έχουμε την εφαρμογή του ελληνικού «κρείττον σιγήν», από μη Έλληνες. Και από την άλλη, πολιτικούς ηγέτες που υποκύπτουν στον πειρασμό να κερδίσουν μια καλή τηλεοπτική προβολή, βερμπαλίζοντες.

 Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr