Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Εθνικό σχέδιο για παραγωγική ανασυγκρότηση στην Ελλάδα ξεκινά η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να δείξει πως ακόμη και σε αυτή την εποχή υπάρχουν ελπίδες για ανάπτυξη. Ποια όμως παραγωγική ανασυγκρότηση όταν ο αγροτικός τομέας έχει συρρικνωθεί και οι αγορές έχουν τερματίσει; Ο πρωθυπουργός προσπαθεί μέσω των Περιφερειών να βάλει την χώρα σε αναπτυξιακή διαδικασία, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να δείξει πως τίποτα δεν είναι αδύνατο όταν υπάρχει ο κατάλληλος σχεδιασμός.

Όμως, για ποιον σχεδιασμό πρόκειται και για ποια παραγωγική ανασυγκρότηση, ποια κίνητρα δίδονται και σε ποιους τομείς, κανείς δεν γνωρίζει. Οι μεγαλεπήβολες κουβέντες για ανάπτυξη και παραγωγική διαδικασία το μόνο που κάνουν, είναι να δημιουργούν φρούδες ελπίδες στους πελαγωμένους εγχώριους επενδυτές, οι οποίοι δεν γνωρίζουν πώς να διαθέσουν τα προϊόντα τους σε μια ήδη κατακερματισμένη αγορά.

Για να υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση πρέπει πρώτα να πέσει χρήμα στις Περιφέρειες αλλά πάνω απ΄ όλα να δοθούν αναπτυξιακά κίνητρα, ικανά να θέσουν σε κίνηση την ελληνική οικονομία. Μέχρι στιγμής, τα κίνητρα αυτά δεν έχουν δοθεί, με δεδομένη την ανασφάλεια από την παρατεταμένη λιτότητα. Η δε ιστορία διδάσκει ότι, όταν έπεσε χρήμα στις Περιφέρειες, αυτό «έκανε φτερά» εντός ολίγου χρονικού διαστήματος. Αυτό λέει η «ελληνική παράδοση».

Όμως, ο κος Τσίπρας φαίνεται αποφασισμένος να δείξει πως όλα έχουν αλλάξει, πως οι νοοτροπίες έχουν μεταμορφωθεί. Τι άλλο από παραφιλολογία είναι αυτό; Τι άλλο από προπαγάνδα - και δη άκομψη - είναι η τεχνητή ελπίδα για παραγωγική ανασυγκρότηση; Ξέρουμε πώς λειτουργεί το σύστημα στις Περιφέρειες και τους Δήμους. Γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο απομακρυσμένοι είναι οι πολίτες από τα κέντρα αποφάσεων της περιοχής τους. Τόσα και τόσα χρόνια λυμαίνονταν τα κονδύλια οι ημέτεροι, τώρα θα αλλάξει η νοοτροπία;

Δεν υπάρχει τίποτε στην χώρα αυτή που να μην είναι διαβρωμένο. Δεν γνωρίζω ούτε έναν σε θέση κλειδί που να μην θέλει να βολέψει τους δικούς του, στην προκειμένη περίπτωση ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι η χώρα βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, εκτός παραγωγικής διαδικασίας και ανασυγκρότησης. Σε τελική ανάλυση, αν ήθελαν να δώσουν αναπτυξιακή ώθηση στην χώρα γιατί δεν εκμεταλλεύονταν από την αρχή τις εγχώριες δυνάμεις παρά αναμένουν πρώτα τις κοινοτικές οδηγίες για να μπει τάξη στα οικονομικά και έπειτα καλούν για διαβούλευση τους φορείς;

Γιατί πρώτα ο δανεισμός και έπειτα η υποτιθέμενη εμπιστοσύνη στις εγχώριες δυνάμεις; Δεν νομίζω ότι όλα σχεδιάζονται με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση. Πολύ περισσότερο, νομίζω, γίνονται θεαματικές κινήσεις για να φανεί προς τα έξω πως κάτι κινείται. Όμως, καμία ελληνική κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν έδωσε την παραμικρή ώθηση στην οικονομία. Όλες κοιτούν απλά τους δείκτες και το πλεόνασμα για να αποδείξουν πως η οικονομία πήρε μπρος. Όμως, με αυτούς τους δείκτες δεν υπάρχει ανάπτυξη. Τα όποια πλεονάσματα δεν λύνουν τα χέρια των κυβερνήσεων, που δεν θέλουν κιόλας να απελευθερώσουν τη χώρα από τον μνημονιακό ζυγό. Δεν έχουμε κανένα λόγο να τους πιστέψουμε πως τα δεδομένα άλλαξαν, ούτε με την παράδοση των πρόχειρων οδικών έργων, ούτε με την επίτευξη της τεχνικής συμφωνίας και την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.

Αν κάποια μέρα δεν βγουν να πουν όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό όλοι όσοι χειρίστηκαν την κρίση τα τελευταία επτά χρόνια, δεν έχουμε λόγους να πιστέψουμε πως γίνεται κάτι υπέρ του. Η αλήθεια δεν κρύβεται ούτε στις ετεροχρονισμένες συναντήσεις με τους αναπτυξιακούς φορείς ούτε στις υποσχέσεις για υποτιθέμενη ανάπτυξη μέσω πλεονασμάτων.

Οι πολίτες έχουν μάθει πλέον απέξω το ποίημα. Δεν απομένει παρά να επιστρέψουν τις υποσχέσεις και να απομυθοποιήσουν τις αόριστες  συναντήσεις. Μέχρι τώρα, τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ μόνο απορίες  δημιουργούν και ερωτήματα. Σε ότι αφορά δε την παραγωγική  ανασυγκρότηση, πρώτα στρώνεις το χαλί και έπειτα καλείς τους επισκέπτες. Εδώ το χαλί είναι ήδη τραβηγμένο και οι προσπάθειες για επανασυγκρότηση μάλλον πέφτουν στο κενό.