Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Εντάσεις ανά την υφήλιο. Στην Βενεζουέλα, ο Νίκολας Μαδούρο προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία, συλλαμβάνοντας ηγέτες της αντιπολίτευσης και επιτίθεται στους διαδηλωτές με κάθε μέσο και τρόπο, δείχνοντας για μια ακόμη φορά πως ένα ακόμη μαρξιστικό αλλά στην ουσία σταλινικό καθεστώς, αντιδρά στις όποιες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Τα παραδείγματα από το παρελθόν είναι πολλά και η ιστορία φαίνεται πως επαναλαμβάνεται.

Από την άλλη μεριά, ο πάντα επικίνδυνος Τραμπ γρυλίζει, θεωρώντας πως η Βενεζουέλα έπρεπε από καιρό να είχε αλλάξει καθεστώς, κανέναν, όμως, δεν βολεύει αυτό και ειδικά τις ΗΠΑ, που βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα σωρό εσωτερικά προβλήματα. Ένα άλλο απομεινάρι του σταλινισμού, η Βόρειος Κορέα, συνεχίζει να προκαλεί τις ΗΠΑ με δοκιμές πυραύλων και απειλή επίθεσης στο ίδιο το  αμερικανικό έδαφος. Ιράν, Κίνα και Ρωσία αμφισβητούν περαιτέρω την αμερικάνικη υπεροχή και όλα δείχνουν πως ο δρόμος για τους ρεπουμπλικάνους μόνο με ροδοπέταλα σπαρμένος δεν είναι. Η κάθοδος των Ρώσων στην Μεσόγειο και η εγκατάστασή τους στην Συρία έχει προβληματίσει τους Αμερικανούς, που μετά την πυραυλική επίθεση κατά του Άσαντ και την απειλητική παρέμβαση των Ρώσων, δεν κάνουν την παραμικρή κίνηση.

Η Ευρώπη, τέλος, προσπαθεί να απεμπλακεί από την οικονομική κρίση, καθώς η ευρωζώνη συνεχίζει να απειλείται ποικιλοτρόπως. Με λίγα λόγια, αυτό που αποκαλείται καπιταλισμός με το πλέον απεχθές πρόσωπο, βρίσκεται στα όριά του και δεν είναι επιχείρημα ότι οι λαοί δεν ξεσηκώνονται, γιατί πολύ απλά κανείς δεν μπορεί να μαντέψει τι θα γίνει από την μια στιγμή την άλλη. Γενικά ο κόσμος έχει βαρεθεί τα ψέματα των ηγετών και των επιτελείων τους σε παγκόσμιο επίπεδο, απλά δεν έχει βρει ακόμη την φόρμουλα διεκδίκησης όλων αυτών των δικαιωμάτων που εξαφανίστηκαν από την συνεχή επέλαση του καπιταλισμού σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Και μιλώ για τα βασικά εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες δεκαετιών, αλλά και τις ατομικές ελευθερίες που καταπατώνται με συνοπτικές διαδικασίες.

Έχουμε ξεπεράσει τα εσκαμμένα, έχουμε υπερβεί εαυτόν και το αποτέλεσμα είναι να στερούμαστε ολοένα και περισσότερα. Έχουμε υποστεί αλλεπάλληλες ήττες, τεράστιες περικοπές στα οικονομικά μας, αλλά και στερηθεί στοιχειώδη δικαιώματα προάσπισης των βασικών ελευθεριών. Η παρακολούθηση των δραστηριοτήτων μας είναι πια δεδομένη, από την σταδιακά επιδιωκόμενη κατάργηση των μετρητών και από την εξομοίωση του καθενός με τρομοκράτη μετά τις ενέργειες του ISIS, μέχρι την επόπτευσή μας μέσω των τραπεζικών καρτών με πρόσχημα την καταπολέμηση του ξεπλύματος μαύρου χρήματος.

Όλη η υφήλιος λοιπόν, σε ένα συνεχές ανακάτωμα, σε μια ασταμάτητη καταδίωξη του ενός κατά του άλλου. Και αν υπάρχουν ακόμη διαχρονικά ρητά του τύπου «οι λαοί δεν έχουν ακόμη απαντήσει», αυτό οφείλεται στην τάση κάποιων εναπομεινάντων θεωρητικών που είναι μπροστάρηδες στον αγώνα για την κατάργηση της παγκόσμιας φυλακής. Αν συναντάμε ενίοτε πράξεις αντίστασης στην φθορά, αυτό έχει να κάνει και με την θέληση κάποιων να διαδραματίσουν την επικοινωνιακή γέφυρα μεταξύ των λαών.

Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε πλήρη απόγνωση λόγω και της τεράστιας υποβάθμισης του φυσικού περιβάλλοντος, που δήθεν προσπαθούν να σώσουν οι ηγέτες με τις γελοίες συναντήσεις τους. Από κοντά σε αυτούς και κάποιες «περίεργες» ΜΚΟ, που χρηματοδοτούνται από τα κράτη για να μιλούν μεμονωμένα εστιάζοντας στην οικολογία, χωρίς κοινωνική πρόταση και προοπτική, αποκομμένα και ξεχωριστά, στην υπηρεσία κατά μία έννοια των σημερινών καθεστώτων. Το σύστημα εξουσίας ανά την υφήλιο κατάφερε να οικειοποιηθεί όλες τις φωνές αντίστασης, μετατρέποντας τις οργανώσεις αυτές σε ανάχωμα ενάντια στην κοινωνική ανατροπή, με το να μην προτείνεται, με λίγα λόγια, πέρα από την δενδροφύτευση και το όχι στα πυρηνικά, τίποτε περισσότερο για την πορεία της ανθρωπότητας, για το πώς θα έπρεπε δηλ. να ζει ο κόσμος, μακριά από κράτη και αποκλεισμούς κάθε είδους.

Λέω λοιπόν, πως η υφήλιος βρίσκεται σε απόγνωση. Το λέω γιατί ακόμη και αυτοί που καθορίζουν τις τύχες μας, στέρεψαν από διεξοδικές λύσεις. Το λέω χωρίς να ελπίζω πως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί το κενό. Χωρίς, όμως και να προβλέπω πότε και τι θα συμβεί. Κρυφή ελπίδα είναι αυτό; Μπορεί.