Τoυ Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι επισκέψεις στις χώρες που εξακολουθούν να διεκδικούν τα πρωτεία στην χρηστή διοίκηση της ευρωζώνης, με παράλληλες διαπραγματεύσεις για το ύφος και τον τρόπο των μεταρρυθμίσεων, όσο και να συνοδεύονται από ηρωικές υποσχέσεις περί μη υποταγής, δεν παύουν να είναι πράξεις συμβιβασμού στο όνομα της παραμονής της χώρας στο ευρώ.

Όσο και να θέλουμε να ωραιοποιήσουμε την κατάσταση στην Ελλάδα, όσο και να προσπαθούμε να ελαχιστοποιήσουμε τις παρενέργειες από τον σφιχτό οικονομικό εναγκαλισμό, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να πείθουμε κάθε φορά τους εαυτούς μας, ότι κάτι περισσότερο πρεσβεύουμε από την υποτέλεια και το σκύψιμο του κεφαλιού.

Χαρακτηρίζει, όμως, την χώρα αυτή η ηττοπαθής τακτική, όχι τόσο γιατί δεν έχουμε φωνή αν θέλουμε να φωνάξουμε, όσο το ότι η φωνή αυτή καλύπτεται συνήθως από όλα όσα έχουμε κάνει κατά της ίδιας μας της χώρας. Όχι δεν είναι τεμπέληδες οι Έλληνες, όπως αναφανδόν κραυγάζει ενίοτε η πάντα κίτρινη «Bild». Δεν είναι ότι μας λοιδορούν εκεί που πονάμε, όσο το ότι μας εγκαλούν για πράξεις που εμείς έχουμε κάνει σε βάρος της ακεραιότητάς μας.

Δεν είμαστε υπέρ των λίγων απολαβών, τουναντίον θέλουμε να βγάζουμε ολοένα και περισσότερα, που πρακτικά σημαίνει δουλειά όλη μέρα! Θέλουμε να έχουμε το τελευταίο μοντέλο κινητού και τάμπλετ, το καλύτερο αυτοκίνητο, καταναλώνουμε με μανία εν ολίγοις την σούπα του αμερικάνικου ονείρου. Αχόρταγοι θα έλεγα πως είναι οι Έλληνες και πολύ-πολύ ανοργάνωτοι. Ακόμη και όταν η υπερασπιστική γραμμή φτάνει στα όριά της και τα επιχειρήματα λιγοστεύουν.

Είχαμε και έχουμε μάθει στο ασύδοτο κέρδος, στο ακούραστο κυνήγι εύκολου χρήματος, στην διπροσωπία, τον ευτελισμό και το κάθε λογής ξεπούλημα στον βωμό της εργασιακής δόξας. Πληρώσαμε για αυτό ακριβά, δεν μάθαμε, όμως. Και εξακολουθούμε να είμαστε πολιτικώς πρωτάρηδες στην διαπραγματευτική τακτική, που διεξάγεται με μόνο όπλο την κάθε λογής επίκληση των ηρωικών μας αγώνων, που στην κυριολεξία ξεθάβονται από το πουθενά.

Συμβιβασμός πάντως, θα γίνει στο τέλος μετά τις διαπραγματεύσεις για το χρέος και την «μάχη» για την λήψη ή μη νέων μέτρων, αγαπητοί φίλοι, καθώς κανέναν δεν συμφέρει να φύγουμε από την ευρωζώνη. Απλά οι τακτικές αλλάζουν και τα λίγα ψίχουλα που πετιούνται εκλαμβάνονται ως δραστική διαπραγματευτική αλλαγή.  Πολλοί διαλαλούν πως οι νίκες κατακτώνται στα πεδία των μαχών. Αλήθεια, ποια μάχη διεξάγεται, όταν στο τέλος αλλάζουν μόνο κάποια σημεία των όρων;

Θα πει κανείς: «Μα πώς ...εδώ λαμβάνεται υπόψιν η ανθρωπιστική κρίση...». Αυτό έλειπε, αγαπητοί, σε τέτοιον πάτο που έχουμε φτάσει, να μην αναγνωρίζουν πως πρέπει επιτέλους να δώσουν και κάτι... Αυτό εξάλλου, έλεγε και η κυβέρνηση Σαμαρά πριν από καιρό, πως από δω και πέρα θα έρθουν άλλες εποχές - ανάπτυξη, επενδύσεις -  πως η τρόικα τελείωσε...

Το συγκεκριμένο χρονικό σημείο που επιλέχθηκαν οι εκλογές στην Ελλάδα ήταν κομβικό, καθώς όλοι λίγο-πολύ διαλαλούσαν ότι τερματίζεται η λιτότητα. Λογαριάζαμε, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο. Και ο γονυπετής Σαμαράς, αλλά και ο όψιμος επαναστάτης αλλά άκρως υποχωρητικός Τσίπρας, δεν πέτυχαν μόνο να παραμένουμε στην επικαιρότητα ο καθένας για διαφορετικούς λόγους αλλά να μας έχουν πρώτη είδηση ή πρωτοσέλιδο παγκοσμίως. Ο δε τελευταίος ευαγγελίζεται ανάπτυξη, λέγοντας χαρακτηριστικά πως οι άλλοι κάνουν προβλέψεις ύφεσης «ενώ έχουμε γυρίσει στην ανάπτυξη».

Κατόρθωμα είναι και αυτό, θα έλεγα, να λένε όλοι τους ο καθένας με τον τρόπο του- ότι έχουμε ανάπτυξη και όχι ύφεση. Επειδή, όμως, στο τέλος πάντα γίνεται συμβιβασμός και οι μισθοί δεν σηκώνουν κεφάλι, πρέπει απλά να εξετάσουμε προσεκτικά το κατακάθι, αυτό που απομένει μετά την οχλοβοή ως ίζημα. Γιατί κάποτε, λέω, θα πάψουν οι μπαταριές και τα εθνικά ξεφωνητά, κάποτε θα καταλαγιάσει η φασαρία. Αυτό που θα μείνει δεν θα είναι παρά ένα ακόμη ερώτημα ως προς το τι θα κάνουμε στο εγγύς μέλλον με τέτοιους μισθούς και συντάξεις.

Καλές λοιπόν, οι επισκέψεις στην Ευρώπη, καλή και η εκάστοτε έκτακτη σύγκλιση του eurogroup. Δεν φτάνουν, όμως, ή αρκούν μόνο για να μένουμε στην επικαιρότητα και να πετυχαίνουμε να ανακτούμε αυτό το λίγο που χάνουμε με τις εκάστοτε παλληκαριές. Τι λέω; Παλληκάρια είμαστε ακόμη, διαπραγματευτικά όπλα δεν μας περισσεύουν. Θα το δείτε σύντομα στην λίστα των νέων μεταρρυθμίσεων... Εάν δεν το έχετε μαντέψει ήδη ποιες θα' ναι.