-Εξακολουθώντας να έχουμε στα μάτια μας, αλλά να έχει σκιάσει και το μυαλό μας το νέο μεγάλων διαστάσεων άγαλμα, που στήθηκε στην είσοδο του καταυλισμού, στο όνομα της αλληλεγγύης που επέδειξε η Λέσβος και οι κάτοικοί της προ διετίας που εξακολουθούν  να τυραννιούνται υπό το βάρος της αφόρητης και ασφυκτικής κατάστασης, έρχονται πολλές σκέψεις και ακόμα περισσότερα ερωτηματικά.

Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, τούτη όλη η περιοχή είναι κηρυγμένος αρχαιολογικός χώρος, αφού κατά την διάρκεια δοκιμαστικών τομών που είχαν εκτελεστεί προς ετών και επί διοικήσεως Δημ. Βουνάτσου, είχαν αναδειχθεί εκατοντάδες ταφικά ευρήματα στον οικοπεδικό χώρο που επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την ανέγερση Νομαρχιακού τότε μεγάρου και είχε αγοραστεί επί νομαρχίας Βογιατζή. Ή όταν έπρεπε να μεταφερθεί η «Παγανή», αλλά κάτι τέτοιο ουσιαστικά απεδείχθη αδύνατον, καθώς απαιτούσε τροποποίηση του σχεδίου πόλης, και Προεδρικά Διατάγματα κλπ.

Έτσι μια τεράστια έκταση που κάλυπτε και όλη της περιοχή του σημερινού καταυλισμού, ήταν στην κόκκινη ζώνη αρχαιολογικού ενδιαφέροντος και τίποτα δεν μπορούσε, ούτε ήταν δυνατόν να γίνει, χωρίς να ακολουθηθούν οι δέουσες διαδικασίες, και να εκδοθούν οι απαραίτητες άδειες, είτε από την πολεοδομία είτε από την αρχαιολογία και τις αρμόδιες επιτροπές και συμβούλια.

 Και όμως πόσες αλλαγές συντελέστηκαν; Πόσα μπαζώματα έγιναν; Πόσο άλλαξε το τοπίο των τόσων στρεμμάτων; Πόσες τσιμεντένιες κατασκευές και τοιχία και κοντέινερ στήθηκαν. Και  τώρα το κερασάκι στην τούρτα, το αποκρουστικά άγαλμα των κομμένων χεριών που όπως είπε και ένας φίλος, μάλλον τούτο θα είναι το γλυπτό -σύμβολο των δυσαρεστημένων και περιστασιακών ψηφοφόρων των Συριαζανελ, που μονολογούν και σκέφτονται... «βρε δε μου κοβόταν το χέρι μου καλύτερα...»

Αναρωτιόμαστε λοιπόν για όλα τούτα, τι άδειες έχουν εκδοθεί και πότε; Πόσο εύκολα μπορούν άραγε όλες οι γραφειοκρατικές δυσκολίες να υπερπηδηθούν ή να παραληφθούν; Να παραμεριστούν οι τυπολατρικές διαδικασίες, που όμως είναι ανυπέρβλητες για τους πολίτες τούτης της χώρας;

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»