Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι χορτάτοι ασφαλώς και δεν ονειρεύονται καρβέλια. Έχουν από καιρό κάνει την μπάζα τους και δεν ανησυχούν μήπως εξαντληθούν τα αποθέματα. Στο κέντρο του καλοκαιριού και οι συζητήσεις στις παραλίες δίνουν και παίρνουν, σε μια χώρα όπου η υποκρισία περισσεύει και από έναν λαό που πέραν των περικοπών και της λιτότητας που έχει υποστεί, η παιδεία αποτελεί δυσεύρετο αγαθό. Θα περάσουν πολλά καλοκαίρια ακόμη με ανίερες συζητήσεις και σχόλια που δεν πλήττουν ουδαμώς την εξουσία. Θα κρατήσει ακόμη η ύφεση, γιατί ακριβώς αυτός ο λαός δεν θέλησε ποτέ του να ανοίξει τα μάτια και να πάψει να εμπιστεύεται τις κομματικές παγαποντιές. Και μιλάμε για κόμματα που ποτέ δεν θα σταματήσουν να εξαπατούν τους πολίτες και όχι μόνο τα τελευταία επτά χρόνια της κρίσης. Μιλάμε για κόμματα που αδιαφορούν για το πότε θα περάσει αυτή η κρίση.

Το οξύμωρο όμως, είναι ότι οι πολίτες έχουν κάνει τον απολογισμό τους, έχουν καταλάβει με ποιους όρους παίζεται το παιχίδι με τους εταίρους, αλλά δεν κάνουν το παραμικρό βήμα προκειμένου να ξεφύγουν από την λογική της υποταγής και της ευκολοπιστίας. Αυτοί οι πολίτες έχουν προφανώς καταθέσει τα όπλα, που ούτως ή άλλως δεν χρησιμοποίησαν ποτέ, εναποθέτοντας την ύστατη τους ελπίδα στο όποιο κούρεμα του χρέους, που, όμως, δεν αφορά την δική τους άδεια τσέπη.

Η λιτότητα ήρθε για να μείνει, το ίδιο όπως και τα τσεκουρώματα στις συντάξεις και τους μισθούς, με την κοινωνική πολιτική να φαντάζει άπιαστο όνειρο. Ναι, και οι φτωχοί πολίτες δεν ονειρεύονται από καιρό καρβέλια, αφού τα γεύονται μόνο εκείνοι που τα παρασκευάζουν και πιστέψτε με, ο αριθμός τους φθίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί για να παραδώσει μια διαλυμένη χώρα στην ΝΔ, που με την σειρά της αναμένεται να κυβερνήσει με τα γνωστά τερτίπια, ότι δεν φταίει αυτή για το τωρινό κατάντημα ούτε και θα μπορέσει να κάνει κάτι περισσότερο κλπ. Μιλάμε για την ύψιστη υποκρισία, την στιγμή που τα νοικοκυριά στενάζουν από την κρίση. Μιλάμε πολύ απλά για ένα αλισβερίσι που κρατά χρόνια μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και τον ΣΥΡΙΖΑ να έρχεται να συμπληρώνει με επιτυχία το τρίο της συμφοράς. Όλοι τους βέβαια, αυτό που έχουν να πουν είναι πως έκαναν το κάθε τι για να αποφευχθεί η κρίση και το ότι δεν τους αρέσεις να ακούν πολίτες που ισοπεδώνουν τα πάντα. Βλέπετε έχουν και άποψη τα κόμματα εξουσίας!

Όχι πως τα υπόλοιπα κόμματα έχουν λιγότερες ευθύνες, αλλά μάλλον είναι οι κομπάρσοι στην εν λόγω εξαπάτηση. Κομπάρσος βέβαια, δεν σημαίνει και άνθρωπος χωρίς ρόλο, αφού και μόνο η παρουσία του γεμίζει τον χώρο. Έτσι είναι και στην πολιτική υπό τις τωρινές συνθήκες, σε μια δημοκρατία που απαξιώνει κάθε αυτόνομη προσπάθεια και που μάλλον στέκεται απέναντί της.

Η ύψιστη κοροϊδία διαδραματίζεται λοιπόν, σε συνθήκες τριτοκοσμικές, σε ένα κράτος που αντιμετωπίζει τον πολίτη ως περίτωμα, ως τον φτωχό συγγενή μιας ανελέητης πολιτικής που θίγει κάθε στιγμή τα συμφέοντά του, γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο υπόσχονται κάποιοι ανάπτυξη.

Αν οι πολίτες δεν αποφασίσουν να αντιδράσουν, η κοροϊδία αυτή θα παραταθεί, με ό,τι αυτό σημαίνει για την επιβίωση και την υποβάθμιση του ρόλου τους. Και αποδυναμωμένος πολίτης σημαίνει ευκολότερα χειρίσιμος, περισσότερα μέτρα, λιτότητα και καταστρατήγηση βασικών ατομικών δικαιωμάτων. Αυτό επιδιώκεται πάση θυσία, αυτό αναμένουν οι κυβερνώντες.

Κανείς -ούτε βέβαια οι χορτάτοι- δεν ονειρεύεται καρβέλια. Κανείς -εκτός από αυτούς που έχουν τον χρόνο- δεν ψάχνει την οικονομική ευημερία, γιατί πολύ απλά δεν πιστεύει σε αυτήν. Ένα κομματικό αλισβερίσι μόνο λαμβάνει χώρα και μια παρατεταμένη κοροιδία. Κατά τα λοιπά, κανείς δεν είναι υγιής ψυχή τε και σώματι. Μονάχα όπλα συνεχίζουν να καταθέτουν όλοι προς τέρψιν της εξουσίας, όπλα που ποτέ τους δεν χρησιμοποίησαν.