-Τελικά ο «βιασμός» είναι κάτι που μπορεί να ερμηνεύσει ο καθένας με τον τρόπο του και ανάλογα με την θέση του να τον θεωρήσει ως ακραία παραβατική πράξη που είναι αδιαμφισβήτητα- ή ως «φυσιολογική» αντίδραση, ή ακόμα και ως μονόδρομο για την επίτευξη ενός στόχου. Μόνο που η πρώτη διώκεται και τιμωρείται, και οι άλλες περιπτώσεις περνούν εξ απαλών ονύχων.

Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου συνεδρίασε με αφορμή το περιστατικό που είδε το φως της δημοσιότητας και βρίσκεται τώρα στην κρίση της δικαιοσύνης. Ομόφωνα  δε κατέληξε σε ψήφισμα, υπερασπιζόμενο το κύρος του πανεπιστημιακού ιδρύματος, και καλά έπραξε. Καταγγείλει και καταδικάζει κάθε έκφραση βίαιης συμπεριφοράς και υποστηρίζει τον ρόλο της να παρεμβαίνει με αυξημένη ευαισθησία ενάντια σε κάθε μορφή ανισότητας και βίας.   Παράλληλα δεσμεύεται ότι «θα συνεχίσει να αγωνίζεται εξασφαλίζοντας ένα σοβαρό, κι αξιοπρεπές περιβάλλον διαβίωσης και εργασίας».

Πέρα όμως από την σεξουαλική, σωματική και ψυχική βία, υπάρχουν πολλές και πολύμορφες εκφάνσεις, που βιώνουμε, τις δεχόμαστε και δεν αντιδράμε, ή και όταν το πράξουμε ενίοτε κατηγορούμαστε, δεν εισακουόμαστε και τελικά ο θύτης γίνεται θύμα και το θύμα θύτης.

Δεν είναι βιασμός της οικονομικής μας ανεξαρτησίας, όταν το ίδιο το κράτος οικειοποιείται και διαχειρίζεται τις οικονομίες των πολιτών του; Όταν βάζει πλαφόν στο πόσα και πώς θα ξοδέψουν, από ποιον και πώς θα πληρωθούν; Όταν τους υποχρεώνει με τον τρόπο του, να βγουν στον δρόμο, χωρίς σπίτι και χωρίς δουλειά, απόρροια των «καλύτερα δυνατών» διαπραγματεύσεων... Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»