Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μιλούν ανελλιπώς με ακατανόητους όρους και εκφράσεις, με ασύνδετα παραδείγματα υποτιθέμενης οικονομικής άνοιξης, στην προσπάθειά τους πάντα να δώσουν μια διαφορετική εικόνα διακυβέρνησης της χώρας. Διατυπώνουν τα επιχειρήματά τους με τέτοιο τρόπο, ώστε είναι σχεδόν αδύνατο να τους καταλάβει κανείς, όταν άλλα λέγανε πριν, άλλα λένε τώρα και πολύ πιθανόν άλλα θα πουν αύριο.

Η κυβέρνηση βρίσκεται μάλλον σε κρίσιμη καμπή, από την στιγμή που καθημερινά συμβαίνει και από κάτι που διαταράσσει την συνοχή της. Δεν περιορίζεται αυτό το κάτι στην διαφωνία των υπουργών που την αποτελούν, αλλά στην φρασεολογία που χρησιμοποιούν για να υπερασπίσουν τις θέσεις τους.

Η αντιφατικότητα και τα αλληλοσυγκρουόμενα επιχειρήματα είναι το χαρακτηριστικό αυτής της κυβέρνησης και ας πληθαίνουν τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου, που μιλούν για δήθεν συγκροτημένη και σταθερή διακυβέρνηση της χώρας. Εξάλλου, ποια σημασία να δώσει κανείς σε δημοσιεύματα που λαμβάνουν χώρα επειδή εφαρμόστηκε κατά γράμμα το μνημόνιο, δημοσιεύματα που θα ήταν τελείως διαφορετικά αν η Ελλάδα είχε βγει, για παράδειγμα, από την ευρωζώνη ή δεν πλήρωνε το χρέος;

Είναι τοις πάσι γνωστό, ότι μόνο όταν ευλογούμε τα γένια των εταίρων ακολουθούν εν ριπή οφθαλμού και τα αντίστοιχα θετικά δημοσιεύματα, που κάνουν τα κυβερνητικά στελέχη να πανηγυρίζουν για τις ανύπαρκτες κατά τα άλλα επιτυχίες τους στην οικονομία. Το να φτάνει σε σημείο μια υποτίθεται αριστερή κυβέρνηση να εγκωμιάζει τις ρήσεις αυτών που επέβαλλαν στην χώρα καθεστώς πραγματικού οικονομικού αποκλεισμού, δεν αποτελεί παρά κατάντια και όνειδος. Το να επικαλούνται τους διθυράμβους των εταίρων, δεν είναι παρά μια περαιτέρω υποβάθμιση των πολιτικών αξιών, σε μια χώρα που δίδαξε στα αρχαία χρόνια τόσα πολλά στον κόσμο.

Όμως, οι κυβερνώντες αλλά και οι αντιπολιτευόμενοι, με την υποκριτική τους στάση, προκαλούν από καιρό όλο αυτό το κοινωνικο-οικονομικό χάος, πότε παίζοντας την γάτα με το ποντίκι και πότε αδιαφορώντας για τις όποιες παρενέργειες αυτού του ατιμωτικού παιχνιδιού που εκτυλίσσεται σε ένα ούτως ή άλλως υποβαθμισμένο κοινοβούλιο. Προσπαθούν λοιπόν, όλα τα κόμματα να παίξουν ρόλους, να δώσουν μια ακόμη θεατρική παράσταση με κατήγορους και ενόχους, νομίζοντας πως απευθύνονται σε αμαθείς και φαιδρούς. Και το κάνουν χωρίς καμία επιφύλαξη, χωρίς καν να έχουν φυλάξει τα νώτα τους.

Αυτό συμβαίνει επειδή δεν φοβούνται πια τον κόσμο, δεν έχουν τον πραγματικό ενδοιασμό ότι και πάλι θα είναι οι θριαμβευτές. Αν αυτό δεν συνέβαινε, δεν θα είχαν το θράσος να μιλούν έστω και με όρους αντιπαράθεσης για νέα μνημόνια, για λιτότητα και περικοπές στο όνομα μιας λανθασμένης άσκησης πολιτικής. Όμως, δεν φταίνε στην ουσία τα κόμματα που παίζουν ρόλους. Την ευθύνη την έχει ο πολίτης, που τα εμπιστεύεται, ελπίζοντας ότι κάποιο από αυτά λέει αλήθειες. Πόσα χρόνια, όμως, δεν πέρασαν από τότε που αυτές οι αλήθειες θάφτηκαν από τα ίδια γεγονότα; Πόσος καιρός δεν απέδειξε πως ό,τι και να γίνει στο κοινοβούλιο, το ίδιο έργο πάντα παίζεται, με τους ίδιους αποδέκτες και ηθοποιούς; Και πάνω απ' όλα, πόσες φορές δεν ομολόγησαν οι πολίτες στην οργή τους πως είναι όλοι ίδιοι αλλά που και πάλι μετά από λίγο καιρό ενστερνίστηκαν την ψευδολογία τους; Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες.

Η σημερινή κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να διαφέρει σε τίποτε από τις προηγούμενες - τουναντίον σε πολλά ίσως είναι και πιο επικίνδυνη γιατί καλύπτεται πίσω από τον αριστερό μανδύα. Γι' αυτό σας λέω, ακατανόητα επιχειρήματα ψελλίζουν, ασύνδετες φράσεις, ανούσια επιχειρήματα. Το πετυχαίνουν όμως, όπως πέτυχαν να συγκυβερνήσουν με την εθνικιστική δεξιά, που κάποτε αυτό θα ακουγόταν επιεικώς αστεία υπόθεση. Για όλους αυτούς τους λόγους, τίποτε να μην μας κάνει πια εντύπωση, ακόμη και να βρεθεί η Χρυσή Αυγή σε κυβερνητικό σχήμα, στο όνομα και πάλι της εθνικής σωτηρίας. Έχουμε να δούμε πολλά ακόμη. Ο λόγος είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτών εξακολουθεί να παίζει με την ψήφο.