Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Προχωρούν ακάθεκτοι στην κυβέρνηση, πιστεύοντας ότι με τον καιρό θα επιλυθούν τα προβλήματα που προκύπτουν μέρα με την μέρα και θα μπει σε τάξη όλος ο κοινωνικο-οικονομικός ιστός.  Προχωρούν γιατί με αυτό τον τρόπο πιστεύουν πως θα δώσουν την εικόνα μιας σταθερής κυβέρνησης που εγγυάται τα εισοδήματα των πολιτών, μια κυβέρνηση, η οποία τάχα δεν έχει στόχο να φορολογήσει σκληρά τους πολίτες.

Αυτό, όμως, το έχει ήδη κάνει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την τσέπη του καθενός. Το να βγαίνει λοιπόν, ολοένα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και να κατακεραυνώνει την αντιπολίτευση, διαψεύδοντας κάθε άλλη πληροφορία πέραν της επίσημης, δεν αφορά τους ίδιους τους πολίτες που καλούνται κάθε φορά να καταθέσουν τον οβολόν τους, προκειμένου να μπει αυτή η περιβόητη και περιλάλητη τάξη στα οικονομικά.

Αφορά την κυβερνητική ενότητα και την αποτροπή των διαφωνιών που ενίοτε οδηγούν και σε διασπάσεις, κάτι που βίωσε ο ΣΥΡΙΖΑ με την Λαϊκή Ενότητα, την Πλεύση Ελευθερίας, αλλά και τις συνιστώσες του. Ο ρόλος λοιπόν, των υπουργών της κυβέρνησης δεν είναι παρά να κουκουλώνουν την κάθε ατασθαλία και στραβοτιμονιά, που ενίοτε κοσμούν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. 

Είναι ένας ρόλος άχαρος, αλλά πάνω απ' όλα χρονοβόρος, καθώς το ζητούμενο είναι η εις βάθος χρόνου παράλλαξη των εντυπώσεων από μια διακυβέρνηση της χώρας, που αν μη τι άλλο εξουθένωσε από όλες τις απόψεις τους πολίτες. Ακάθεκτοι λοιπόν, οι κυβερνώντες, προχωρούν με σταθερό ρυθμό. Αν μη τι άλλο, δεν τους κάμπτει ούτε ο μη κατηργημένος ΕΝΦΙΑ, ούτε οι μεγαλεπήβολες προεκλογικές υποσχέσεις. Τους τρέφουν δεν τους εξαντλούν, αυτή είναι η δουλειά τους.

Οι ενστάσεις και τα παράπονα που εκφράζονται, κατατροπώνονται κάθε φορά από καινούργιες υποσχέσεις, που στοχεύουν στην παγίδευση των κάθε λογής αντιφρονούντων. Και γίνεται κατορθωτό αυτό, γιατί πολύ απλά οι υποσχέσεις είναι το κατάλληλο εργαλείο για να μεταπείθονται κάθε φορά οι προβληματισμένοι. Δεν προεξοφλούν ένα καλύτερο μέλλον γιατί δεν μπορούν, απλά βάζουν τον καθένα στην διαδικασία της δημιουργίας ελπίδας. Και ελπίδα δημιουργείται μόνο με τις κατάλληλες λέξεις, σαν αυτήν της «άμεσης κατάργησης» του ΕΝΦΙΑ, που δεν έγινε ποτέ.

Αυτός ο κύκλος των υποσχέσεων (ή της ψευδολογίας, αν θέλετε) έχει τα παρεπόμενά του, καθώς και οι αντιστάσεις κάμπτονται και οι φιλοδοξίες για συνέχιση της άσκησης εξουσίας ενδυναμώνονται. Μόνο η Ύβρις είναι αυτή που βάζει τα πράγματα στην θέση τους. Αλλά και αυτή πλέον έχει χαθεί στους περασμένους καιρούς, που για τους σύγχρονους ελεήμονες της πολιτικής είναι άγνωστη λέξη.

Τα όρια του εμπαιγμού ξεπερνιούνται με συνοπτικές διαδικασίες και αυτό που κατονόμασε κάποτε γνωστός φιλόσοφος, οι μισοί να πλουτίζουν και οι άλλοι μισοί να υποφέρουν και να αποβλακώνονται, γίνεται πραγματικότητα. Οι υποσχέσεις κρατούν σε σταθερό ρυθμό την εκάστοτε εξουσιαστική κλίκα, καταρρακώνοντας το ηθικό των αντιστεκόμενων που γίνονται μειοψηφία λόγω του απόηχου στις μάζες των κάθε λογής υποσχετικών.

Το να πορεύεται λοιπόν, με αστεία επιχειρήματα -που ούτε για τα μικρά παιδιά δεν κάνουν- η εκάστοτε κυβέρνηση, είναι γνωστό στις μάζες εδώ και καιρό. Το θέμα είναι αν θα συνεχίζουν και αυτές με την σειρά τους να αναμασούν αυτή την ψευδολογία. Αν οι παλιές υποσχέσεις που δεν έγιναν πραγματικότητα αρκούν να συντηρούν την ίδια και απαράλλακτη ασθένεια.

Την μια φορά ο ΕΝΦΙΑ που δεν καταργήθηκε, την άλλη τα αεροδρόμια που παραδόθηκαν και ακόμη περισσότερο οι συντάξεις που κουτσουρεύονται και οι μισθοί που υφίστανται νέα μείωση. Οι λέξεις των υποσχετικών περί μη συνέχισης της λιτότητας ακόμη ηχούν στα αυτιά μας. Κι αυτό, την ίδια στιγμή που από τα κυβερνητικά χείλη ακούγεται το περίφημο «δεν καταργούμε αλλά δεν απομυζούμε», το υπονοούμενο κάθε βήματος προς τα μπρος που θεωρείται ως τέτοιο, όταν απλά δεν μας τα παίρνουν όλα.