Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Από υποσχέσεις και σχέδια επί χάρτου, από ανακοινώσεις και ελπίδες με το τσουβάλι χόρτασε ο κόσμος όλα αυτά τα χρόνια όπου η λέξη «κρίση» μπήκε για τα καλά στην ζωή μας, μαζί με όλα όσα την συνοδεύουν. Η σημερινή Ελλάδα, που μόνο στο όνομα ομοιάζει στην αρχαία Ελλάδα, πορεύεται με ελάχιστα περιθώρια αντοχής εν μέσω δυσβάστακτων για τους πολίτες όρων διαβίωσης. Και μεταφράζεται αυτό συχνά από τους εκάστοτε κυβερνώντες ως «αναγκαστικός συμβιβασμός» λόγω των προηγούμενων αποτυχημένων πολιτικών.

Με λίγα λόγια, απαλλάσσεται με συνοπτικές διαδικασίες η τωρινή υποχωρητικότητα στο όνομα των παλαιότερων ναυαγίων. Μα ποιοι ήταν παρόντες σε αυτά τα ναυάγια; Μήπως όχι και οι σημερινοί κυβερνώντες μαζί με τους αντιπολιτευόμενους; Ποιο από αυτά τα κόμματα έβαλε πλάτη λέγοντας πως τις εποχές εκείνες έγιναν «σημεία και τέρατα»;  Ουδείς.

Σας υπόσχονται μια νέα εποχή όταν δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει πότε θα είναι αυτή. Μιλούν για είσοδο της χώρας στις αγορές όταν ακόμη δεν έχουν στοιχειωδώς αντιμετωπιστεί βασικά εσωτερικά προβλήματα. Και όταν μιλούν για άνοιγμα των αγορών, δεν βλέπουν γύρω τους τη νέκρα, παρά ομολογούν κυνικά πως την έχουν λάβει υπόψιν τους.

Η σημερινή κυβέρνηση πορεύεται με ακαθόριστους στόχους, με επιχειρήματα του τύπου «η ανεργία μειώθηκε 2%» ή «η αγορά αναθερμάνθηκε», την στιγμή που μια βόλτα στα εμπορικά μαγαζιά και μια ματιά στα στοιχεία του ΟΑΕΔ αρκούν για να αποδείξουν του λόγου το ψευδές.

Δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση ούτε η στοιχειώδης ισορροπία στα οικονομικά των νοικοκυριών, δεν φαίνεται καν η παραμικρή βελτίωση στον ορίζοντα, η δε ανάπτυξη καραμέλα στα χείλη των πολιτευτών αλλάζει καθημερινά χαρακτηρολογική σημασία. Γιατί ανάπτυξη θεωρεί η κυβέρνηση τις υποσχέσεις περί ξένων επενδύσεων. Παρακμή όμως, βλέπει ο μέσος πολίτης όταν θα αναγκάζεται να δουλεύει ως βοηθητικό προσωπικό, με ελάχιστες καταβολές στις μεγαλεπήβολες αυτές επενδύσεις.

Η Ελλάδα δεν είναι παρά μια παρθένα αγορά για τους ξένους επενδυτές, ένας τόπος όπου μπορεί κανείς με το χαμηλότερο δυνατό κόστος να επενδύσει και να βγάλει χρήμα. Φτηνή αγορά, μεγάλη ζήτηση  εργασίας, χαμηλές οικονομικές αποδοχές, όλα δουλεύουν ρολόι για τους επίδοξους επενδυτές. Μια ολόκληρη χώρα καταστράφηκε από όλες τις πλευρές, θυσιαζόμενη στα σχέδια διεθνών κερδοσκόπων, για να μεγαλώνει ο τζίρος και να μειώνεται στο ελάχιστο το κόστος. Το παιχνίδι είναι γνωστό.

Αυτό που δεν είχε γίνει μέχρι τώρα, ήταν η μαζική φτωχοποίηση για χάρη αυτής ακριβώς της κερδοσκοπίας. Συμμέτοχοι στο νέο κόλπο, όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις που συνέβαλαν τα μάλα στην διεθνή απομόνωση της χώρας. Οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί έχουν πλέον το λόγο και τα δάνεια την τιμητική τους. Και ενώ η ιστορία προχωρά σύμφωνα με το σχέδιο, ενώ οι πολίτες καλούνται να συμμετάσχουν και πάλι στο νέο πρόγραμμα λιτότητας και περικοπών, οι κυβερνώντες μη εξαιρουμένης της αντιπολίτευσης που από τώρα διαμηνύει πως δεν υπόσχεται τίποτε - μετέρχονται διθυράμβων περί θετικής αντιμετώπισης της χώρας από τους εταίρους αφού τάχα κάμφθηκαν οι αντιστάσεις ακόμη και των πιο «σκληρών» και εισόδου της χώρας στην αναπτυξιακή διαδικασία.

Πώς γίνεται τώρα να μας μιλούν για ανάπτυξη και ταυτόχρονα να μας ζητούν να κάνουμε υπομονή με τις συνεχιζόμενες περικοπές, παραδεχόμενοι παράλληλα συνέχιση της κρίσης, τέτοιο οξύμωρο ρητορικό σχήμα θα θαύμαζε ακόμη και ο τελευταίος Προσωκρατικός. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν, με μια κυβέρνηση που δεν λέει να το βάλει κάτω και μια αντιπολίτευση που λίγο πολύ υπόσχεται πως δεν θα κάνει τίποτε περισσότερο από το να αναμένει την ανάπτυξη, αφού λεφτά δεν υπάρχουν μετά την διακυβέρνηση της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, καθώς και πάλι καμένη γη θα πουν πως παραδίδεται. Άρα;

Από υποσχέσεις παραχόρτασε ο κόσμος, όπως και από το να κάνει συνεχώς υπομονή. Τα όρια έχουν ήδη ξεπεραστεί, το ίδιο όπως και οι αντοχές. Θα φανεί αυτό στην επόμενη εκλογική διαδικασία. Θα δοθεί εκεί το πλέον ξεκάθαρο μήνυμα πως κανέναν δεν ενδιαφέρει ο λεγόμενος «αναγκαστικός συμβιβασμός» με τους εταίρους. Πως το μόνο που θέλει ο καθένας, δεν είναι παρά λίγο φως στην ζωή του.