Πόσοι πήραν μέρος στο προχθεσινό συλλαλητήριο; Κατά την αστυνομία 90.000. Κατά τους διοργανωτές 500.000. Ας δεχθούμε την δεύτερη εκδοχή. Ότι διαδήλωσε μισό εκατομμύριο ανθρώπων. Μήπως θυμάται κανείς, πόσοι είχαν πάρει μέρος στο αντίστοιχο συλλαλητήριο, και πάλι στη Θεσσαλονίκη το 1992; Για όσους έχουν αδύνατη μνήμη, θυμίζω ότι τότε, κατά τις εκτιμήσεις των διοργανωτών, το πλήθος είχε φθάσει τα δυο εκατομμύρια ψυχές. Δηλαδή, τώρα, ο «λαός» που εξεγείρεται και κινητοποιείται δυναμικώς, είναι μειωμένος κατά 75% σε σχέση με το 1992.

Το ερώτημα είναι αν οι πολιτικοί ηγέτες οφείλουν να διαμορφώσουν την στάση τους, απέναντι στο πρόβλημα της ονομασίας της πΓΔΜ, ακολουθώντας την συνταγή του άσματος του Γιάννη Μαρκόπουλου: «Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου», υπακούοντας στα κελεύσματα των πεντακοσίων χιλιάδων, όταν οι πρότεροι «μακεδονομάχοι», έμειναν μακριά, έχοντας, προφανώς, συνειδητοποιήσει, ότι στην διεθνή διπλωματική σκακιέρα, τα πιόνια δεν τα κινούν τα ξεσπάσματα των πολιτών, αλλά οι μεθοδικές κινήσεις των πολιτικών. Όταν βεβαίως οι πολιτικοί δεν χαράζουν τη γραμμή τους, με βάση το «πολιτικό κόστος», δηλαδή το κομματικό συμφέρον.

Πέρα, όμως, από τα ποσοτικά στοιχεία, εκείνο που, κυρίως, διαφοροποιεί το συλλαλητήριο του 2018, από εκείνο του 1992, είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Τότε ο εκφερόμενος πολιτικός λόγος, ήταν λόγος ενότητας και ομοψυχίας. Τώρα, το συγκεντρωμένο πλήθος αποθέωνε έναν έξαλλο καραβανά, πρώην αρχηγό του ΓΕΣ, τον απόστρατο κ. Φραγκούλη Φράγκο, ο οποίος εξέπεμπε συνθήματα διχασμού. Και, ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητούσε ανάμειξη του στρατού στην πολιτική, για να σώσει τη χώρα από τους «προδότες». Όπου, ως προδότες, περιέγραφε, συλλήβδην, όλους τους πολιτικούς. Κρατήστε τη φράση του: «Ζήτω ο Στρατός, ζήτω οι Ειδικές Δυνάμεις, προδότες πολιτικοί».

Το 1993, ένα μικρό κομμάτι των πολιτικών και των πολιτών, συνεπαρμένο από την «εθνικώς αδιάλλακτη» στάση του Αντώνη Σαμαρά, τον ανέδειξε σε αρχηγό κόμματος. Και ας ήταν απομονωμένος, αφού, με τους χειρισμούς του, ήταν αντίθετοι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πρωθυπουργός  Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ανδρέας Παπανδρέου και οι ηγέτες της τότε Αριστεράς, Χαρίλαος Φλωράκης και Λεωνίδας Κύρκος.

Ε, τώρα, θα ξανακάνουμε άλλον, αρχηγό κόμματος, ως «μακεδονομάχο»; Και μάλιστα κάποιον που δικαιώνει αναδρομικώς το καθεστώς των συνταγματαρχών, ως υπερπατριωτών, έναντι των «προδοτών» πολιτικών; Τόσον αμνήμονες και αδίδακτοι;

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr