Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν είναι μόνο ότι έχουν περιορίσει τους πολίτες στην κατανάλωση των αναγκαίων, αλλά το ότι έχουν συνδράμει στο να εμφανιστούν απόψεις περί «λογικής» συρρίκνωσης των μισθών μετά το όργιο των προηγούμενων δεκαετιών. Αυτό βέβαια, ακούγεται από τα χείλη βολεμένων, που τα έσοδά τους δεν πειράχτηκαν στο παραμικρό, από φοροδιαφεύγοντες και «μαύρους», που εκμεταλλεύονται αυτή ακριβώς την παρατεταμένη κρίση για να εκφράσουν όλες αυτές τις φαιδρές απόψεις.

Γιατί ποιος τους είπε ότι τις προηγούμενες δεκαετίες έβγαζαν όλοι λεφτά; Πώς και με τι στοιχεία μιλούν περί «νοικοκυρέματος» στην οικονομία, την στιγμή που και τότε υπήρχε φτώχεια σε μεγάλο τμήμα του κόσμου και η ανεργία εγκλώβιζε στις φτωχογειτονιές τους νέους; Το τι συμβαίνει σήμερα δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομική κρίση αλλά την παρωδία του καπιταλισμού, που στην προσπάθειά του να διασώσει τα κεκτημένα και τα εξασφαλισμένα κέρδη, φορολογεί τους πάντες ασύδοτα και επιβάλλει απίστευτες περικοπές στο όνομα αυτού ακριβώς του πολλαπλασιασμού των κερδών.

Ποτέ το σύστημα αυτό δεν καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια, όταν οι πολίτες κινούνταν εναντίον του. Η οικονομική κρίση, για παράδειγμα, στην Ελλάδα, δεν είναι απόρροια της κακοδιαχείρισης, αλλά της φούσκας του πλαστικού χρήματος που ευλογείται εδώ και χρόνια από τους κήρυκες της κατάργησης των μετρητών. Με την διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και την φτωχοποίηση ολοένα και περισσότερων τμημάτων του πληθυσμού σε συνδυασμό με την μη μείωση των τιμών που εξοντώνει τους πολίτες, επιτυγχάνεται αυτό ακριβώς, η περιθωριοποίησή τους.

Με ανενεργούς πολίτες, όμως, και κονιορτοποιημένη κοινωνία δεν επιζεί για πολύ, ούτε καν αυτό το νοσηρό σύστημα εξουσίας. Παρεμβαίνει τότε με τους εκπροσώπους του και επεξεργάζεται τεχνηέντως σχέδια διάσωσης των «προβληματικών» οικονομιών, επιβάλλοντας μνημόνια που κρατούν σε χαμηλό επίπεδο συντάξεις και μισθούς. Κοινώς, οι εργοδότες τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση, καθώς τα έσοδα πολλαπλασιάζονται με τις μειώσεις στο όνομα της επιβίωσης της κάθε επιχείρησης. Λες και από τα λίγα ευρώ που αρπάζουν από τον εργαζόμενο, σώζεται η εταιρεία, λες και αυτό ήταν το βασικό πρόβλημα και μόνο.

Αυτή, όμως, δεν είναι παρά η πρόφαση για να γίνουν περικοπές, μειώσεις, αλλά και απολύσεις. Αυτό που ενδιαφέρει, είναι να δουλεύουν σε μια εταιρεία πειθήνιοι υπάλληλοι, που στο όνομα ότι παίρνουν τον μισθό στην ώρα του (δεδομένου ότι στην «πιάτσα» κανείς δεν πληρώνει) να ικανοποιούνται που έχουν μια δουλειά. Τα στάνταρ όπως βλέπουμε υποχωρούν βαθμιαία και από κει που διεκδικούνταν αυξήσεις μέσω συλλογικών συμβάσεων κατάκτηση δεκαετιών, παραμένει ως ύψιστος στόχος των εργατικών συνδικάτων το να υπάρχει δουλειά άσχετα με τις απολαβές και ει δυνατό να καταβάλλονται ως «έναντι» τα χρωστούμενα και αυτό να εορτάζεται ως μεγάλη επιτυχία!

Αυτό που έχει καταφέρει ο παρηκμασμένος καπιταλισμός είναι να διασώζεται, βάζοντας τους πολίτες να τσακώνονται στο πώς και με ποιο τρόπο θα βρει κανείς δουλειά και όχι πόσα θα ζητήσει. Το επικίνδυνο αυτό παιχνίδι τείνει να υπερκαλύψει τα πάντα και να μεταβάλλει τους πολίτες σε αδρανείς μέχρι ανενεργούς παίκτες, σε αποδέκτες της κοινωνικοοικονομικής παρακμής. Φυσικά αυτοί που κερδίζουν δεν χάνονται, είναι εδώ προκαλώντας και πάλι. Είναι αυτοί που μιλούν για «λογική» όπως προανέφερα στην αρχή, εκείνοι που συνεχίζουν να κερδοσκοπούν χωρίς σταματημό. «Βολεμένοι» αποκαλούνται,  «έχοντες και κατέχοντες».

Μιλάμε λοιπόν, για κατάντια σε ότι αφορά τα δικαιώματα των εργαζομένων, για εξάλειψη και των τελευταίων εργασιακών οχυρών μέσα από ανύπαρκτες συλλογικές διαπραγματεύσεις. Μιλάμε απλά για Μεσαίωνα, είτε αυτό αφορά την εργασία, είτε τις ανθρώπινες σχέσεις, όταν αυτό που ενδιαφέρει τον καθένα είναι το να βρει μια δουλειά και ας αργοπεθαίνει ο διπλανός του. Αυτό είναι και το απαύγασμα του νέου συστήματος εξουσίας, που αφού φίμωσε πρώτα τους πολίτες, τους βάζει τώρα να διαπληκτίζονται για το ποιος ή ποια έχει μεγαλύτερα προσόντα από τον άλλο για να βρει δουλειά με ελάχιστα χρήματα. Ο Βίος και η Πολιτεία ενός αγκαθωτού εξουσιαστικού πλέγματος.