Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Και να ήθελε να πιστέψει κανείς πως υπάρχει ανάπτυξη, δεν θα τον άφηναν οι καθημερινές - εσκεμμένες σε κάθε περίπτωση - στραβοτιμονιές της κυβέρνησης για να το εμπεδώσει, καθώς δεν είναι και λίγες οι φορές που τους τάζουν πολλά και μετά από λίγο τα παίρνουν πίσω. Αυτά έκαναν και με τους συμβασιούχους στην καθαριότητα, αυτά είχαν τάξει, αυτά παίρνουν τώρα πίσω. Όλοι όσοι απεργούν σήμερα κάνοντας την κυβέρνηση και τον κόσμο να κόπτονται για την καθαριότητα, δεν είναι παρά εκείνοι που είχαν υποστεί γερό πρέσινγκ από τον ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, ότι θα τους τακτοποιήσουν όταν έλθουν στην κυβέρνηση.

Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα δεν είναι οι πρώτοι που υφίστανται εξαπάτηση από την τωρινή κυβέρνηση. Ούτε βέβαια, καινούργια είναι αυτή η τακτική των κομμάτων, να τάζουν και έπειτα να παίρνουν πίσω όλα όσα έχουν υποσχεθεί. Με λίγα λόγια, αγαπητοί φίλοι, μη σας κακοφαίνονται τα σκουπίδια στους δρόμους, όταν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς δουλειά. Οι κατηγορίες δεν πρέπει να στρέφονται από την μια κοινωνική τάξη στην άλλη, παρά στην κρατική εξουσία που σε μόνιμη βάση πουλά εκδουλεύσεις, κοροϊδεύει και περιγελά τους πολίτες.

Αυτήν την εξουσία ανέχονται οι πολίτες, διότι δεν έχουν καταλάβει ότι κανείς δεν πρόκειται να τους συμπαρασταθεί στα προβλήματά τους και θα έλεγε κανείς πως το περιβόητο «όλοι ίδιοι είναι», που είναι της μόδας τελευταία, όχι μόνο δεν έχει εμπεδωθεί, αλλά γίνεται τσιτάτο ακόμη και στα χείλη των προνομιούχων.

Πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν: όχι δεν είναι όλοι ίδιοι, παρά μόνον τα κόμματα και οι συντεχνίες που τα συνοδεύουν, οι παρατρεχάμενοι σε αυτά και όλοι όσοι έχουν λαμβάνειν από όλη την υπόθεση. Οι υπόλοιποι πολίτες μπορεί να έχουν ευθύνες λόγω της παρατεταμένης ανοχής, αλλά δεν ευθύνονται που δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθός της, που αποδέχονται σε τελική ανάλυση να παίζουν τον ρόλο του κομπάρσου στο ελληνικό δράμα, που θέλουν απλά να επιβιώσουν με κάθε τρόπο σε αυτόν τον κυκεώνα. Οι ευθύνες μπορεί να υπάρχουν, αλλά σύμφωνα με τις περιστάσεις, την αντιληπτική δυνατότητα δεν την προέβλεψε κανείς στην ιστορία.

Όχι, οι πολίτες δεν είναι υπεύθυνοι που δεν κατάλαβαν μετά από τόσα χρόνια, πως τα κόμματα δεν είναι παρά καθεστωτικό δεκανίκι, το συστατικό στοιχείο αυτής της κομφορμιστικής κοινωνίας. Είναι, όμως, υπόλογοι, γιατί δεν προσπάθησαν να αλλάξουν τα δεδομένα, να διαβάσουν, να μορφωθούν ακόμη και σε αυτή την κρίση, να πονηρευτούν για τις αριστεροδεξιές συμμαχίες και να μην αφήσουν τα φιλοναζιστικά παραληρήματα να καταλάβουν την κοινωνία. Ο ρόλος μας, όμως, δεν είναι να αποδίδουμε ευθύνες για μια Ελλάδα που δεν γνώρισε Διαφωτισμό και Αναγέννηση, για έναν τόπο, οι κάτοικοι του οποίου στην πλειοψηφία τους δεν γνωρίζουν στο παραμικρό την αρχαία τους ιστορία, λόγω της παραπλανητικής ιστορικής διδαχής στα σχολεία και τα πανεπιστήμια.

Ο ελληνικός λαός δεν δικάζεται γιατί κάποιοι τον ήθελαν μαλθακό και αδύναμο, με ελάχιστες πρωτοβουλίες και πράξεις. Είμαστε εδώ για να δώσουμε στους πολίτες την ευκαιρία να σκεφτούν διαφορετικά έστω και για πρώτη φορά να τους μεταδώσουμε την πίστη στις δυνάμεις τους, να τους δείξουμε την δεινότητά τους που έλεγαν και οι αρχαίοι, μια λέξη στην οποία εμπεριέχονται πολλές σημασίες, τις οποίες δεν πρέπει να αγνοούμε.

Και για να ξαναγυρίσω στην αρχή του άρθρου, αν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα απεργούν, αυτός δεν είναι λόγος να τους κατηγορούμε ότι παίζουν με την υγεία μας, για τον λόγο ότι πριν από αυτό το επίσημο κράτος με τα κόμματά του τους τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί και τους πέταξε στα σκουπίδια. Σήμερα αυτούς τους εργαζόμενους, αύριο άλλους, αργότερα όλες τις κοινωνικές τάξεις. Είναι επειδή για το κράτος οι άνθρωποι είναι τα πιόνια για να κινηθεί το παιχνίδι της κοροϊδίας, για να διαιωνιστεί η κερδοφορία των λίγων και η φτωχοποίηση των πολλών. Κοινώς, ο σκουπιδότοπος που βιώνει ο καθένας καθημερινά από την δυσωδία των βρώμικων πολιτικών.