Ας αφήσουμε στην άκρη την αντιπαράθεση των συνδικαλιστών του νοσηλευτικού προσωπικού δημοσίων νοσοκομείων με τον Πολάκη και τον Ξανθό, επί οιονδήποτε άλλων αιτημάτων του κλάδου τους. Και ας σταθούμε μόνο σε ένα σημείο. Σ' αυτό για το οποίο έκαναν την χθεσινή κινητοποίησή τους, που αντιμετωπίστηκε, όπως συνήθως συμβαίνει, κατά σύστημα πια, με την «αριστερή» μας κυβέρνηση, με τα ΜΑΤ και τα χημικά τους. Στο αν έχουν δίκιο ή άδικο δηλαδή να αντιδρούν στην κατάργηση του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας.

Είναι αλήθεια ότι επί δεκαετίες έγινε κατάχρηση, στην διεκδίκηση από εργατοπατέρες και τελικώς στην παροχή από τους πολιτικούς, επιδομάτων «ανθυγιεινής και επικίνδυνης εργασίας». Κατάχρηση που οδήγησε σε μια εξοργιστική πραγματικότητα. Να λαμβάνουν τέτοια επιδόματα οι ...δακτυλογράφοι της ΕΡΤ και οι μουσικοί της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Επιβαρύνοντας παραλόγως τις δαπάνες των φορέων κοινωνικής ασφάλισης. Κατά τούτο, είναι δίκαιο το ότι καταργήθηκαν αυτά τα επιδόματα σε πολλές κατηγορίες εμφανιζόμενων ως «δικαιούχων».

Αλλά δεν μπορεί, μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Οι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες που κάνουν σωστά τη δουλειά τους, που είναι συνεχώς σε άμεση επαφή με τους ασθενείς, είναι πράγματι εκτεθειμένοι σε πολλούς κινδύνους. Και δεν αρκούν κάποια τυπικά «μέτρα ασφαλείας» για να τους προστατεύσουν. Κατά τούτο είναι παράλογο να τους κόβεται αυτό το επίδομα.

Η δημόσια υγεία νοσεί βαρύτατα. Όσοι έχουμε περάσει από κρατικά νοσοκομεία, το γνωρίζουμε στο πετσί μας. Αν κάποιοι έχουν περάσει χωρίς να το αντιληφθούν, είναι οι τυχεροί της υπόθεσης. Μπορούν να αισιοδοξούν ότι θα κερδίσουν και το λαχείο. Και το ερώτημα είναι αν, με τέτοια πολιτική, σε βάρος του νοσηλευτικού προσωπικού, η κατάσταση θα γίνει καλύτερη ή πολύ χειρότερη.

Έχουμε τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο της «εξαγωγής» χιλιάδων γιατρών στο εξωτερικό. Μόνο στη Γερμανία έχουν καταφύγει, στα χρόνια της κρίσης, πάνω από δυόμισι χιλιάδες επιστήμονες της υγείας. Και ήδη καταγράφεται μια τάση μετανάστευσης και νοσηλευτικού προσωπικού. Από την Βρετανία ως την Τσεχία. Αυτή είναι η «λύση» για την βελτίωση της κατάστασης στα δημόσια νοσοκομεία; Να σπρώξουμε και άλλους νοσηλευτές και νοσηλεύτριες να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς; Διότι αυτό θα συμβεί, τελικώς, αν συνεχιστεί το «ψαλίδισμα» των αποδοχών τους. Και, συνήθως, δεν βρίσκουν εργασία στην αλλοδαπή οι χειρότεροι, αλλά οι καλύτεροι.

 Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr