Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ψάχνει ο κόσμος ελπίδα να κρατηθεί, να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, σε ένα κράτος που τον έχει ξεχάσει προ πολλού. Ο καθένας και η καθεμία μηχανεύονται νέους τρόπους επιβίωσης, σε μια κοινωνία που από καιρό έχει βυθιστεί στην κρίση, χωρίς πολλές ελπίδες επαναφοράς στην προτέρα κατάσταση. Το ένστικτο του καθενός έχει χάσει την δυναμική του και αυτό δεν οφείλεται παρά στην συνεχή στέρηση και λιτότητα που έχουν πλέον καθιερωθεί.

Τα κόμματα, από την πλευρά τους, προσπαθούν να προσελκύσουν μαζικά τους απογοητευμένους, καθώς είναι από τις λίγες φορές που μπορούν να αντλήσουν τόσες πολλές ψήφους. Πώς να δώσεις, όμως, παρηγοριά στον άρρωστο, την στιγμή που δεν έχει βρεθεί καν η θεραπευτική οδός; Πώς να πείσεις εκατομμύρια πολιτών, πως εφεξής δεν θα υποστούν άλλες περικοπές, όταν καθημερινά ανοίγουν τους λογαριασμούς και έρχονται αντιμέτωποι με νέες αυξήσεις στα τιμολόγια και τις ΔΕΚΟ, υποτιθέμενα ψηφισμένες παλαιότερα και εμφανιζόμενες τώρα; Κανείς δεν μπορεί να υποδείξει στους πολίτες πώς να συμπεριφερθούν και να αντιδράσουν, πώς να πειστούν ότι τάχα δεν θα υποστούν και άλλες μειώσεις. Και δεν μπορεί να το κάνει κανείς αυτό, γιατί υπάρχει κακό προηγούμενο.

Οι συντάξεις μειώθηκαν, οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα συρρικνώθηκαν, οι τιμές, όμως, παρέμειναν αναλογικά υψηλές. Οι πολίτες δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν στα στοιχειώδη, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση δηλώνει προς όλες τις κατευθύνσεις πως η εποχή αυτή θα περάσει σύντομα. Ε, λοιπόν όχι, η κατάσταση αυτή θα διατηρηθεί ακόμη για πολύ καιρό, εν ολίγοις είναι κάτι που ήρθε για να μείνει. Πότε θα δει αυξήσεις ο κόσμος, πότε θα φτάσει το επίπεδο ζωής πριν από 7 χρόνια, κανείς δεν μπορεί να τον διαβεβαιώσει. Τι εννοούν λοιπόν, με αυτό το κλισέ περί «ανάπτυξης», τι θέλουν να περάσουν στον κόσμο, αυτό μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν.

Αν με την ανάπτυξη εννοούν την δημιουργία επενδύσεων από ξένους, θα πρέπει να μας διευκρινίσουν τι μισθοί θα προσφέρονται στους εργαζόμενους. Αν θέλουν, όμως, να πετούν πυροτεχνήματα, το πράγμα αλλάζει, όπως και το αν με την λέξη «ανάπτυξη» εννοούν το ξεπούλημα των εναπομεινάντων «φιλέτων» σε εξευτελιστικές τιμές. Το κάνει αυτό η κυβέρνηση εδώ και καιρό, με τις ενεργειακές και άλλου είδους συμφωνίες, ακολουθώντας τα χνάρια προηγουμένων διαχειριστών της εξουσίας. Είναι ο ασφαλής δρόμος για την προσχηματική «επόμενη ημέρα» στην οικονομία, το δέλεαρ εφησυχασμού του κόσμου.

Είναι επιτυχής και αυτής της μορφής η εξαπάτηση; Μπορεί να αντέξει στον χρόνο αυτού του είδους η επιχειρηματολογία; Κανείς δεν γνωρίζει. Όσο ο πολίτης πείθεται πως υπάρχουν ακόμη θεμελιώδη προβλήματα που πρέπει να επιλύσει η εξουσία, όσο ο κόσμος εναποθέτει τις ελπίδες του σε κομματικές αλχημείες, σίγουρα υπάρχει ακόμη ανοιχτό πεδίο. Από την στιγμή, όμως, που ο πολίτης πειστεί πως από ένα σημείο και μετά τον εμπαίζουν, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Εναπόκειται λοιπόν, στην κρίση και τα αντανακλαστικά των πολιτών η συνέχιση ή μη αυτής της άθλιας κατάστασης. Δεν εννοώ τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την συνεχή παραπλάνηση των πολιτών για την πολυθρύλητη «επόμενη μέρα», για την κρίση που τάχα θα λάβει τέλος. Όμως, δεν ζούμε σε άλλη χώρα παρά στην Ελλάδα του 2017, μια χώρα όπου οι κάτοικοί της εξακολουθούν να πλήττονται από βαριά φορολογία.

Και συνεχίζουν οι πολίτες να αναζητούν σανίδες σωτηρίας ανάμεσα στα κόμματα και τις φανφαρολογίες τους. Όλο αυτό το κακόγουστο παιχνίδι συνεχίζει να διαδραματίζεται σε έναν τόπο που και τι δεν έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια, μια περιοχή όπου εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται πιλοτικές πολιτικές λιτότητας. Μια χώρα, όπως έχω γράψει και παλιότερα, δεν αποτελεί παρά πειραματικό πεδίο της ευρωζώνης.