Η οικοδόμηση ενός κοινού μέλλοντος σ' έναν κατατεμαχισμένο κόσμο, αυτό είναι το θέμα του 48ου Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας. Τι ακριβώς, όμως, μαζεύτηκαν να πουν εκεί; Για ποιον κόσμο έχουν βάλει πλώρη, όταν οι ίδιοι τον κατατεμάχισαν αναλόγως των συμφερόντων που εκπροσωπούν; Τουλάχιστον 3.000 συμμετέχοντες, μεταξύ των οποίων 70 επικεφαλής κρατών ή κυβερνήσεων και 38 επικεφαλής μεγάλων διεθνών οργανισμών - του Ντόναλντ Τραμπ παρόντος και μη εξαιρουμένου - συγκεντρώνονται για να οριοθετήσουν υποτίθεται το μέλλον - το δικό σου, το δικό μου, το δικό σας.

Σε μια εποχή όπου η ασύδοτη κατανάλωση υλικών αγαθών έχει αναχθεί σε καθημερινή ανάσα ζωής, αφού λέξεις όπως Παιδεία, Μόρφωση και Εκπαίδευση έχουν μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, σε καιρούς όπου η πνευματική ένδεια δίνει τον ρυθμό ενός παγκόσμιου ξεσπάσματος σε ευτελείς αξίες και νοήματα, η εν λόγω μάζωξη φαντάζει, όπως σερβίρεται, ως επίκαιρος τάχα προβληματισμός για το χαρασσόμενο μέλλον μιας ούτως ή άλλως προκλητικής πολυπροϊοντικής συσσώρευσης, για να μπορούν να αποβλακώνονται περαιτέρω οι μάζες και να αδιαφορούν για τα εκάστοτε πολιτικά δρώμενα.

Η στοχευμένη οικοδόμηση του κατατεμαχισμένου κόσμου που σφραγίζει την επικοινωνία μεταξύ των εκμεταλλευτών της διεθνούς κοινωνικής τελμάτωσης για ένα πιο σκοτεινό μέλλον που θα επισκιάζει με τον απόλυτο δεσποτισμό του τις όποιες κοινωνικές αντιδράσεις, η ανέγερση μνημείων και αδριάντων για το υποτιθέμενο ενδιαφέρον των διεθνών εξουσιών για το μέλλον του πλανήτη, όλα αυτά συναποτελούν την ταφόπλακα της καθηλωμένης ανθρωπότητας που θυσίασε τα οράματά της για έναν καλύτερο κόσμο χάριν της διαφημιστικής κερδοφορίας που οικειοποιείται κάθε αντίσταση.

Τι έχουν να πουν λοιπόν, στο Νταβός; Πάντως όχι κάτι σε σχέση με την εξολόθρευση των ιθαγενών παγκοσμίως ούτε την εναλλακτική ενεργειακή προσέγγιση που έγινε της μόδας επειδή τα κέρδη είναι πολλαπλά και όχι λόγω κάποιας ιδιαίτερης ευαισθησίας απέναντι στο περιβάλλον. Έχουν να αναφέρουν μήπως κάτι για κοινό μέλλον; Έχουν συμπεριλάβει στην λίστα των αποφάσεών τους κάτι για την φτώχεια, την ανεργία και την εργασιακή εκμετάλλευση; Ασφαλώς και όχι.

Οι διατυπώσεις είναι και πάλι προσεκτικές, αφού τον πρώτο λόγο έχουν οι πολυεθνικές και οι θυγατρικές τους. Έχουν να απολογηθούν μήπως για την σημερινή κατάντια ή να διαμαρτυρηθούν για την ανυπαρξία συστημάτων διακυβέρνησης μετά την οριστική κατάρρευση του παγκοσμιοποιημένου δομημένου συστήματος εξουσίας, που μετά την εξάλειψη του αντίθετου πόλου πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια φάνταζε ως ο εκλεκτός παράδεισος για εκατομμύρια φυλακισμένους πολίτες του πρώην ανατολικού μπλοκ, που τώρα σύρονται στα δουλεμπορικά εργασιακά παραρτήματα της Δύσης;

Ίδια ήταν και είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ίδια και απαράλλαχτη σε όλα τα συστήματα εξουσίας. Αν με την συνάντηση του Νταβός ελπίζουν να πάρουν με το μέρος τους και άλλες υποτιθέμενα ακτιβιστικές οργανώσεις, προκειμένου να υλοποιηθεί το όραμα της ποθητής ενσωμάτωσης, αν με τις θεωρίες περί της κατατμημένης ανθρωπότητας που οι ίδιοι δημιούργησαν, πιστεύουν πως θα ξεγελάσουν και πάλι μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινότητας των πολιτών, αυτό αρκεί για να δικαιολογηθεί η αριθμητική ετούτη συγκέντρωση. 

Η παγκόσμια πολιτική και οικονομική ελίτ, όμως, δεν έχει τίποτε αξιόλογο να προσθέσει στον μακρύ κατάλογο των ειδεχθών παρεμβάσεών της, προκειμένου να μπει σε πορεία και να πραγματωθεί στο έπακρο το σχέδιο για την μαζική εξάλειψη αντίθετων απόψεων και ιδεών, αναγόμενο σε μια και μόνο φράση: ό,τι γίνεται, είναι σωστό. Με την ασύλληπτη κυκλοφορία και σπατάλη χρήματος στις ανεπτυγμένες χώρες, που, όμως, δεν αντισταθμίζει ταυτόχρονα τα μεγάλα ποσοστά φτώχειας, έρχεται σε πλήρη αναντιστοιχία με το δράμα των υπανάπτυκτων χωρών που παραμένουν έτσι για να διατηρείται η ευημερία στους λίγους πρεσβευτές του παγκόσμιου πλούτου.

Κανείς δεν μιλά ούτε και θα μιλούσε στο Νταβός για τα τεράστια προσφυγικά κύματα - και αν το έκανε θα ήταν προμελετημένο, χάριν του πλουραλισμού της ατζέντας των συζητήσεων. Κανένας δεν θα μπορούσε να μιλήσει για το αν πραγματικά ο κόσμος έγινε μια τεράστια φυλακή χωρίς εξόδους διαφυγής. Τι τους μένει, λοιπόν; Να οικοδομήσουν το μέλλον βάσει καταστροφικών και απόλυτα επιτηδευμένων για την πρόοδο πολιτικών. Το Νταβός λοιπόν, συνελόντι ειπείν, δεν είναι παρά μία ακόμη συνάντηση με απόντες τους πολίτες και τις αξιώσεις τους. Ένα ακόμη συναπάντημα φορέων, κυβερνήσεων και οργανισμών, για να γίνουν οι αναγκαίες διαπιστώσεις στην κατεύθυνση ενός ήδη εκ των έσω καθομολογημένου κατατεμαχισμένου κόσμου. Για την περαιτέρω εξάλειψη των κάθε λογής φωνών, για μια κοινωνία σε αποσύνθεση.