Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Κατάντησε πλέον ανέκδοτο, να μιλούν για το δήθεν πέρασμα σε μια νέα εποχή, μια εποχή οριστικής εξόδου από την κρίση, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα, για παράδειγμα, τόσο την αλλαγή του οδικού χάρτη της χώρας, όσο και την υποτιθέμενη επιστροφή στην κατανάλωση, γιατί έτσι τους συμβούλεψαν οι εταίροι να πουν.

Κατάντησε γραφική υπόμνηση, το γεγονός ότι από το 2015 και μετά -και ειδικά μετά το περπάτημα στο τεντωμένο σχοινί- η ρήση περί νέων ευκαιριών στα εργασιακά αλλά και μείωση της ανεργίας, μια απίστευτα προκλητική βεβήλωση των λέξεων ενώπιον μιας παρατεταμένης οδυνηρής πραγματικότητας, μονοπωλεί την επικαιρότητα.

Προφανώς, βέβαια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ έχει στηρίξει όλη της την πολιτική επιχειρηματολογία σε ανείπωτες φαντασιώσεις, έχοντας πρώτα σχεδόν εξασφαλίσει την κοινωνική ανοχή, ό,τι καλύτερο για μια κυβέρνηση και δη μνημονιακή. Αυτό που φαίνεται καθαρά, δεν είναι μόνο ότι η κρίση ήρθε για να μείνει, αλλά το ότι οι λαοί φιμώνονται μπροστά σε ανύπαρκτα οράματα και δοξασίες.

Και θα το έλεγα κάπως διαφορετικά, δεν κατάντησε μόνο ανέκδοτο το επιχείρημα περί εισόδου σε μια άλλη εποχή, αλλά περίπου φαιδροί οι λόγοι για την υποτιθέμενη ισορροπία εσόδων αλλά και πλεονασμάτων, εκεί που ακριβώς στηρίζουν όλες τους τις ελπίδες οι αριστερο-δεξιοί. Κωμική λοιπόν, η όλη διαδικασία, όσο γελοιωδέστατη παραμένει η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δεν περιμένει τίποτε άλλο, παρά να κυβερνήσει μετά από 2 χρόνια.  

Η κοροϊδία δεν έχει σταματημό, αλλά οι πολίτες δεν φαίνονται πρόθυμοι να την αντικρούσουν. Μόνο στις κατ' ιδίαν συζητήσεις παραμένουν πιστοί μάλλον σε ξεθωριασμένες ιδεολογίες, που ούτε και οι ίδιοι πλέον δεν γνωρίζουν γιατί τις ενστερνίζονται. Αναμιμνησκόμενοι δε τα παλιά μεγαλεία, θέλουν να πιστεύουν πως εξακολουθούν να βρίσκονται στην επικαιρότητα και πως δεν καταναλώνουν αφειδώς ανοησίες. Δυστυχώς, όμως, όλα αυτά δεν είναι παρά εξαπάτηση, σε μια εποχή που το μόνο όπλο αντίστασης εξακολουθεί να παραμένει η σωφροσύνη και η λογική απέναντι στο παράλογο της εξουσίας. Έχει δε η τελευταία εξαντλήσει τα επιχειρήματα, που θα έπρεπε κανονικά να βγάλουν τον κόσμο στους δρόμους, αυτό, όμως, που έχει πάνω απ' όλα καταφέρει, είναι να  βολέψει τον καθένα στην μεριά του, χωρίς την παραμικρή περίπτωση αποτυχίας σε αυτή την χρόνια προσπάθεια αποκοίμισης των συνειδήσεων.

Η πόρευση των κοινωνιών αποκαλείται με μία φράση καθαρά: υποταγή και ανοχή. Όσοι είχαν προβλέψει ότι η κοροϊδία θα αλλάζει συνεχώς μορφή χωρίς, όμως, να μαντέψουν πότε και ποια θα είναι η λαϊκή αντίδραση- επιβεβαιώνονται στο έπακρο από αυτή ακριβώς την τυφλή εμπιστοσύνη στις εξαγγελίες περί διάσωσης και ασφαλούς πόρευσης στις αγορές. Και τι μας λένε εδώ; Ότι πέρα από την προάσπιση των συμφερόντων των διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών προστίθεται και η ανακούφιση των ανώτερων οικονομικά στρωμάτων, με μια λέξη πως όλα γίνονται για έναν και μόνο σκοπό, να διαιωνιστεί το παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας. Στις δε χώρες που γνώρισαν υφεσιακές καταστάσεις, υπάρχει η δυνατότητα του δανεισμού που παρατείνει την εξαγορά σε ασύλληπτα χαμηλές τιμές, αλλά και η τροποποίηση της φτηνής απασχόλησης που εξυπηρετεί την παροχέτευση του διεθνούς εκμεταλλευτικού προτσές.

Τοιουτοτρόπως, το κωμικό των δηλώσεων περί αναπτυξιακής διαδικασίας μετατρέπεται σε τραγικότητα σε ότι αφορά την τύχη των χαμηλών οικονομικών στρωμάτων, καθώς σ' αυτά ακριβώς βασίζονται για να επιβάλλουν οι εκάστοτε κυβερνώντες το νέο κοινωνικο-οικονομικό στάτους. Τραγική είναι, επίσης και η διαπίστωση, πως ενώ πολλοί γνωρίζουν, δεν θέλουν να αντιδράσουν. Όμως, αυτό εναπόκειται στην δυναμική των λαών, που δεν θα πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να προβλέψουμε τι θα κάνουν στο μέλλον.

Αυτό που γνωρίζουμε, είναι αυτό που βλέπουμε τώρα: Εφησυχασμός, ανοχή και άρνηση στην ενεργοποίηση μηχανισμών αντίστασης. Έτσι, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και αλλού, τα επιχειρήματα περί «ανατέλλοντος ηλίου» συνεχίζονται σε μεγάλο βαθμό. Και αν παραμένουν κωμικές διαπιστώσεις αυτές οι ρήσεις στις κατ' ιδίαν συζητήσεις, δεν γίνεται κάτι συγκλονιστικό για να διαφανεί πως από ένα σημείο και μετά τα πράγματα σοβαρεύουν και η ανοχή δεν γίνεται αποδεκτή. Κάτι που να δείξει πως τα ανέκδοτα κάποια στιγμή έχουν και τα όριά τους, όταν η επικοινωνιακή κοροϊδία γίνεται φανερή. Δυστυχώς, μέχρι τώρα.