Ίσως ακούσατε, ή διαβάσατε, τις δηλώσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, στρατηγού Νίκου Τόσκα. Αυτές με τις οποίες κάνει επιλογή μεταξύ «αβάτων», στα οποία δεν μπορεί να εκτελέσει την αποστολή της η Ελληνική Αστυνομία. Βρίσκοντας καλύτερο το «άβατο» που έχουν επιβάλλει στα Εξάρχεια οι κουκουλοφόροι πυρπολητές του γλυκού νερού, από εκείνο που έχει επιβληθεί από συμμορίες Ρομά σε περιοχές της Δυτικής Αττικής, στον Δενδροπόταμο Θεσσαλονίκης και αλλού. Λες και δεν έχουμε άλλη επιλογή, ως πολίτες και ως πολιτεία, παρά να επιλέξουμε μεταξύ δυο κακών.

Παραφράζοντας την ιστορική ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου, για τους τυράννους και την τυραννία, θαρρώ πως η μόνη πρέπουσα απάντηση στον κ. Τόσκα, και στην κυβέρνηση συνολικώς, είναι το «δεν κάνουμε επιλογή αβάτων, απορρίπτουμε τα άβατα, από οποιουσδήποτε και αν επιχειρείται να επιβληθούν, οποιουσδήποτε και αν καλύπτουν».

Οι δηλώσεις του κ. Τόσκα είναι τόσο προκλητικές για την νοημοσύνη των απλών ανθρώπων, αλλά και για τα περιθώρια ανοχής ακόμη και πολιτικών του αυτού φάσματος, ώστε προκάλεσαν την άμεση αντίδραση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Χρυσόγονου, καθηγητή του συνταγματικού δικαίου. Οπότε γίναμε θεατές και ακροατές εσωκομματικών διαξιφισμών. Με τον κ. Χρυσόγονο να δηλώνει ότι ο κ. Τόσκας «δεν μπορεί 20 μήνες να είναι υπουργός και να μιλάει για άβατο». Και τον υπουργό να ανακαλύπτει ότι οι ευρωβουλευτές ...δεν έχουν δικαίωμα να ομιλούν, επειδή «ζουν έξω»: «Θα του πρότεινα να πάει και στον Δενδροπόταμο Θεσσαλονίκης, που είναι και η περιοχή του για να μας κάνει προτάσεις και γι' αυτή την περιοχή. Οι προτάσεις δεν θα πρέπει να γίνονται από την κεντρική πλατεία των Βρυξελλών, οι προτάσεις είναι καλύτερα να γίνονται από τους ανθρώπους που ζουν εδώ».

Το ερώτημα είναι αν ο ίδιος ο κ. Τόσκας, και οι συν αυτώ, ζουν εδώ. Αν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Αν έχουν επίγνωση του μεγέθους, της εκτάσεως και της συχνότητας των επαναλαμβανόμενων καταστροφών στο άβατο των Εξαρχείων, το πόσοι άνθρωποι έχουν υποστεί ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή εκεί και πόσοι ζουν υπό το καθεστώς μιας καθημερινής τρομοκρατίας. Αν έχουν, ως τώρα, ακούσει την φωνή των κατοίκων στο Μενίδι, ή τα ώτα τους άνοιξαν μόνο μετά την εκπυρσοκρότηση που σκότωσε το ενδεκάχρονο παιδί. Γιατί φοβούμαι ότι ζουν σε άλλο κόσμο, φαντασιακό.

                                                    Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

                                                   www.massavetas.gr