Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η φασιστική συμπεριφορά που κατοικοεδρεύει μέσα μας και εκδηλώνεται με το παραμικρό, δεν φεύγει ούτε με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, ούτε με τον απλό διαχωρισμό του τύπου «εγώ δεν είμαι φασίστας». Τέσσερα χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν στάθηκαν αρκετά ούτε να ομφαλοσκοπήσουν κάποιοι τον εαυτό τους, ούτε να ανακαλύψουν πως από την μια στιγμή στην άλλη μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε  αδίστακτους εκτελεστές.

Οι κάθε είδους φανατικοί που μέσα σε λίγο χρόνο μεταβάλλονται σε άγρια θηρία, όλοι αυτοί που για τον οποιονδήποτε λόγο θα χυμούσαν κατά του άλλου με την πρώτη ευκαιρία, δεν πρόκειται να κάνουν αυτοκριτική αναφορικά με την συμπεριφορά και τα πιστεύω τους. Δεν θα την κάνουν πολύ απλά γιατί θεωρούν εαυτούς δημοκράτες και νομοταγείς, σε αντίθεση με τους κάθε λογής παρεκτρεπόμενους, αυτούς που, κατά την γνώμη τους «έχουν χάσει τον δρόμο».

Αναρωτηθήκατε, όμως, πόσοι είναι αυτοί; Παρατηρήσατε κάποια φορά πόσοι είναι πανέτοιμοι να επιβληθούν ποικιλοτρόπως στον άλλο; Και τελικά, απαριθμήσατε ποτέ τις φασιστικές συμπεριφορές; Δυστυχώς, το γεγονός ότι ζούμε σε καθεστώτα φιλελεύθερης ολιγαρχίας, δίδεται καθημερινά η αφορμή για να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό. «Ρουπακιάς» κοινώς μπορεί να γίνει ο καθένας από την μια στιγμή στην άλλη.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον συνομιλητή μέχρι το πεδίο που προσφέρουμε για να αναπτυχθεί ένας γόνιμος διάλογος, σηματοδοτούν αυτή την κατά τα άλλα προβλέψιμη εποχή. Πρόκειται για ανύπαρκτο διάλογο με αδιάφορους συνομιλητές. Πρόκειται για ανιστόρητους συσχετισμούς και αδιάφορη συζήτηση κάθε φορά που κάποιοι ελεεινολογούν στο όνομα της υποτιθέμενης Δημοκρατίας, βεβηλώνοντας την μνήμη ανθρώπων που δεν έφταιξαν σε τίποτε.

Μιλώ για τα ΜΜΕ και τις τσιρίδες τους κάθε φορά που γίνεται λόγος για φασιστική συμπεριφορά, που παραποιούν έννοιες και φράσεις στο όνομα της ακροαματικότητας. Και αυτό στην φασιστική πρακτική εντάσσεται, στο πώς και με ποιο τρόπο ο πολίτης θα πειστεί να θυμάται τον φασισμό μόνο σε επετείους και εκδηλώσεις μνήμης. Ο φασισμός, όμως, συνεχίζεται καθημερινά, δεν σταματά, δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας πως κάποτε θα εξαλειφθεί. Είναι δίπλα μας ο φασισμός, τον ζούμε καθημερινά λόγω της παντοκρατορίας των ειδημόνων που δεν επιτρέπουν τον διάλογο, λόγω της επιβολής των κάθε είδους απαίδευτων, των ανθρώπων χωρίς παιδεία, όλων εκείνων που κατακλύζουν καθημερινά την επικαιρότητα, περιορίζοντάς σου το γνωστικό πεδίο ή εμποδίζοντάς σε να αντισταθείς.

Γεμίσαμε λοιπόν, από φασίστες, από βασανιστές του λόγου από ανθρώπους έτοιμους να παρεξηγηθούν και να χειροδικήσουν. Η κατάντια αυτή δεν είναι τυχαία, είναι προ πολλού καθορισμένη. Ο ακτιβιστής Παύλος Φύσσας λοιπόν, είναι ένας από αυτούς που βρέθηκαν στον δρόμο όλων αυτών που δεν σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή, όλων εκείνων που δεν έχουν σε τίποτε να βγάλουν το ρεβόλβερ τους. Ποια συζήτηση και ποιος διάλογος; Πώς να κατευνάσεις τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, που ψάχνουν την συζήτηση αποκάλυψη της επόμενης ημέρας; Και κάτι περισσότερο: πώς να μην αποσιωπηθεί μία ακόμη κακοποίηση της γλώσσας, όταν ειδικοί επί του ανθρώπινου χαρακτήρα δίνουν ελαφρυντικά στους δράστες παρόμοιων δολοφονιών, δικαιολογώντας τες άλλοτε ως πράξεις «εν βρασμώ ψυχής» και άλλοτε ως  «τυχαίο συμβάν»;

Ο φασισμός, αγαπητοί αναγνώστες, δεν πρόκειται να εξαλειφθεί, δεν υπάρχει περίπτωση να υποστεί την ισχυρή δόση κάποιου αντίδοτου. Ο λόγος είναι ότι αφενός λείπει η αυτοκριτική και αφετέρου επειδή δεν περισσεύει κανένας απολογισμός της ατομικής συμπεριφοράς στο πέρασμα των χρόνων. Τι περιμένουμε λοιπόν; Τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από μια ακόμη συντονισμένη επίθεση κατά της ξεκάθαρης θέσης, ότι η κοινωνία αυτή γεννά αναρίθμητους φασίστες. Η μαζική αποδοκιμασία στο γεγονός ότι ο ανταγωνισμός και η επιδειξιομανία εκτρέφουν φασιστικές πρακτικές.

Κατά τα άλλα νομίζω, πολλά θα ειπωθούν. Και οι γονείς του Παύλου Φύσσα για μια ακόμη φορά θα αναγκαστούν να αμυνθούν στις κάθε λογής προκλήσεις που προέρχονται από πολλές πλευρές.  

Γιατί πολύ απλά, η κακοήθεια και η ασέβεια είναι το χαρακτηριστικό μιας καταναλωτικής κοινωνίας που διψά για τηλεοπτικές αποκλειστικότητες.