Στο τέρμα της Καλλιθέας, στο ξωκλήσι της Αγ. Παρασκευής, υπάρχουν κτήματα που είναι εγκαταλειμμένα χρόνια ολόκληρα και τα χόρτα έχουν φτάσει και ξεπεράσει το ένα μέτρο. Και φυσικά τούτη την εποχή, την περίοδο της ξηρασίας όλα είναι το τέλειο προσάναμμα. Το κακό στην όλη υπόθεση είναι ότι στα χωράφια αυτά βρίσκουν «φωλιά» διάφορα άτομα, ενώ η γειτονιά κάνει λόγο για διάφορες δοσοληψίες μεταξύ νεαρών αλλά και γενικώς λέγεται ότι αποτελεί το στέκι ανθρώπων που τους αρέσουν τα «ταξίδια».

Και ας πούμε ότι και τούτο το έχουν αποδεχτεί οι περίοικοι- αφού κανείς δεν επεμβαίνει να καθαρίσει το τοπίο-. Εκείνο που φοβούνται οι άνθρωποι είναι τι θα γίνει σε περίπτωση που κάποιος απ' αυτούς, βρισκόμενος σε άσχημη κατάσταση που δεν καταλαβαίνει και πολλά από τον γύρω κόσμο, πετάξει το τσιγάρο, ανάψει μια φωτιά...για να ζεσταθεί ή οτιδήποτε άλλα. Φοβούνται λοιπόν ότι θα καούν όλοι σαν τα ποντίκια. Τίποτα δεν θα τους σώσει, καθώς οι ακαλλιέργητες και ξέφταγες εκτάσεις, είναι μια ανάσα από τα τελευταία σπίτια της περιοχής. Κάθε φορά που γίνεται αντιληπτή η παρουσία τους, μάτι δεν μπορούν να κλείσουν από την αγωνία, περιμένοντας τους να φύγουν. Τίποτα δεν μπορούν να κάνουν. Οι αρχές δεν βοηθάν, και φυσικά ούτε λόγος για συνδιαλλαγή με τους «θαμώνες» των χορταριασμένων κτημάτων.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»