Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πάντα υπάρχουν όρια στην υπομονή. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι όταν τα όρια αυτά ξεπερνιούνται, έρχεται το σύστημα εξουσίας και αναδιπλώνεται με νέους τακτικισμούς των εκπροσώπων του. Στην Ελλάδα της κρίσης, όπου τα όρια έχουν προ πολλού ξεπεραστεί, οι πολίτες βρίσκονται ακόμη μακριά από την καθολική διαμαρτυρία και ξεσηκωμό, παρά το γεγονός ότι τα προβλήματα έχουν υπερκαλύψει την ανοχή και τα μέτρα που έχουν ληφθεί, έχουν καταρρακώσει το ηθικό. Σε τούτο τον τόπο, όπου ο καθένας λέει ό,τι θέλει και δηλώνει ό,τι δεν είναι, αυτό που κυριαρχεί δεν είναι παρά ένα ακόμη μπάχαλο από υποσχέσεις που δεν εκπληρώνονται και αποφάσεις που αναβάλλονται εις το διηνεκές.

Ουδέν μεμπτόν και καταδικαστέον στην χώρα της αναξιοπρέπειας, όπου η κάθε αλήθεια που λέγεται, χάνει την επόμενη στιγμή την σημασία της. Ουδέν άξιον απορίας, όταν τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο, αλλά παρόλα αυτά οι υπαίτιοι παραμένουν στις θέσεις τους. Τίποτε απ' όλα δεν είναι άξιον μελέτης, ούτε από τους ειδικούς, ούτε από τους κάθε λογής κομπορρημονούντες. Προέχει μόνο το γεγονός ότι οι φανφαρολόγοι έχουν ακόμη την θέση τους στην κοινωνία και οι παρασκηνιακοί εξακολουθούν να παίζουν με την τύχη του διπλανού τους.

Βρισκόμαστε σε μία χώρα που δεν αλλάζει τίποτε, επειδή ακριβώς οι συνθήκες ευνοούν τα κάθε λογής «ερπετά», που ξεγλιστρούν μονίμως και ανέτως με τις ευλογίες της επίσημης εξουσίας. Απορίες λοιπόν, ας υπάρχουν, φαντασιώσεις για μια άλλη κοινωνία στην Ελλάδα να μην τρέφουμε! Είναι έτσι φτιαγμένη η όλη κατάσταση και διαμορφωμένη, που δεν υπάρχουν τα παραμικρά περιθώρια αλλαγής. Οι ίδιοι και οι ίδιοι αναμασούν τα λόγια τους, αυτοί που κάθε φορά είναι από βαρετοί μέχρι ανυπόληπτοι γι' αυτά που υπόσχονται, αλλά παρόλα αυτά έχουν κάθε λόγο να είναι χαρωποί λόγω της παρατεταμένης αδράνειας των πολιτών.

Κάθε ψήφος και καημός, κάθε επιλογή και μια ακόμη λύπη για το κατάντημα ενός κατά τα άλλα ιστορικού τόπου. Η υπομονή όμως, λένε, έχει και τα όριά της. Σωστό. Τι γίνεται, όμως, όταν παρόλο που εξαντλείται, δεν γίνεται κάτι ενδεικτικό του ξεπεράσματός της; Γιατί στην Ελλάδα δεν παρατηρείται η ίδια αντίδραση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου τα κεκτημένα υπερασπίζονται από τις μάζες και οι περικοπές δεν γίνονται σε καμία περίπτωση ανεκτές; Γιατί, με λίγα λόγια, εφαρμόζεται στην πράξη το ρητό περί διεκδίκησης των κεκτημένων;

Κάποιοι έχουν ισχυριστεί πως στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ Μάης του ΄68. Κάποιοι άλλοι ψάχνουν ακόμη να βρουν κοινωνικά αιτήματα σε σποραδικές εξεγέρσεις, αιτήματα για ριζική αλλαγή αυτής της κοινωνίας και όχι για ικανοποίηση των κλαδικών διεκδικήσεων. Υπάρχει όντως διαφορά και δη μεγάλη. Ναι, στην Ελλάδα δε υπήρξε ούτε Μάης 68, ούτε Ουγγαρία '56, ούτε πολύ περισσότερο Ισπανία του 36. Υπήρξε μόνο και υπάρχει ένας λαός, που αν μη τι άλλο σύρεται στο άρμα των κομμάτων και λουφάζει όταν κατακαθίσει ο εκλογικός κουρνιαχτός.

Για όλους αυτούς τους λόγους, ακόμη και τα όρια όταν ξεπερνιούνται, δεν τρέχει τίποτε για την επίσημη εξουσία. Απλά λίγος ντόρος γίνεται ακόμη, λίγες υποσχέσεις ξαναδίνονται εκ του μακρόθεν και πάλι όλα μέλι γάλα. Από την αρχή θα πρέπει να ξεκινήσει η ιστορία σε τούτο τον τόπο. Θα πρέπει να ανατρέξει κανείς στην προπολεμική και μεταπολεμική γενιά, να βρει τους λόγους, να αναζητήσει τις αιτίες. Θέλει χρόνο πολύ όλο αυτό. Και πάνω απ' όλα υπομονή. Μια υπομονή, που και στην περίπτωση αυτή έχει και πάλι τα όριά της λόγω όλων αυτών των περίπλοκων καταστάσεων και γεγονότων που θα συναντήσει στο διάβα του ο μελετητής.