Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τα περιθώρια για αλλαγές στην χώρα όπου τα οικονομικά δεδομένα έχουν αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια στενεύουν, όχι μόνο από την άποψη ότι τα νοικοκυριά έχουν περιορίσει στο ελάχιστο τις ανάγκες τους λόγω έλλειψης ρευστού, αλλά από το γεγονός ότι δεν διαφαίνεται καμία προοπτική στο άμεσο μέλλον, που θα έδινε έστω και καθυστερημένα την δυνατότητα στην πλειοψηφία των πολιτών να σκεφτεί θετικά.

Η κυβέρνηση βέβαια, εξακολουθεί να μιλά για έξοδο από την κρίση και να εξαγγέλλει θέσεις εργασίας, όμως αυτή είναι η δουλειά της κάθε κυβέρνησης, να εκθειάζει το έργο της υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Αντί να υποδείξουν στους πολίτες τρόπους αποφυγής της παρατεταμένης δυστυχίας, αντί να παραδεχτούν ότι η κρίση θα διαρκέσει ακόμη για καιρό, αντί να μειώσουν την φορολογία, προκειμένου να επιδείξουν έστω και την τελευταία στιγμή ανθρώπινο πρόσωπο, επαφίενται απλά στους διθυράμβους και τους παιάνες για να αποδείξουν πως είναι ακόμα ζωντανοί.

Είναι αυτό ακριβώς που λείπει από τους πολίτες, η δύναμη να κρατηθούν και να ελπίσουν. Πότε, όμως, οι κυβερνήσεις σκέφθηκαν τους λαούς για να τους δώσουν έδαφος να κινηθούν; Πότε οι πολίτες βρήκαν τους δρόμους ανοιχτούς; Ποτέ. Τουναντίον, ότι έχει κατακτηθεί μέχρι σήμερα, έγινε με σκληρούς αγώνες, με μάχες και εξεγέρσεις, με πολύ κόπο και προσωπικό ρίσκο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα, να έχουν κατακτηθεί μερικές σχετικές ελευθερίες και να μην προσφέρεται αφειδώς η δυνατότητα στην εξουσία να πράττει όπως της έρχεται.

Στην Ελλάδα όμως, όπου η κρίση έχει ισοπεδώσει τα νοικοκυριά, τα περιθώρια έχουν όντως στενέψει απελπιστικά. Αναφέρομαι στην ανοχή και αποδοχή των μέτρων λιτότητας που συνεχίζουν να εφαρμόζονται ανεξαρτήτως του τι πρεσβεύει η κυβέρνηση, με την υποτιθέμενη έξοδο από την κρίση και τις ρήσεις περί ανάπτυξης. Η ελληνική κυβέρνηση, το ίδιο όπως και οι προηγούμενες, αναφέρεται σε παύση της λιτότητας και λήψη μέτρων προστασίας των εισοδημάτων. Τα λέει, όμως, όλα αυτά, όταν τα εισοδήματα έχουν μειωθεί στο μισό, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Οι εξαγγελλίες της δε, περί νέων θέσεων εργασίας, γίνονται σε μια εποχή που η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται πολύ ψηλά, η δε μείωση του ποσοστού της σχετίζεται με την περιστασιακή απασχόληση και τους μισθούς πείνας που δίδονται σε μακροχρόνια ανέργους που κατά τύχη βρήκαν υποτίθεται- νέα εργασία.

Είναι τέτοιες οι εργασιακές σχέσεις την εποχή αυτή, που είναι τουλάχιστον ντροπή να μιλούν για μείωση του ποσοστού ανεργίας. Κάποιοι μάλιστα, δουλεύουν για ορισμένο χρόνο και μετά επαναπροστίθενται στον κατάλογο των ανέργων. Τα στατιστικά στοιχεία όμως, τους παρουσιάζουν ως εργαζόμενους.

Έτσι έχει η κατάσταση, αγαπητοί αναγνώστες, και μην πιστεύετε σε καμία περίπτωση τα περί αλλαγής του κοινωνικο-οικονομικού τοπίου. Τελικά απομένουν μόνο οι αφελείς να πείθονται από τέτοιους είδους ψεύδη. Να μην λαμβάνετε επίσης, υπόψιν τις θεαματικές ρήσεις των εταίρων, που εξακολουθούν να απομυζούν τον ελληνικό λαό. Η ΕΚΤ αλλά και το ΔΝΤ, δεν θα μπορούσαν παρά να κάνουν την δουλειά τους και να μιλούν ενίοτε για απομείωση του ελληνικού χρέους. Πόσο καιρό δεν την ακούτε αυτή την κουβέντα; Πόσα χρόνια δεν βλέπετε τον «κακό» Σόιμπλε και την «καλή» Λαγκάρντ, τον «εκρηκτικό» Σουλτς και τον αισιόδοξο πρόσφατα εκλεγμένο Μακρόν που όλοι κόπτονται για το μέλλον της Ελλάδας; Είναι πολύς ο καιρός, όσο πολλές είναι και οι συναντήσεις κορυφής και τα έκτακτα eurogroup. Στο τέλος, αυτό που θα έχουμε να θυμηθούμε, δεν είναι παρά οι φιλοφρονήσεις και οι ανταλλαγές χειραψιών λίγο μετά τις προειδοποιήσεις ότι αν δεν εφαρμοστούν τα μέτρα λιτότητας, θα μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη.

Όμως, θα το επαναλάβω για μια ακόμη φορά, το παιχνίδι παίζεται αλλού και αφορά την Ελλάδα ως πειραματόζωο της ευρωζώνης. Με λίγα λόγια, πόσο μπορεί να αντέξει ένας λαός τα παρατεταμένα μέτρα λιτότητας. Εκεί είναι η πεμπτουσία της κάθε τεχνητής κρίσης, για να συνεχιστεί με ασφάλεια το κερδοσκοπικό παιχνίδι.