Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μέρισμα στην δυστυχία κατέχουν όλοι όσοι εδώ και χρόνια ταλαιπωρούνται από τα ψέματα και την υποκρισία των κυβερνήσεων, που κάνουν το κάθε τι για να κρατήσουν χαμηλά τον δείκτη προσδοκίας των πολιτών. Το μέρισμα που τους αναλογεί, το αναπαράγουν στις επόμενες γενιές, οι οποίες γίνονται ο τελικός αποδέκτης της κρίσης.

Οι νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά, που μεταναστεύουν για να γίνουν τα θύματα μιας νέας εκμετάλλευσης γιατί στο εξωτερικό δεν είναι όλα ρόδινα, όλοι όσοι παλεύουν να επιβιώσουν σε ένα κλίμα αποσταθεροποίησης που ενίοτε φρεσκάρεται από τις επισκέψεις ξένων ηγετών ή την παρουσία κυριών με τα τελευταία μοντέλα ένδυσης και υπόδησης, έχουν να αντιμετωπίσουν ένα σκοτεινό μέλλον από πλευράς ευκαιριών.

Αν δεν το αντιλαμβάνονται έτσι κάποιοι πολίτες, αυτό οφείλεται στο στιγμιαίο τους βόλεμα λόγω των στενών κομματικών επαφών ή κοινώς του γλειψίματος στον χώρο εργασίας τους, για να διατηρήσουν ακλόνητη την θέση τους σε μια  απόλυτα ιεραρχική κοινωνία. Διδάσκουν και αυτοί με την σειρά τους τα παιδιά τους να μην προσφέρουν τίποτε σε κανέναν, να ξεχάσουν έννοιες όπως αλληλεγγύη και συμπαράσταση σε αυτούς που υποφέρουν, γιατί υποτίθεται «εδώ γίνεται μάχη για το ποιος θα βγάλει το μάτι του άλλου». Κόλαση την ονομάζουν ετούτη την κοινωνία, που εμπλουτίζεται από τις παρενέργειες της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, μια κόλαση που αδυνατούν να αλλάξουν γιατί επαφίενται στις υποσχέσεις των κομμάτων πως τάχα το ένα είναι καλύτερο από το άλλο.

Το μέρισμα στην δυστυχία λοιπόν, εξακολουθεί να παραμένει και όλοι όσοι προσπαθούν να ξεφύγουν, ανακαλύπτουν τον άνισο αγώνα που καταβάλλουν για να δώσουν στα παιδιά τους μια καλύτερη ανατροφή και προπάντων να τα κρατήσουν μακριά από τα γνωστά κοινωνικά στάνταρ. Δεν έχει σημασία, όμως, για τους λίγους αυτή η ανισότητα, καθώς συνεχίζουν να αντιστέκονται στην φθορά. Δεν έχει και τόση σημασία γιατί αυτό που προέχει είναι ο αγώνας για μια καλύτερη κοινωνία, μακριά από τις φανφάρες περί αδύνατου και ουτοπίας, που έτσι έμαθαν τους περισσότερους οι εκάστοτε εξουσίες για να μην αντιδρά κανείς από ένα σημείο και μετά.

Μην ξεχνάμε λοιπόν, πως η ζωή δεν είναι μόνο ένας συνεχής αγώνας για επιβίωση αλλά για ελευθερία και ισότητα. Τα υπόλοιπα ανήκουν μόνο σε αυτούς που ονειρεύονται την διαιώνιση του καταπιεστικού μοντέλου διαβίωσης, με όλους εκείνους που ορέγονται διακρίσεις και ρατσισμό κάθε είδους, από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται το διαφορετικό, μέχρι το δασκάλεμα στα παιδιά για τις ιδανικές παρέες, σύμφωνα με τα πρότυπα των γονιών, που φυσικά έχουν απολέσει την μνήμη για την δική τους εφηβεία.

Υποκρισία λοιπόν και απόδοση ευθυνών σε άλλους που δεν κατονομάζουν, λες και δεν ξέρουν ποιος ευθύνεται για αυτή την κατάσταση, λες και αυτό που επιδιώκουν, είναι να γυρίζουν συνεχώς στην πλάτη στις δικές τους ευθύνες για το ελεεινό κοινωνικό κατάντημα. Πέρα λοιπόν, από μέρισμα στην δυστυχία, τους αναλογεί και μεγάλη ευθύνη στην μελλοντική διαμόρφωση των κοινωνιών.

Μιλώ για τους πολίτες αυτούς που όχι απλά απώλεσαν την μνήμη, αλλά συνεχίζουν να αποδέχονται την φθορά, ως φυσική συνέπεια των πραγμάτων. Για όλους εκείνους που με το πρόσχημα της αποδοχής ενός στατικού μοντέλου ζωής, μοιράζουν συμβουλές ότι παρά την κρίση, την ανεργία, τα ναρκωτικά και τον εθισμό σε κάθε είδους εξαρτήσεις, η κοινωνία αυτή δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική, ότι τάχα η βελτίωση πρέπει να γίνει εντός της θεσμισμένης ανισότητας και αντιδημοκρατικότητας.

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο μέρισμα στην ανείπωτη αυτή δυστυχία. Αυτή είναι η πεπατημένη οδός της αναλγησίας μπροστά στην παγκόσμια παρακμή που δεν τους αφορά και δεν τους αγγίζει. Το μέρισμα που τους αναλογεί γιατί οι ίδιοι πρώτα απ' όλους δέχθηκαν πως εφεξής θα ζουν μέσα στην μιζέρια και την δυστυχία, νομίζοντας πως αυτός ο κόσμος είναι ο καλύτερος δυνατός. Μιλώ για τους θιασώτες της πιο εφιαλτικής ουτοπίας σε έναν κόσμο όπου υφίσταται ολοένα και περισσότερες απαγορεύσεις.