Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μπαλάκι το θέμα της οριστικής ονομασίας της FYROM. Ο πρωθυπουργός στρέφεται κατά του εθνικισμού, την ίδια στιγμή που ο Πάνος Καμμένος θεωρεί ότι όποια συζήτηση για το θέμα της ονομασίας του εν λόγω κρατιδίου είναι περιττή. Ευρισκόμενη σε κρίση  λοιπόν, η κυβέρνηση αναφορικά με την υπόθεση αυτή, πολλά μπορούν να ειπωθούν. Πάνω απ΄ όλα όμως, οι κλυδωνισμοί έχουν να κάνουν περισσότερο με την ιδιοσυστασία αυτής της κυβέρνησης, το προφανώς ετερόκλητο σχήμα της, και λιγότερο με τις παρατηρήσεις των στελεχών των δύο κομμάτων, που σε τελική ανάλυση θα ήταν κάποτε έστω και για τα μάτια του κόσμου -  διαφορετικές.

Η μέχρι τώρα συμφωνία σε βασικά θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ακροβασία σε τεντωμένο σχοινί, αν όχι μια επικίνδυνη  δοκιμή της συγκυβέρνησης δύο αντίθετων πολιτικά πόλων, στην λογική της επιχειρηματολογίας περί συνεργασίας χάριν του ύψιστου εθνικού συμφέροντος. Η ονομασία του γειτονικού κράτους έχει ξεσηκώσει τις διαμαρτυρίες δεξιών, κεντρώων, σοσιαλιστών, εθνικιστικών και ακροδεξιών κύκλων, συμπεριλαμβανομένων και  των αριστερών, στο όνομα της προστασίας του ελληνισμού, που νοιώθει να απειλείται, παρά το γεγονός ότι τα περί ονομασίας είναι σχεδόν αδιάφορα σε έναν κόσμο που καθορίζεται από διαφορετικές συνιστώσες. Και εξηγούμαι:

Το κράτος των Σκοπίων χρησιμεύει και θα χρησιμεύσει στο εγγύς μέλλον ως διαμετακομιστικό κέντρο με έξοδο προς την Θεσσαλονίκη παντός είδους συναλλαγών, νομίμων και μη. Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν συμφέρον - και στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες από αυτές τις συναλλαγές, με δεδομένη την έξοδο βαλκανικών και μη χωρών προς το Αιγαίο και την Μεσόγειο. Για τους λόγους  αυτούς και μόνο, έχουν κάθε λόγο όλοι να κόπτονται για την συνέχιση αυτών των συναλλαγών, την σταθερή ροή προϊόντων και την διατήρηση του βαλκανικού δρόμου.

Την ίδια στιγμή, Ελλάδα και FYROM διεκδικούν την καλή γειτονία, γιατί το αντίθετο θα τις ζημίωνε σε μεγάλο βαθμό από όλες τις απόψεις. Όλα γίνονται λοιπόν, για την διατήρηση του εν λόγω εμπορικού δρόμου, χωρίς βέβαια κανείς να αποκλείει και το ενδιαφέρον των μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής, με την στάθμευση εκστρατευτικών σωμάτων ή δυνάμεων ταχείας επέμβασης λόγω πιθανά των πολλών αντιπαραθέσεων μεταξύ των μειονοτήτων. Ο εμπορικός έλεγχος συνοδεύεται πάντα από τον στρατιωτικό. Με λίγα λόγια, ενδιαφέρει να δούμε ακόμη ποιος θα πρωταγωνιστήσει στον εξοπλισμό της FYROM, ποιος ή ποιοι έχουν συμφέρον να μετατρέψουν το κρατίδιο σε κάτι σαν Ισραήλ των Βαλκανίων.

Όμως στην κυβέρνηση, όπως προείπα, οι δύο εταίροι συνεχίζουν να συγκρούονται χάριν του θεαθήναι για το θέμα της ονομασίας. Με τον ένα, όμως, ή τον άλλο τρόπο, οι διαφορές αυτές θα παραμεριστούν, προς χάριν και πάλι του εθνικού συμφέροντος, όπως λένε. Έχει σημασία, επίσης, ο ρόλος της FYROM και για το προσφυγικό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τι στάση κράτησε το κρατίδιο αυτό κατά την προσπάθεια εισόδου των προσφύγων στην χώρα με προορισμό την Ευρώπη. Η σκληρή του στάση σχετίζεται με την αναβάθμιση του ρόλου του ως δίοδος προς την Ευρώπη, σε συνδυασμό με την προσπάθειά του να αποτελέσει το κράτος κλειδί για την κίνηση προϊόντων από τις ανατολικές χώρες αλλά και την Κεντρική Ευρώπη.

Οι φιλοδοξίες λοιπόν, που υπάρχουν είναι πολλές. Και εμείς από την πλευρά μας, πέρα από τις εθνικιστικές τσιρίδες, έχουμε κάθε λόγο να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για το τι θα γίνει μελλοντικά στα Σκόπια, αν οι μειονότητες στο κρατίδιο θα κρατηθούν σε ισορροπία ή αν στο τέλος θα επικρατήσουν εκεί οι διχαστικές φωνές, γιατί ας μην ξεχνάμε τον ρόλο που διαδραματίζουν στην FYROM χώρες όπως Βουλγαρία, Αλβανία και Τουρκία. Εν ολίγοις, για να ολοκληρώσω το σημερινό άρθρο, παίζονται πολλά στο γειτονικό κράτος που κάνουν το θέμα της ονομασίας να περνά σε δεύτερο πλάνο. Αυτό το ξέρουν στην κυβέρνηση, αλλά ως είθισται περί άλλων τυρβάζουν. Η σταθερότητα στην περιοχή, με λίγα λόγια, δεν έχει να κάνει πρωτίστως με την ονομασία, αλλά για το αν οι ευρωπαίοι εταίροι, οι Αμερικανοί ή οι Ρώσοι αποφασίσουν πως πρέπει να αλλάξουν άρδην τα δεδομένα.  Και τότε θα ψάχνουμε μάταια για ορθούς τρόπους άσκησης εξωτερικής πολιτικής.